Στοχευμένη απεύθυνση πολιτευτικού χαρακτήρα προς τη χανιώτικη εκλογική πελατεία από τον απερχόμενο πρύτανη κ. Β. Διγαλάκη...

Στοχευμένη απεύθυνση πολιτευτικού χαρακτήρα προς τη χανιώτικη εκλογική πελατεία από τον απερχόμενο πρύτανη κ. Β. Διγαλάκη... 

Δημήτρης Πατέλης

Η λογοδοσία και ο έλεγχος των αιρετών οργάνων ενός ΑΕΙ είναι εκ των ων ουκ άνευ όρος της στοιχειώδους δημοκρατικής λειτουργίας της πανεπιστημιακής αυτοδιοίκησης. Ευχής έργο θα ήταν να λειτουργούσε οργανικά στο πλαίσιο: πραγματική αιρετότητα (ευρύτερη δημοκρατική και αδιάβλητη), ενδελεχής έλεγχος από τη βάση, τακτή και έκτακτη λογοδοσία στη βάση του Ιδρύματος (χωρίς εν κρυπτώ και παραβύστω αποφάσεις και τετελεσμένα γεγονότα), εκ περιτροπής ανάληψη υπεύθυνων θέσεων και ανακλητότητα (όποτε ο έλεγχος και η λογοδοσία -στη διάρκεια της θητείας- αποκαλύπτουν μη ανταπόκριση στα καθήκοντα της αρχής).«» 

Ο απολογισμός και η λογοδοσία έχουν νόημα κυρίως κατά τη διάρκεια της θητείας και όχι άμα τη λήξει της, ώστε να προλαμβάνονται πράγματα. Ο κ. Διγαλάκης προβαίνει σε απολογισμό εκ των υστέρων, στο τέλος της θητείας του, δηλ. πρακτικά σε ανακοίνωση των πεπραγμένων που αυτός κρίνει ως ευπρόβλητα, τα οποία θα είναι -εκ των πραγμάτων- τετελεσμένα. Ακόμα και εάν κατά τον απολογισμό που διοργανώνει επισημανθούν αδυναμίες, σφάλματα, αστοχίες και εν γένει χειρισμοί που δεν λειτούργησαν προς όφελος της κοινότητας του Ιδρύματος, αυτό δεν θα έχει την παραμικρή επίπτωση στον ίδιο, μιας και λήγει η θητεία του. Άρα, το όλο σχήμα δεν συνιστά διόλου δημοκρατική λειτουργία λογοδοσίας και ελέγχου. 

Είναι όμως μια άριστη ευκαιρία για τη διοργάνωση ενός «κοσμικού γεγονότος» στην πόλη μας, με την αντίστοιχη δημοσιότητα, τις «δημόσιες σχέσεις» και την αυτοπροβολή του κ. Διγαλάκη. Οι προθέσεις του είναι προφανείς και στη διατύπωση της «Πρόσκλησης σε εκδήλωση Δημόσιου Απολογισμού Πρυτανικής Θητείας» https://www.tuc.gr/index.php?id=8094&tx_tucforum_forumdisplay%5Btopic%5D=26088&tx_tucforum_forumdisplay%5Baction%5D=show&tx_tucforum_forumdisplay%5Bcontroller%5D=Topic . Ο κ. Διγαλάκης εκεί δεν απευθύνεται στην κοινότητα του Πολυτεχνείου Κρήτης, αλλά πρωτίστως στη δυνητική εκλογική πελατεία των Χανίων, προβάλλοντας «κεντρικό στόχο να καταστήσουμε το Ανώτατο Εκπαιδευτικό Ίδρυμα των Χανιωτών ως ένα από τα πλέον Καινοτόμα και Παραγωγικά της χώρας»! Μάλιστα! Ώστε «Ίδρυμα των Χανιωτών»! Ως δάσκαλος του Πολυτεχνείου, δεν ήξερα ότι αυτό είναι τοπικού χαρακτήρα. Νόμισα ότι κατά το Σύνταγμα, ως Ανώτατο Εκπαιδευτικό Ίδρυμα της χώρας, είναι Δημόσιο, άρα ανήκει σ' όλο τον Ελληνικό Λαό και βρίσκεται στα Χανιά, έχει την έδρα του εδώ... Ακριβώς με αυτή του την πανελλαδική, πανανθρώπινη και παγκόσμια εμβέλεια, ως Ανώτατο επιστημονικό και εκπαιδευτικό Ίδρυμα κοσμεί την πόλη μας και την αναδεικνύει σε εθνικό και διεθνές επίπεδο, και όχι με τον «τοπικό» χαρακτήρα του.   

Σημειολογικά συνάδει με τις προθέσεις του κ. Διγαλάκη και η επιλογή του τόπου διεξαγωγής της «εκδήλωσης Δημόσιου Απολογισμού της Πρυτανικής Θητείας 2013-2017» 29.11.17. Δεν επιλέγεται λοιπόν χώρος του Ιδρύματος (για μια διαδικασία που θα έπρεπε να αφορά πρωτίστως την κοινότητα του Ιδρύματος), αλλά το Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών και Μελετών «Ελευθέριος Κ. Βενιζέλος» (Πλατεία Έλενας Βενιζέλου, Χαλέπα)! Θα έλεγε κανείς: τι το μεμπτό σε αυτή την επιλογή. Η απάντηση θα ήταν: τίποτε, εάν ο κ. Πρύτανης είχε συμβάλλει κατά τη θητεία του ουσιαστικά στην ώσμωση του Ιδρύματος με την πόλη, στην οργανική σύνδεσή του με την κοινωνία των Χανίων, ως πολιτιστικό και πνευματικό Ίδρυμα με σαφή κοινωνική, πολιτισμική αναφορά και απεύθυνση, με τακτές εκδηλώσεις στα τόσα ακίνητα που διαθέτει και εντός της πόλεως. Σε εκδηλώσεις όπου θα μπορούσαν να ενεργοποιηθούν και τόσες πολιτισμικές ομάδες που διαθέτει το Ίδρυμά μας, η φοιτητιώσα νεολαία.  

Στα πλαίσια αυτών των προθέσεων του απερχόμενου πρυτάνεως θα πρέπει να εξετασθεί και η προετοιμασία Ειδικού ιστότοπου για τον απολογισμό του έργου του στο Πολυτεχνείο Κρήτης με χρήματα του Ιδρύματος (βλ. σχετικό δημοσίευμα στον τύπο: «Ιστοσελίδα με ξένα κόλλυβα», Μ. Διονέλλη, Εφημερίδα των Συντακτών, 22.11.2017 https://www.efsyn.gr/arthro/istoselida-me-xena-kollyva ).

Δύο ορόσημα σηματοδοτούν την θητεία του κ. Διγαλάκη: η βράβευση του εκλιπόντος Επιτίμου Προέδρου της Ν.Δ. και τα φιλόδοξα σχέδια για εμπλοκή του Ιδρύματος σε ξενοδοχειακή επιχειρηματική δραστηριότητα. Αμφότερα κλείνουν το μάτι στο οικονομικό και πολιτικό κατεστημένο. Έχουμε λοιπόν σαφείς ενδείξεις περί του ότι ο κ. Διγαλάκης μεθοδεύει πολιτευτική δραστηριότητα στην εκλογική πελατεία των Χανίων, με εφαλτήριο την πρυτανική του θητεία... Όλα κλιμακώνονται βάσει των καλύτερων παραδόσεων της παράταξης που υπηρέτησε πιστά εντός του Ιδρύματος και θα υπηρετήσει και εκτός αυτού...

Κυκλοφόρησε: Η Οκτωβριανή Επανάσταση και ο πρώιμος σοσιαλισμός στη Λογική της Ιστορίας. Ζητήματα επαναστατικής θεωρίας, μεθοδολογίας και πρακτικής. ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΣ ΤΟΜΟΣ.

Τα κοσμοϊστορικά γεγονότα που... σηματοδοτούνται από τη νίκη και την ήττα της Οκτωβριανής Επανάστασης θα παραμένουν ακατανόητα όσο θεωρούνται ως μεμονωμένα επιμέρους γεγονότα, υπό το πρίσμα της απλής άρνησης της κεφαλαιοκρατίας (αφηρημένου αντικαπιταλισμού), της δογματικής αγιοποίησης ή/και της αναθεωρητικής δαιμονοποίησής τους. Οι ανεπίλυτες τότε αντιφάσεις του πρώιμου σοσιαλισμού, η νίκη της αστικής αντεπανάστασης, η κεφαλαιοκρατική παλινόρθωση και η συνακόλουθη διάλυση του επαναστατικού κινήματος κατέδειξαν τα ιστορικά όρια και τη ζωτική αναγκαιότητα δια λεκτικής ανάπτυξης-άρσης του κλασικού μαρξισμού, μέσω της σύγχρονης μορφής της επαναστατικής θεωρίας που δρομολογεί η Λογική της Ιστορίας.

Αυτή η νέα θεωρία και μεθοδολογία, που προέκυψε αρχικά στη δίνη των αντιφάσεων και της αυτοκριτική του πρώιμου σοσιαλισμού, αποδεικνύει το αναπόφευκτο της νίκης του κομμουνισμού εξοπλίζοντας θετικά και επιθετικά την επαναστατική νεολαία και συνολικά το υποκείμενο των νικηφόρων επαναστάσεων που θα οδηγήσουν στην ολοκλήρωση του δρόμου που άνοιξε ο Οκτώβρης, στην ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΕΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ.

Περιέχει κείμενα των:

Bίκτορ Αλεξέγιεβιτς Βαζιούλιν, Μανόλη Δαφέρμου, Γιώργου Κακαρίνου, Δημήτρη Κούλου, Δημήτρη Πατέλη

Πίνακας περιεχομένων

Πρόλογος

1. Μόνο επιστημονικά αναδεικνύεται η αναγκαιότητα του κομμουνισμού. (Βίκτoρ Αλεξέγιεβιτς Βαζιούλιν)

2. Να αναστοχαστούμε τη σύγχρονη εποχή (Βίκτoρ Αλεξέγιεβιτς Βαζιούλιν)

3. Για τον πρώιμο σοσιαλισμό στην ΕΣΣΔ, τη γραφειοκρατία και τις περί «κρατικού καπιταλισμού» απόψεις. (Βίκτoρ Αλεξέγιεβιτς Βαζιούλιν)

4. Εκ νέου περί της διαλεκτικής άρσης του μαρξισμού (Βίκτoρ Αλεξέγιεβιτς Βαζιούλιν)

5. Περί των πρώιμων και ύστερων σοσιαλιστικών επαναστάσεων και περί του υποκειμένου τους. Για τη σημασία των Ομίλων Επαναστατικής Θεωρίας. (Βίκτoρ Αλεξέγιεβιτς Βαζιούλιν)

6. Η ιστορική σημασία της Οκτωβριανής επανάστασης και του πρώιμου σοσιαλισμού. Η επαναστατικοποίηση της θεωρίας ως όρος για τις επερχόμενες νικηφόρες επαναστάσεις (Δημήτρης Πατέλης)

7. Ένας αιώνας μετά την Οκτωβριανή επανάσταση: επιστροφή στο μέλλον (Μανόλης Δαφέρμος)

8. Η διαδικασία ανάπτυξης του κοινωνικού χαρακτήρα της παραγωγής και οι αντιφάσεις του πρώιμου σοσιαλισμού. Μια προσέγγιση υπό το πρίσμα της Λογικής της Ιστορίας (Δημήτρης Κούλος)

9. Στοχασμοί για τη σχέση διαλεκτικής και κοινωνικής επανάστασης (Μανόλης Δαφέρμος)

10. Οκτωβριανή επανάσταση και κοινωνικές επιστήμες: η περίπτωση της σοβιετικής ψυχολογίας (Γιώργος Κακαρίνος).

τηλ. 210 3839711, fax 210-3839713, e-mail: info@kapsimi.gr @kapsimibooks twitter.com/kapsimi

www.kapsimi.gr

ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΣ ΤΟΜΟΣ
Η Οκτωβριανή Eπανάσταση και ο πρώιμος σοσιαλισμός στη Λογική της Ιστορίας
Ζητήματα επαναστατικής θεωρίας, μεθοδολογίας και πρακτικής
ISBN: 978-618-5156-38-1
Χαρτόδετο, σχήμα 15,5χ23,5 cm
Σελίδες: 320
Λιανική Τιμή: 15,00 €
ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ από τις εκδόσεις ΚΨΜ:
Αφιέρωμα 100 χρόνια Οκτωβριανή Επανάσταση

Η φύση και οι επενδύσεις

09.10.2017

Δημήτρης Πατέλης*

Από τους φορείς και τους θιασώτες του καθεστώτος αποικίας χρέους, θεωρείται περιττή πολυτέλεια η όποια αναφορά σε περιβαλλοντικές επιπτώσεις οιασδήποτε επιχειρηματικής δραστηριότητας. Κάθε αντίθετη άποψη επισύρει την μήνιν των προφητών και ιερέων της αγοράς, ως έγκλημα καθοσιώσεως κατά της δουλοπρεπώς ενοούμενης προσέλκυσης ανεξέλεγκτων και άνευ όρων επιθυμητών επενδύσεων. 

Ως ανθρώπινα όντα, αντιλαμβανόμαστε τη «φύση» ως το σύνολο των φυσικών προϋποθέσεων και όρων ύπαρξης της ανθρώπινης κοινωνίας. Ο άνθρωπος, σε αντιδιαστολή με τα υπόλοιπα έμβια όντα, δεν προσαρμόζεται απλώς στο (αρχικώς) φυσικό περιβάλλον του, αλλά με την εργασιακή του επενέργεια σε αυτό, το μετασχηματίζει για να ικανοποιήσει τις ανάγκες του. Κατ’ αυτό τον τρόπο, μέσω της εργασίας, ο μεταβολισμός του ανθρώπου αποκτά τεχνολογικά διαμεσολαβημένο κοινωνικό χαρακτήρα. Άρα, η μεταβολή της σχέσης προς τη φύση καθ’ όλη τη διάρκεια της ιστορίας της κοινωνίας καθορίζεται προπαντός από τη μεταβολή του χαρακτήρα, της κατεύθυνσης και της κλίμακας της ανθρώπινης δραστηριότητας. 

Η χρησιμοθηρική και ληστρική σχέση του ανθρώπου προς τη φύση κλιμακώνεται ιστορικά μαζί με την κλιμάκωση των μορφών εκμετάλλευσης του ανθρώπου από τον άνθρωπο και κορυφώνεται επί κεφαλαιοκρατίας, όπου φύση και εργασία αντιμετωπίζονται από το κεφάλαιο ως πλουτοπαραγωγικές πηγές, ως πόροι προς εκμετάλλευση για την μεγιστοποίηση της κερδοφορίας. Η κεφαλαιοκρατία δημιουργεί μιαν αρπακτική σχέση προς τη φύση, σχέση που η πηγή της είναι η κυριαρχία του ιδιωτικού, του ατομικιστικού συμφέροντος.

Από τα μέσα του 20ού αι. ο τρόπος εκμετάλλευσης της φύσης αρχίζει να πλησιάζει ένα κρίσιμο σημείο: η κλίμακα της χρήσης των παραδοσιακών πηγών ενέργειας, πρώτων υλών και υλικών αρχίζει να συμπαραβάλεται με τα συνολικά αποθέματα τους στη φύση. 

Επί κεφαλαιοκρατίας η ανθρωπότητα απέκτησε τη δυνατότητα της μαζικής αυτοκαταστροφής της με δύο τρόπους: με τη χρήση όπλων μαζικής καταστροφής και με τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις της προσανατολισμένης στην κερδοφορία παραγωγής. Αμφότεροι είναι δηλωτικοί της κλίμακας των δυνάμεων που έχει συσσωρεύσει η ανθρωπότητα, είναι αρνητική έκφανση των δημιουργικών δυνατοτήτων της, με τη μορφή των καταστροφικών δυνάμεων.

Εάν η φύση δεν αρχίσει να γίνεται σε όλο και μεγαλύτερη κλίμακα ουσιαστικό και λογικά διευθυνόμενο συστατικό στοιχείο του κοινωνικού οργανισμού, εάν συνεχίσει η αλόγιστη ληστρική αντιμετώπισή της, ο κίνδυνος αυτοκαταστροφής της ανθρωπότητας από τις ανήκεστες και μη αναστρέψιμες οικολογικές βλάβες, θα γίνει μονόδρομος. Η επιστήμη και η τεχνολογία είναι τα κύρια μέσα εντατικοποίησης και ορθολογικής οργάνωσης της παραγωγής, λελογισμένης αναδόμησης των υλικών σχέσεων του ανθρώπου με τη φύση. Το μόνο ορθολογικό κοινωνικό-πολιτισμικό μέσο μιας τέτοιας ρύθμισης είναι η επιστήμη, στο βαθμό που δεν υπάγεται στην κερδοφορία, αλλά τίθεται στην υπηρεσία και υπό τον έλεγχο της κοινωνίας.  

Απ' τη στιγμή που ο ανθρωπογενής κόσμος μπορεί να παραβληθεί με τον κόσμο της φύσης, απ' τη στιγμή δηλαδή που η δραστηριότητα της κοινωνίας αποκτά πλανητικές διαστάσεις, συγκρίσιμες με τις διαστάσεις των φυσικών διαδικασιών, τότε η ωφελιμιστική - πραγματιστική σχέση προς τη φύση παύει βαθμιαία να είναι ανεξάρτητη και απεριόριστη. Γεγονός που οδηγεί στη συνειδητοποίηση της αύξουσας εξάρτησης της ίδιας της φύσης από τον άνθρωπο και τη δράση του.

Σε αυτή τη βάση διαμορφώνεται ένας νέος τύπος σχέσης προς τη φύση, που μπορούμε να τον ονομάσουμε κοινωνικό – ιστορικό, ο οποίος εκκινεί από την εκτίμηση της φύσης ως του μοναδικού ενδιαιτήματος του ανθρώπου κι ολόκληρου του πολιτισμού του. Μια τέτοια εκτίμηση συνεπάγεται και μιαν αντίστοιχη σχέση προς τη φύση, τη διαρκή αντιπαραβολή των κοινωνικών αναγκών με τις δυνατότητες της φύσης, τη συνειδητοποίηση του γεγονότος ότι ο ίδιος ο άνθρωπος και η ανθρωπότητα αποτελούν μέρος της φύσης.

Από επιστημονικής - θεωρητικής άποψης, στον αναπροσανατολισμό αυτό αντιστοιχεί η μετάβαση από την ιδέα της απόλυτης κυριαρχίας πάνω στη φύση, στην αντίληψη των σχέσεων κοινωνίας και φύσης ως σχέσεων μεταξύ εταίρων ισομερών ως προς τις δυνατότητες τους. Η πρώτη θεωρητική έκφραση της θέσης αυτής ήταν η συγκροτημένη από το Β. Ι. Βερνάντσκι θεωρία της νοόσφαιρας, δηλ. της βιόσφαιρας, η οποία τίθεται υπό την λελογισμένη διοίκηση του ανθρώπου, δεδομένου ότι η δραστηριότητα του ανθρώπου καθίσταται ο κύριος παράγων των επί Γης διεργασιών. 

Αναγκαίος όρος της σχεδιοποιημένης σχέσης προς τη φύση, είναι η ενοποίησης της ανθρωπότητας σε έναν άλλο τύπο ανάπτυξης-πολιτισμού. Η εναρμόνιση της σχέσης προς τη φύση, όχι ως πρόσχημα για τις ιδιοτελείς σκοπιμότητες κάποιων, ούτε ως επιμέρους, αποσπασματικές ή δήθεν «λύσεις», αλλά ως σφαιρική προστασία, αποκατάσταση και συνειδητή δημιουργική ανάπτυξη των αντικειμενικών όρων ύπαρξης των ανθρώπων. 

*Αναπληρωτής καθηγητής Φιλοσοφίας Πολυτεχνείου Κρήτης, μέλος της Συλλογικότητας Αγώνα για την ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΕΝΟΠΟΙΗΣΗ της Ανθρωπότητας. 

Δ.Πατέλης. Ο άνθρωπος και το φύλο του δεν είναι αυθαίρετη σύμβαση η “κατασκευή” επιδεκτική πολλαπλών “διορθώσεων”

«Ο άνθρωπος και το φύλο του δεν είναι αυθαίρετη σύμβαση η “κατασκευή” επιδεκτική πολλαπλών “διορθώσεων”». Συνέντευξη που παραχώρησε ο Δημήτρης Πατέλης, αναπληρωτής καθηγητής Φιλοσοφίας στο Πολυτεχνείο Κρήτης στην εκπομπή «ό,τι πεις εσύ» (Γιώργος Γκόντζος), στο δημοτικό ραδιόφωνο Ιωαννίνων 5.10.2017.

«Υπάρχει ένας βιολογικός προσδιορισμός του φύλου.Διότι ο άνθρωπος δεν είναι κοινωνική σύμβαση ή κοινωνική κατασκευή ,όπως νομίζουν κάποιοι.Ο άνθρωπος εξελικτικά προέκυψε από την φύση ,την βιολογία,είναι συγκεκριμένο βιολογικό είδος,γένος.Ως εκ τούτου υπάρχει ένας βιολογικός προσδιορισμός του φύλου και από την άλλη υπάρχουν οι εκάστοτε ιστορικές ,πολιτισμικές μορφές, με τις οποίες αντιλαμβάνονται  οι άνθρωποι τις θέσεις και τους ρόλους του κάθε φύλου,αντιλαμβάνονται τον προσδιορισμό τους,αντιλαμβάνονται τους τρόπους που δραστηριοποιούνται  και συμπεριφέρονται  στην   κοινωνία.Αυτά τα δύο είναι αλληλένδετα.Η όποια απόπειρα αποκοπής του ενός από το άλλο και αντιπαράθεσης του ενός με το άλλο ,οδηγεί σε τραγελαφικές καταστάσεις που μπορεί να καταστρέψουν ζωές σε ατομικό επίπεδο ,αλλά μπορεί να υπονομεύσει και συνολικότερα κοινωνίες και ιδιαίτερα να υπονομεύσει την προοπτική της κοινωνίας…»

Αυτά υπογράμμισε αρχικά  ο Δημήτρης Πατέλης αναπληρωτής καθηγητής Φιλοσοφίας στο Πολυτεχνείο Κρήτης σε συνέντευξη που παραχώρησε στην εκπομπή «ό,τι πεις εσύ» (Γιώργος Γκόντζος),στο δημοτικό ραδιόφωνο Ιωαννίνων. Στη συνέχεια σημείωσε: « Δεν θεωρώ επιστημονικό το να αποσπάς την κοινωνική θέση και τον ρόλο ,την κοινωνική σημασία ,και νοηματοδότηση του φύλου,φερ’ ειπείν, και την γενικότερη κοινωνική σημασία και νοηματοδότηση από τους αντικειμενικούς όρους βάσει των οποίων αυτά προσδιορίζονται.Στην επιστήμη, σε αντιδιαστολή με άλλα πεδία της ζωής του ανθρώπου στην καθημερινότητα,δεν πρέπει να κυριαρχεί ο υποκειμενισμός και η αυθαιρεσία.Πρέπει να υπάρχει τεκμηρίωση, απόδειξη,πρέπει να υπάρχει μια αξιοπιστία της αντλούμενης, με την έρευνα , γνώσης»

Στην επισήμανση για το ατομικό δικαίωμα περί προσδιορισμού του σώματος,είπε μεταξύ άλλων: «Υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι το βιώνουν ακριβώς έτσι..Το ερώτημα για την επιστήμη δεν είναι το βίωμα και η αίσθηση  του εαυτού που έχει κάθε άτομο.Το ερώτημα το βασικό στην επιστήμη είναι τι αντικειμενικά έχει συμβεί και έχει αυτό το βίωμα.Υπάρχει μεγάλη διαφορά..Αν ένας θεωρεί ότι αισθάνεται στενάχωρα στο σώμα του που είναι αντρικό ή το αντίστροφο στο σώμα που είναι γυναικείο, η επιστήμη οφείλει να ψάξει να βρει τι ακριβώς συμβαίνει σε επίπεδο ανατομοφυσιολογικό, σε επίπεδο ορμονικό και σε επίπεδο ψυχολογικό και ακόμη σε επίπεδο ψυχιατρικό ,αν θέλετε, και κοινωνικοψυχολογικό.»

Σε ερώτηση αν το θέμα τίθεται ως ηθικό ή ηθικολογικό ο Δ.Πατέλης απάντησε: «Έχει και τέτοιες πτυχές αλλά δεν ανάγεται σ’ αυτές.Δηλαδή σε πρώτη άποψη θα σου πει κάποιος,αφού τραγικά βιώνει το είναι του ένας άνθρωπος,γιατί να μην του δώσεις συνθήκες να απελευθερωθεί ,να απολυτρωθεί, από το τραγικό του αυτό βίωμα.Και ποιος δεν θα συμφωνούσε με όρους ανθρωπιστικούς σ΄αυτό το πράγμα.Εδώ να ξεκαθαρίσουμε το εξής: Είναι ένα το κρατούμενο το τι ακριβώς γίνεται με τους αντικειμενικούς και υποκειμενικούς προσδιορισμούς του φύλου,και στην επιστήμη πρέπει να το δούμε συνδυαστικά αυτό με έμφαση στους πρώτους ,δηλαδή στους αντικειμενικούς προσδιορισμούς, και είναι διαφορετικό πράγμα το βίωμα του ανθρώπου ,και ιδιαίτερα ορισμένα πράγματα τα οποία πρέπει να τα λέμε ξεκάθαρα,και στα οποία γίνεται σπέκουλα ,γίνεται λαθροχειρική εκμετάλλευση εκ μέρους διαφόρων κύκλων, κυρίως  των ιθυνόντων ,στο νεοφιλελεύθερο καθεστώς, που έχουν επιβληθεί αναφανδόν σε χώρες σαν τη δική μας…Τι εννοώ με αυτό..Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν πρόβλημα.Υπάρχουν κάποια κτήνη που θεωρούν ότι είναι «άντρακλες»,για να το πώς απλά και λαϊκά, που όταν δουν έναν άνθρωπο θηλυπρεπή ή που έχει κάποια διαφορετικότητα όσον αφορά την συμπεριφορά, την στάση ,την κίνηση,θεωρούν σκόπιμο ότι πρέπει να του φερθούν με βία ή ακόμη και να τον εξοντώσουν φυσικά.Εδώ  δεν το συζητάμε ,εδώ μιλάμε για μια κτηνωδία.Και το λέω αυτό για να διαχωρίσω την θέση μου ,διότι όταν επανειλημμένα έχω διατυπώσει απόψεις σαν αυτές που σας ανέφερα, κάποιοι κύκλοι με ένα προπαγανδιστικό τέχνασμα με παρουσιάζουν σαν ομοφοβικό έως  φασίστα και ότι στρέφομαι εναντίον αυτών των ανθρώπων.Επ’ ουδενί  λόγω στρέφομαι κατ΄αυτών των ανθρώπων που έχουν  τέτοιο βίωμα, έχουν τέτοιου τύπου αυτοαντίληψη.Και θεωρώ ότι είναι κτηνωδία η όποια άσκηση δακρίσεων και βίας βάσει των σεξουαλικών προτιμήσεων και συμπεριφορών των ανθρώπων…Δέχομαι ότι πρέπει να προστατευθούν όλοι οι άνθρωποι, η αξιοπρέπειά τους, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να επιβληθούν συγκεκριμένου τύπου πρότυπα τα οποία θα λειτουργήσουν πολλαπλασιαστικά ως προς την εμφάνιση παιδιών ,εφήβων που τα χαρακτηρίζουν με τον επίσημο πλέον λόγο, ταυτότητα φύλου..»

Σε άλλο σημείο της συνέντευξης ο Δ.Πατέλης τόνισε χαρακτηριστικά: «Είναι πρόβλημα να θεωρείς ότι μπορείς να διορθώσεις το φύλο ,όπως διορθώνεις το γραμμένο με μολύβι γραπτό στο χαρτί.Θεωρώ ότι αν θα πρέπει να λυθούν κάποια προβλήματα ,νομικού τυπικού χαρακτήρα ή και αν θέλετε αποδοχής κάποιων ανθρώπων ,θα πρέπει να λυθούν ,ωστόσο αυτό δεν θα πρέπει να έχει το χαρακτήρα της δυνατότητας με μια απλή διαδικασία αλλαγής μιας ληξιαρχικής πράξης για την αλλαγή ,διόρθωση του φύλου.Τι σημαίνει διόρθωση; Είμαι επιστήμονας ,χρόνια διορθώνω γραπτά ,με την έννοια ότι εκεί που υπάρχει σφάλμα ,γράφεις το σωστό.Σας λέω λοιπόν το εξής:Τι τραγικό μπορεί να επισυμβεί στη ζωή των ανθρώπων.Το να νιώθει ένας άνθρωπος αποξένωση, αλλοτρίωση δεν είναι θέμα του σώματός του,αν εξαιρέσουμε τις περιπτώσεις όπου υπάρχει ανατομοφυσιολογικό και ορμονικό πρόβλημα,το τονίζω αυτό…Εάν λοιπόν καλείς έναν νέο άνθρωπο να διορθώσει το φύλο του ,ένα παιδί έναν έφηβο αυτό μπορεί να προβληματίσει το παιδί σε τέτοιο βαθμό ,που να προκαλέσει ανήκεστο βλάβη στην ίδια την ψυχοσωματική του υγεία ,στην ίδια την ύπαρξή του.Σας λέω κάτι απλό..Φανταστείτε έναν άνθρωπο ,ο οποίος στην εφηβεία ή στην προεφηβεία του , ένα παιδί ,εκεί δηλαδή  που προσδιορίζει και νοηματοδοτεί κοινωνικά την θέση του και τον ρόλο και ως προς το φύλο, μέσα στις αμφιβολίες οι οποίες είναι φυσιολογικές  ,όσον αφορά τις θέσεις και τους ρόλους του φύλου ,αλλά και την εξερεύνηση και του ίδιου του σώματος ,που αναπτύσσεται οργανικά, βιολογικά,μέσα στις αμφιβολίες αυτές λοιπόν  να του σπείρεις περισσότερες συγχύσεις και να  το παρουσιάζεις ότι είναι μια ευχέρεια ,όπως διαλέγεις από το ράφι κάποιο προϊόν, κάποιο ρούχο ,ένα ένδυμα, έτσι να ενδύεσαι ή  να απεκδύεσαι το φύλο σου ,ή με μια γομολάστιχα να το διορθώσεις.Αμέσως ,αμέσως δημιουργείς μια τάση η οποία μπορεί να οδηγήσει σε καταστροφικά αποτελέσματα..»

Πηγή: https://clyp.it/cnqb0sho

«Κατασκευή», «διόρθωση» ή ολική καταστροφή της ταυτότητας του ανθρώπου;

«Κατασκευή», «διόρθωση» ή ολική καταστροφή της ταυτότητας του ανθρώπου; - του Δημήτρη Πατέλη.

Δημοσιεύθηκε στο Εκπαιδευτικό Ενημερωτικό Δίκτυο AlfaVita 3.10.2017

Τείνει να γίνει κοινά αποδεκτό δόγμα στο λόγο που αρθρώνεται στα ΜΜΕ, στα αμφιθέατρα και τελευταία στη Βουλή η αντίληψη για την ύπαρξη πολλών και ρευστών ταυτοτήτων των ανθρώπων. Αυτό αφορά και το ίδιο το φύλο, που αντιμετωπίζεται πλέον σαν να εξαϋλώνεται. Το φύλο λοιπόν χωρίζεται -βάσει των κηρύκων του παραπάνω δόγματος- σε τουλάχιστον πέντε διαφορετικούς παράγοντες: 1. σε αυτό που ορίζει και περιγράφει η βιολογία (γονότυπος και φαινότυπος), 2. σε αυτό που «κατασκευάζεται» κοινωνικά και συμβολικά, 3. σε αυτό που βιώνει το κάθε άτομο, 4. σε αυτό που επιθυμεί και 5. σε αυτό που καταχωρείται νομικά. Ακόμα και αν δεχτούμε ότι ισχύουν αυτός ο επιμερισμός σε παράγοντες, κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να μας τεκμηριώσει επιστημονικά τα γενεσιουργά αίτιά τους, την ιεράρχησή τους, τα είδη και τα επίπεδα των αλληλεπιδράσεών μεταξύ τους αλλά και με άλλους παράγοντες. Από αυτό το δόγμα, που στερείται παντελώς επιστημονικής και μεθοδολογικής βάσης, εμφορείται και το πρόσφατο σχέδιο νόµου «Νοµική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου – Εθνικός Μηχανισµός Εκπόνησης, Παρακολούθησης και Αξιολόγησης των Σχεδίων Δράσης για τα Δικαιώµατα του Παιδιού». Προφανώς, από τον τίτλο ακόμα του νομοθετήματος φαίνεται η διάθεση να προβληθεί η «σπουδή του νομοθέτη» για φροντίδα προς το παιδί άρα και για τον παιδευτικό ρόλο της όλης θεσμικής παρέμβασης...

   Το σχέδιο νόμου ορίζει τα εξής: «1. Ως ταυτότητα φύλου νοείται ο εσωτερικός και προσωπικός τρόπος με τον οποίο το ίδιο το πρόσωπο βιώνει το φύλο του, ανεξάρτητα από το φύλο που καταχωρίστηκε κατά τη γέννησή του με βάση τα βιολογικά του χαρακτηριστικά. Η ταυτότητα φύλου περιλαμβάνει την προσωπική αίσθηση του σώματος, καθώς και την κοινωνική και εξωτερική έκφραση του φύλου, τα οποία αντιστοιχούν στη βούληση του προσώπου. Η προσωπική αίσθηση του σώματος μπορεί να συνδέεται και με αλλαγές που οφείλονται σε ιατρική αγωγή ή άλλες ιατρικές επεμβάσεις που επιλέχθηκαν ελεύθερα. 2. Ως χαρακτηριστικά φύλου νοούνται τα χρωµοσωµικά, γονιδιακά και ανατοµικά χαρακτηριστικά του προσώπου, τα οποία συµπεριλαµβάνουν πρωτογενή χαρακτηριστικά, όπως τα αναπαραγωγικά όργανα, και δευτερογενή χαρακτηριστικά, όπως η µυϊκή µάζα, η ανάπτυξη στήθους ή τριχοφυΐας». Οι ορισμοί παρέχονται ως αυταπόδεικτοι και βάσει αυτών, το Άρθρο 3 εισάγει τη «Διόρθωση του καταχωρισµένου φύλου... σε περίπτωση ασυµφωνίας µεταξύ ταυτότητας φύλου και καταχωρισµένου φύλου... ώστε αυτό να αντιστοιχεί στη βούληση, στην προσωπική αίσθηση του σώµατος και στην εξωτερική του εικόνα»! Μάλιστα, η «διόρθωση» μπορεί να γίνει από το 17ο έτος της ηλικίας του ατόμου, και να επαναληφθεί, να γίνει άλλη μια «διόρθωση»-επαναφορά «ταυτότητας φύλου» με έκδοση αντίστοιχης ληξιαρχικής πράξης...  

Και εδώ διαπιστώνουμε ότι η επιστημονική προσέγγιση, έχει παραχωρήσει τη θέση της σε εύκολες «θέσεις» και «τοποθετήσεις» του συρμού, χωρίς ερευνητικό-μεθοδολογικό έρμα... Γιατί συμβαίνει αυτό;

Απλή παρατήρηση της κλιμάκωσης της έκτασης, της έντασης και της συστηματικότητας αυτών των δράσεων θα πείσει και τον πιο δύσπιστο ότι πρόκειται για συντονισμένη εκστρατεία, η οποία συνδέεται με τη στρατηγική της παγκόσμιας κυριαρχίας της χρηματιστικής ολιγαρχίας με όρους νεοαποικιοκρατίας, αποδόμησης των εργασιακών σχέσεων, θέσεων και ρόλων, με τη μετάβαση στην «ελαστική» εργασία και την «απασχολησιμότητα», στη μαζική χρόνια ανεργία, την εξαθλίωση και την επιβολή όρων γενοκτονίας στην εργατική τάξη και το λαό. Όσο αυξάνει η εξαθλίωση και ο εξανδραποδισμός του ανθρώπου απ' το κεφάλαιο, όσο παραμένουν ανικανοποίητες θεμελιώδεις ανάγκες της προσωπικότητας και της οικογένειας, όσο ο βίος γίνεται αβίωτος και αναξιοπρεπής, τόσο πιο πολύ το κεφάλαιο, τα θεσμικά και εξωθεσμικά όργανά του σε εθνικό και διεθνικό επίπεδο προβάλλουν και προτάσσουν επίπλαστες ανάγκες και επιθυμίες, πρότυπα και δικαιώματα που συνδέονται με ρευστές μονήρεις ταυτότητες. Έτσι επιτυγχάνεται συστηματική χειραγώγηση προσανατολισμών, προτύπων, συμπεριφορών (πολιτικών, καταναλωτικών, κ.ο.κ.) και μέσω της κατευθυνόμενης υπερδιόγκωσης της έμφυλης προβληματικής. Κρατικοί και διακρατικοί μηχανισμοί (π.χ. Gender Equality in the Council of Europe, Standards and mechanisms, Gender Equality Commission (GEC)National Focal Points, Gender Equality Rapporteurs, European Committee for Social Cohesion, Human Dignity and Equality (CDDECS), το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, ο ΟΑΣΕ, η ΕΣΔΑ, Μ.Κ.Ο. κ.ο.κ.). επιβάλλουν δέσμη θεσμών, προδιαγραφών και προτύπων και εποπτεύουν τη συμμόρφωση με αυτά των κατά τόπους αρχών. 

Αυτοί που εξαπολύουν πολέμους και διαπράττουν γενοκτονίες, επιβάλλουν και τα LGBTQ πρότυπα-ταυτότητες, κωδικοποιημένα με το δικό τους τρόπο και προς τα δικά τους συμφέροντα, ως εκ των ων ουκ άνευ στοιχεία «ριζοσπαστικότητας» και ελευθερίας... Οι κατά συρροήν δολοφόνοι και ένοχοι γενοκτονιών και λοιπών εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας, καπηλεύονται τον πόνο αυτών των ανθρώπων, για να πουλήσουν ανέξοδη και τελικά διαλυτική «θεσμική» φιλανθρωπία και «δικαιωματισμό». Χρηματοδοτούν και προβάλλουν «παρελάσεις υπερηφάνειας», «σπουδές φύλου», «έρευνες και ερευνητές», πανεπιστημιακούς, δημοσιογράφους, ΜΜΕ κ.τ.λ. Παίζουν με την ευαισθησία, τον ανθρωπισμό και την κινηματική διάθεση ανθρώπων και τους χειραγωγούν προς όφελός τους κάτω απ' τη δική τους σημαία. Πρωτοστατούν σε αυτή την επιβολή οι πιο αντιδραστικές δυνάμεις: ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, Ε.Ε., καθεστώτα όπως αυτά του σιωνιστικού Ισραήλ, των ναζιστικού προσανατολισμού κυβερνήσεων των χωρών της Βαλτικής, η χούντα του Κιέβου και λοιπές προοδευτικές δυνάμεις, οι οποίες ομοθυμαδόν κατακεραυνώνουν ως «σεξιστές, ομοφοβικούς, τρανσφοβικούς κλπ» όλους/-ες τους/-τις αντιφρονούντες έναντι αυτού του κυρίαρχου προτύπου πλανητικών αξιώσεων...

Την ίδια στιγμή στηρίζουν και χρηματοδοτούν αιμοσταγή καθεστώτα (π.χ. Σαουδική Αραβία), με την πιο βάρβαρη και απάνθρωπη σχέση προς τη γυναίκα και προς τις σεξουαλικές μειονότητες, με βασανιστήρια, ακρωτηριασμούς, λιθοβολισμούς, απαγχονισμούς κλπ. 

Η εξέλιξη των ιδεολογικών σχημάτων-δογμάτων που εξυπηρετούν αυτή την εκστρατεία του κεφαλαίου απαιτεί χωριστή πραγμάτευση, ανέφικτη σ' αυτό το σημείωμα. Ιδιαίτερο ρόλο έχουν παίξει εδώ γνωστές νεομαρξιστικές τάσεις που τροφοδότησαν αστικά ιδεολογήματα. Από την αλτουσεριανή «ιστορία χωρίς υποκείμενο» στη φουκοϊκή «Μικροφυσική της Εξουσίας», τη «βιοπολιτική» και τη μεταμοντέρνα αναγωγή ταυτότητας και φύλου σε «κοινωνικές-συμβολικές κατασκευές» κατά το δοκούν κ.ο.κ. Μια από τις αφετηριακές αρχές της κονστρουκτσιονιστικής προσέγγισης συνίσταται στην αποδόμηση του νεωτερικού υποκειμένου, στην πολυδιάσπασή του σε πολλαπλά δίκτυα σχέσεων και στην διαμόρφωση «ψηφιδωτών», «κλασματοποιημένων» και «ρευστών» προσωπικοτήτων.

Η νεοφιλελεύθερη στρατηγική των πιο επιθετικών κύκλων του παγκόσμιου κεφαλαίου, έχοντας εν πολλοίς διαλύσει κάθε συλλογικότητα, στοχεύει πλέον ευθέως στην πλήρη αποδόμηση-διάλυση της οικογένειας και της προσωπικότητας, βάλλοντας στη ραχοκοκαλιά τους: στο βιολογικό πυρήνα τους. Τι είναι όμως η προσωπικότητα και η οικογένεια; Σε τι συνίσταται ο βιολογικός τους πυρήνας και πως αυτός συνδέεται με τους εκάστοτε συγκεκριμένους ιστορικούς, οικονομικούς, κοινωνικούς και ευρύτερα πολιτισμικούς όρους; Είναι η οικογένεια που υπάρχει στη σύγχρονη κεφαλαιοκρατία άριστος θεσμός που αξίζει να την υπερασπιστεί κανείς διαχρονικά; Η απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα απαιτεί συστηματική επιστημονική προσέγγιση.

Η επιστημονική κοινωνική θεωρία του μαρξισμού, η μεθοδολογία της Λογικής της Ιστορίας είναι διαλεκτική (βλ. Β. Βαζιούλιν Η ΛΟΓΙΚΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ. ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΘΕΩΡΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΘΟΔΟΛΟΓΙΑΣ, του ίδιου Η ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΡΙΚΟΥ ΠΡΟΤΣΕΣ ΚΑΙ Η ΜΕΘΟΔΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΕΡΕΥΝΑΣ ΤΟΥ "Σύγχρονη Εποχή" 1988 και Δ. Πατέλη. Για τη διαλεκτική – υλιστική αντίληψη της Ιστορίας ). Ως εκ τούτου, με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο δεν ανάγει τέτοια προβλήματα στη νεοφιλελεύθερη «λογική» των ατομικών δικαιωμάτων (τα οποία μάλιστα επισταμένως αντιδιαστέλλονται στα συλλογικά, ταξικά κ.ο.κ.). Επίσης, με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο απορρίπτει μεταφυσικές αντιλήψεις τύπου βιολογικού και νευροφυσιολογικού αναγωγισμού. Δεν μπορεί να είναι θεωρητικά και μεθοδολογικά συγκροτημένη κάθε προσέγγιση που παραπαίει μεταξύ βιολογισμού και κοινωνιολογισμού. Είναι σαφές ότι, στα πλαίσια της περίπλοκης και αντιφατικής διαδικασίας μετασχηματισμού-διαλεκτικής άρσης του βιολογικού απ' το κοινωνικό στη δομή και την ιστορία της κοινωνικής ανάπτυξης, η σεξουαλική ανάγκη και η αναπαραγωγική λειτουργία ανεξαρτοποιούνται μεν σχετικά η μία απ' την άλλη, αλλά δεν μπορεί να αποκόπτεται η πρώτη (που ανάγεται μάλιστα στην υποκειμενική «επιθυμία») και να αντιδιαστέλλεται στη δεύτερη μεταφυσικά, λόγω του διατηρούμενου γενετικού και λειτουργικού μεταξύ τους δεσμού.

Η όλη προβληματική, εξετάζεται υπό το πρίσμα της συμβολής όλων των σχέσεων, δραστηριοτήτων, στάσεων, συμπεριφορών, θεσμών κ.ο.κ. στην προοπτική της ολόπλευρης ανάπτυξης κάθε προσωπικότητας και συλλογικότητας, στην προοπτική της ενοποίησης της ανθρωπότητας.

Ως εκ τούτου, δεν μπορούμε να παίζουμε αυθαίρετα με την αμφιγονική αναπαραγωγή του ανθρώπινου γένους και το βιολογικό πυρήνα της οικογένειας. Ο τελευταίος συνίσταται στις σχέσεις μεταξύ γυναίκας και άνδρα (γενετήσια ορμή και οι συνακόλουθες μεταξύ τους σχέσεις), γονέων και τέκνων (γονεϊκό ένστικτο) στη διαγενεακή αλληλουχία. Οι εκάστοτε ιστορικά συγκεκριμένες μορφές, δομές και λειτουργίες της οικογένειας βασίζονται σε αυτό τον πυρήνα και τον μετασχηματίζουν (βλ. και 

Φ. Ένγκελς. Η καταγωγή της οικογένειας, της ατομικής ιδιοκτησίας και του κράτους ). Τη μητριαρχική δομή και το ζευγαρωτό γάμο διαδέχθηκαν οι μορφές πατριαρχικής οικογένειας των εκμεταλλευτικών κοινωνικοοικονομικών σχηματισμών, συνυφασμένες με την ιδιωτική ιδιοκτησία, την εκμετάλλευση και την καταπίεση. Είναι άκρως ανιστορική, αντιεπιστημονική, αντιδραστική και σκοταδιστική η εξιδανίκευση κάποιας εκδοχής της πατριαρχικής οικογένειας και η «εξήγησή» της βάσει της «θεϊκής βούλησης» ή/και της «φύσης» του άνδρα και της γυναίκας. Όπως έδειξε ο Ένγκελς, η διάλυση της «ενάρετης» οικογένειας επί κεφαλαιοκρατίας μέσω ποικίλων μορφών εμπορευματοποίησης, εκπόρνευσης κ.ο.κ. είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος: της κεφαλαιοκρατικής ιδιωτικής ιδιοκτησίας και της συνακόλουθης πατριαρχίας. Και μάλιστα, αυτή η διάλυση δεν αφορά μόνο τους αστούς. Διαπερνά σε σημαντικό βαθμό και τις εργατικές οικογένειες, που αντιμετωπίζονται απ' το σύστημα ως μονάδες κατανάλωσης εμπορευμάτων και υπηρεσιών και κυρίως, παραγωγής και αναπαραγωγής της εργασιακής δύναμης με τη μορφή του εμπορεύματος. Κανένας προοδευτικός άνθρωπος δεν θα θρηνήσει για τη διάλυση της αθλιότητας και της υποκρισίας της κεφαλαιοκρατικής οικογένειας. Το θέμα είναι τι θα τη διαδεχθεί. 

Υπάρχει λοιπόν πληθώρα συγκεκριμένων ιστορικών μορφών και λειτουργιών της οικογένειας. Ωστόσο, δεν υπάρχει και δεν μπορεί να υπάρξει ασπόνδυλη οικογένεια, οικογένεια χωρίς τον παραπάνω βιολογικό πυρήνα. Η οικογένεια ως προς το βιολογικό της πυρήνα μπορεί να είναι μόνο ετεροφυλική αμφιγονική. Οποιαδήποτε άλλη συνεύρεση-συμβίωση ατόμων με άλλα κριτήρια δεν συνιστά και δεν μπορεί να συνιστά οικογένεια από την άποψη της ανθρώπινης κοινωνίας, του ανθρώπινου γένους. Και δεν μπορούν να προβάλλουν αξιώσεις σύστασης οικογένειας, άτομα που κατ' επιλογήν τους (συνειδητά;) θέτουν εαυτούς εκτός των παραπάνω λειτουργιών του βιολογικού πυρήνα της οικογένειας. Ήδη υπάρχουν έρευνες που καταδεικνύουν τις τραγικές επιπτώσεις της τεκνοθεσίας από άλλου τύπου συνευρέσεις-συμβιώσεις στην ψυχοσωματική ανάπτυξη των παιδιών. Η (αναμφίβολη) ύπαρξη ψυχοσωματικών προβλημάτων και σε παιδιά που γεννιούνται και αναπτύσσονται σε οικογένεια (ετεροφυλική αμφιγονική) δεν συνιστά ορθολογικό επιχείρημα υπέρ της τεκνοθεσίας από εκδοχές (ομοφυλικών κ.ο.κ.) συνευρέσεων, στις οποίες διασφαλίζεται η εξ υπαρχής ανισορροπία. 

Η θεσμοθέτηση πρακτικών χρήσης «παρένθετης μητέρας» είναι μια μορφή αποτρόπαιης δουλικής εκμετάλλευσης του σώματος και της μητρότητας εκ μέρος πλουσίων γερόντων και λοιπών ατόμων, κινούμενων στο πεδίο διάφορων του βιολογικού πυρήνα της οικογένειας συνευρέσεων-συμβιώσεων, που προβάλλει ως «απελευθερωτική» μόδα, με περισσό κυνισμό. Τα άτομα αυτά αγοράζουν υποκατάστατα «πατρότητας» ή/και «μητρότητας» υποβιβάζοντας ανθρώπους στη σχέση μίσθαρνων αναπαραγωγικών μηχανών.  

Ο βιολογικός πυρήνας της προσωπικότητας είναι το άτομο από την άποψη των γονοτυπικών και φαινοτυπικών χαρακτηριστικών του, του φύλου, του σωματότυπου, της ιδιοτυπίας του νευρικού του συστήματος, της ιδιοσυγκρασίας του. Η προσωπικότητα δεν ανάγεται σε αυτόν. Εδράζεται σε αυτόν και τον μετασχηματίζει, μιας και συνιστά «διάθλαση» όλου του πλέγματος των κοινωνικών σχέσεων και δραστηριοτήτων στις οποίες εμπλέκεται μέσω αυτού του ατόμου και μονάδα επενέργειας του ανθρώπου στους όρους της ύπαρξής του με τη βοήθεια της συνείδησης και του εποικοδομήματος (και των αντίστοιχων υλικών και οργανωτικών μέσων).  

Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι ηθικό ή ηθικολογικό. Προσδιορίζεται πρωτίστως ιστορικά και επιστημονικά με αντικειμενικούς όρους. Το φύλο δεν είναι και δεν μπορεί να συνιστά αυθαίρετη επιλογή-προτίμηση, «συμβολική κατασκευή», ακόμα και αν αυτή η «επιλογή» γίνεται με την εξ ίσου αυθαίρετη επίκληση κάποιου βιολογισμού ή/και νευροφυσιολογικού αναγωγισμού (είναι εντυπωσιακός ο τρόπος με τον οποίο στη νεοφιλελεύθερη προβληματική -που υιοθετείται αυτούσια και από ορισμένου τύπου «αριστερά»- συνυπάρχουν αυτές οι εκ πρώτης όψεως εκ διαμέτρου αντίθετες και αλληλοαποκλειόμενες μορφές αναγωγισμού: ακραίου βιολογισμού και ακραίου βουλησιαρχικού κοινωνιολογισμού, χυδαίου υλισμού και ακραίου υποκειμενικού ιδεαλισμού-σενσουαλισμού).   

Η συστηματική προπαγάνδα του νεοφιλελευθερισμού (και οι συνακόλουθες στοχευμένες θεσμικές παρεμβάσεις) στο εν λόγω ζήτημα, περιλαμβάνει στον πυρήνα της μια βίαιη διέγερση σεξουαλικών προβληματισμών και πρακτικών στα παιδιά (με ειδικά επιδοτούμενα από ΕΕ προγράμματα σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης από το βρεφονηπιακό σταθμό!), συνεπικουρούμενη από αντίστοιχο καταιγισμό στα ΜΜΕ, στο διαδίκτυο, στη μαζική κουλτούρα (καταναλωτισμός, σεξ και βία). Η διέγερση του σεξουαλικού στοιχείου σε ηλικιακές βαθμίδες όπου (ορμονικά και ανατομοφυσιολογικά) είναι αδύνατο τόσο να συνδεθεί με την αναπαραγωγική λειτουργία όσο και να συνειδητοποιηθεί, ευνοεί την εγχάραξη-ενστάλαξη-επιβολή της αντίληψης ότι η σεξουαλική διέγερση-απόλαυση-επιθυμία είναι μια ανάγκη, ή μάλλον επιθυμία ακατάληπτη (που ενισχύεται ως υποκειμενική-ατομική επιθυμία ηδονιστικής κατανάλωσης, όπως π.χ. η επιλογή-προτίμηση τροφής, ένδυσης, στιλ κ.ο.κ.), εξ υπαρχής άσχετη με την αναπαραγωγή. 

Η πρακτική της χορήγησης αναστολέων ορμονών και επεμβάσεων αλλαγής φύλου σε παιδιά συνιστά ειδεχθές έγκλημα κατά της ανθρωπότητας.  

Δεν είναι τυχαία η συστηματική απόρριψη της λογικής των φυσικών και κοινωνικών αναγκών και η υποκατάστασή της στην επιστήμη και στις ιδεολογικές & πολιτικές πρακτικές κάποιων από την εξ' υπαρχής ανορθολογικά ερμηνευόμενη υποκειμενική «επιθυμία»... Βασικός στόχος: η αποτροπή της συγκροτημένης και επιστημονικά θεμελιωμένης συλλογικής πάλης για την προοπτική της επαναστατικής ενοποίησης της ανθρωπότητας, του κομμουνισμού. 

Η αποδόμηση κάθε αντικειμενικής ή και αντικειμενότροπης βάσης αναφοράς της προσωπικότητας και της συλλογικότητας (συμπεριλαμβανομένου και του βιολογικού πυρήνα τους), η υπονόμευση της δυνατότητας συνειδητοποίησης και ορθολογικής ιεράρχησης των αναγκών, άρα και των συμφερόντων, οδηγεί σε ακύρωση κάθε κοινωνικά σημαντικής ατομικής και συλλογικής σκοποθεσίας. Τα παραπάνω οδηγούν σε αντίστοιχη απώλεια κάθε δυνατότητας συγκρότησης του ανθρώπου ως υποκειμένου, στη μετατροπή του ανθρώπου σε ένα «ευέλικτο», «άμορφο», ασπόνδυλο ον, με ανύπαρκτη-απροσδιόριστη-αδιάγνωστη κ.ο.κ. ταυτότητα, σε ένα ουσιαστικά άβουλο και χειραγωγήσιμο ον. Εδώ εντάσσονται τα νεοφιλελεύθερα-μεταμοντέρνα δόγματα «κοινωνικής/συμβολικής κατασκευής» φύλου, κοινωνικής τάξης, πολιτικής & ιδεολογίας, έθνους, πατρίδας κ.ο.κ. 

Πίσω από την πολυχρωμία ρευστών ταυτοτήτων κ.ο.κ. αποκαλύπτεται στην κρίση και στον πόλεμο η σκοπιμότητα μετατροπής των ανθρώπων σε χύδην μάζες, αδρανείς ή και επιθετικά ταγμένες στις εκάστοτε επιλογές κατασκευών και αναδομήσεων των πιο επιθετικών κύκλων του κεφαλαίου.    

Στη θέση των παραδοσιακών, μονοφωνικών «μεγάλων αφηγήσεων», έρχονται οι μικρές, καθημερινές, πολυφωνικές αφηγήσεις, που υπερτονίζουν τις πολιτισμικές (γλωσσικές, θρησκευτικές κλπ.) ιδιαιτερότητες, επιμέρους διαφορές κ.ο.κ. και οδηγούν στην θεωρητική νομιμοποίηση της πολυδιάσπασης των κοινωνικών σχέσεων και της αποδόμησης των κοινωνικών υποκειμένων... 

Είναι εντυπωσιακός ο βαθμός διείσδυσης της αστικής ιδεολογίας, ο βαθμός ενσωμάτωσης των πλέον αντιδραστικών, ανορθολογικών και αντιεπιστημονικών αρχών από ορισμένου τύπου διανόηση και «αριστερά». Αυτό φαίνεται και με την άρδην υιοθέτηση εκ μέρους τους των ακραίων νεοφιλελεύθερων δογμάτων περί a priori απόλυτης ισχύος των παντοειδών υποκειμενικών, αυθαίρετων, μερικών, «πολυφωνικών», ατομικών, κ.ο.κ. ταυτοτήτων και δικαιωμάτων, πάντα σε αντιδιαστολή με οτιδήποτε μπορεί να συγκροτηθεί και να ορθώσει το ανάστημά του συλλογικά, στη βάση αντικειμενικών κοινωνικών αναγκών και νόμων, επιστημονικά εγνωσμένων αναγκών συλλογικών αγώνων. Προβάλλουν μάλιστα την τοποθέτηση των αντίστοιχων ατομικών δικαιωμάτων στην πρώτη θέση των διεκδικήσεων, ως κριτήριο «αριστερής», «ριζοσπαστικής» και «κινηματικής» καθαρότητας. 

Είναι γεγονός ότι στην κρίση και στον πόλεμο το κεφαλαιοκρατικό σύστημα γεννά αυθόρμητα συμπεριφορές ατομικισμού και κανιβαλισμού. Το καθεστώς προσπαθεί με κάθε τρόπο να αποτρέψει την επαναστατικοποίηση της εργατικής τάξης και συνολικά του λαού, μέσω της εξαπάτησης (που πατά στις διαδεδομένες αυταπάτες, της εξαγοράς, του «διαίρει και βασίλευε» και της ωμής απειλής ή/και χρήσης βίας. 

Οι παραπάνω διακρίσεις, η άσκηση βίας κ.ο.κ. έναντι ατόμων δεν αίρονται με αμφίβολης βάσης αστικά νομοθετήματα και θεσμούς. Επιπλέον, στη βάση της γενικευμένης κρίσης και εξαθλίωσης, η εσπευσμένη θεσμοθέτηση από την άρχουσα τάξη στη βάση των μεταμοντέρνων νεοφιλελεύθερων δογμάτων περί «ταυτοτήτων», εκλαμβάνεται αυθόρμητα απ' τους απλούς ανθρώπους ως γενικευμένος εκφυλισμός ενός άδικου και ανήθικου συστήματος, που στρέφεται κατά των ανθρώπων και της ίδιας της οικογένειας. Αυτή η -κατά βάση υγιής- αυθόρμητη αντίδραση των μαζών, αποτελεί εξαιρετικά ευνοϊκό έδαφος για την άνοδο του φασισμού. Ο τελευταίος προβάλλει έντεχνα ως «ριζοσπαστική δύναμη εξαγνισμού» της κοινωνίας από φαινόμενα σήψης και εκφυλισμού. Η ιστορική έρευνα έχει καταδείξει πόσο σημαντικός ήταν αυτός ο κοινωνικο-ψυχολογικός παράγοντας για τη νίκη των ναζί στη Γερμανία, στη βάση της κρίσης και των εκφυλιστικών φαινομένων της «Δημοκρατίας της Βαϊμάρης».

Το θέμα της σχέσης φασισμού και ομοφυλοφιλίας απαιτεί ειδική εξέταση. Στην ηγεσία του ναζιστικού κόμματος οι ομοφυλόφιλοι είχαν περίοπτη θέση, με επικεφαλής τον Ερνστ Ρεμ, ηγέτη των ταγμάτων εφόδου (Sturmabteilung) με δύο εκατομμύρια μέλη και διεκδικητή της ηγεσίας του κόμματος. Ο Ρεμ είχε την πλήρη στήριξη του Χίτλερ και του Χίμλερ.  Μετά την άνοδο του κόμματος στην εξουσία, με στόχο την απαλλαγή από το «ριζοσπαστισμό» και τις ηγετικές αξιώσεις των ταγμάτων εφόδου και του Ρεμ, οργανώθηκε μια σφαγή της ηγεσίας των SA, η οποία έγινε γνωστή ως η νύχτα των μεγάλων μαχαιριών και δρομολογήθηκε η πολιτική διωγμού των ομοφυλοφίλων από το Τρίτο Ράιχ. Επομένως, η σχέση του φασισμού προς την ομοφυλοφιλία (διαδεδομένη κατά τη μακροχρόνια παραμονή ανδρών σε συνθήκες στρατιωτικής/παραστρατιωτικής απομόνωσης και ενισχυόμενη από τη νιτσεϊκών καταβολών φασιστική λατρεία της «θέλησης για δύναμη», της βίας, της «ανδρικής ρώμης και του σώματος») ήταν άκρως εργαλειακή και καιροσκοπική. Όπως άλλωστε και η μετέπειτα αυτοπροβολή τους ως δύναμης των πατροπαράδοτων αρχών, της τάξεως και της ηθικής... Αυτό φαίνεται και στα σύγχρονα ιδεολογικοπολιτικά μορφώματα της φασίζουσας ή/και φασιστικής νεοφιλελεύθερης ακροδεξιάς, όπως π.χ. στην δεδηλωμένης λεσβίας ηγέτιδας του AFD στη Γερμανία.  

Όσο οι κομμουνιστές και η αριστερά δεν αρθρώνουν λόγο επιστημονικά τεκμηριωμένο, θετικό και επιθετικό για αυτά τα θέματα, όσο κάποιοι σέρνονται στην ουρά της ημερήσιας διάταξης του ακραίου νεοφιλελευθερισμού με όρους κινήματος, ανοίγει διάπλατα ο δρόμος για να αυτοπροβάλλονται ως θεματοφύλακες των αρχών της κοινωνίας οι πιο μαύρες δυνάμεις του σκοταδισμού, ο αντιδραστικός κλήρος και ο φασισμός. 

Είναι δεδομένο ότι οι κομμουνιστές τάσσονται κατηγορηματικά εναντίον κάθε διάκρισης, προσβολής και καταπίεσης ανθρώπων με βάση την εμφάνιση, τις σεξουαλικές προτιμήσεις και τις ιδιαιτερότητες κάθε ατόμου και άρα, υπέρ των δικαιωμάτων εκείνων που διασφαλίζουν την αξιοπρέπεια των ανθρώπων. Ωστόσο, για αυτούς δεν μπορεί να συνιστά αυτοσκοπό η διεκδίκηση δικαιωμάτων μεμονωμένων ατόμων, μειονοτήτων, ομάδων κλπ. Σκοπός των κομμουνιστών είναι η κοινωνία στην οποία η ολόπλευρη ανάπτυξη των δημιουργικών δυνατοτήτων της κάθε προσωπικότητας είναι όρος για την ανάπτυξη της κοινωνίας. Άρα, στο επίκεντρο του αγώνα τους, βρίσκεται η επιδίωξη της εξάλειψης όλων εκείνων των όρων που θέτουν φραγμούς στην ολόπλευρη ανάπτυξη της προσωπικότητας και της συλλογικότητας των ανθρώπων και η θετική οικοδόμηση αντικειμενικών όρων που θα συμβάλλουν με το βέλτιστο τρόπο σε αυτή την ανάπτυξη (βλ. Δ. Πατέλης. Δικαιοσύνη και προοπτικές ενοποίησης της ανθρωπότητας). Οι όποιες διεκδικήσεις δικαιωμάτων, στερούνται νοήματος εάν δεν συνδέονται οργανικά με αυτό το στρατηγικό σκοπό. Η επίτευξη αυτού του σκοπού, συνιστά και τη θετική βάση της υπέρβασης κάθε μορφής διάκρισης, εκμετάλλευσης και καταπίεσης.  

Οι ολόπλευρα αναπτυσσόμενες προσωπικότητες της κομμουνιστικής κοινωνίας θα δομήσουν σε αντίστοιχη βάση και τις οικογενειακές τους σχέσεις, με αντίστοιχο μετασχηματισμό του βιολογικού πυρήνα της οικογένειας αλλά και συνολικά της βιολογίας του ανθρώπου, του ανθρώπινου γένους. Αυτό δεν θα γίνει με όρους αυθαίρετων γενετικών παρεμβάσεων με ασύλληπτες επιπτώσεις, όπως γίνεται σήμερα με τις βιοτεχνολογίες στα χέρια των μονοπωλιακών ομίλων με κριτήριο την άντληση μονοπωλιακών υπερκερδών, είτε με αυθαίρετες ορμονικές, βιοχημικές και χειρουργικές (προσθετικές, αφαιρετικές κλπ) επεμβάσεις κατά το δοκούν, στη βάση αγοραίων προτύπων και αυθαίρετων επιθυμιών ρευστών «ταυτοτήτων». Θα γίνει συνειδητά, από την ενοποιημένη ανθρωπότητα, η αυτοματοποίηση της παραγωγής της οποίας θα οδηγήσει στη βιολογικοποίησή της μετά λόγου γνώσεως (με την επιστήμη στην υπηρεσία των πραγματικών αναγκών της ανθρωπότητας). Θα γίνει και ως επιτακτική ανάγκη της διεξόδου της ανθρωπότητας στο διάστημα σε μαζική κλίμακα (δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι η ΕΣΣΔ εγκαινίασε τη διαστημική εποχή της ανθρωπότητας).

Αντικομμουνισμός και περί «ολοκληρωτισμού» ιδεολογήματα...

Δ. Πατέλης. Αντικομμουνισμός και περί «ολοκληρωτισμού» ιδεολογήματα...//Εφημερίδα των συντακτών, 30/08/2017. 

Η προσφυγή στον αντικομμουνισμό, συνιστά σαφή ομολογία του γεγονότος ότι οι αμαχητί νικητές του Ψυχρού Πολέμου, αδυνατούν να προτείνουν ένα θετικό ελκτικό κοινωνικό ιδεώδες, μια θετική προοπτική για την ανθρωπότητα, ιδιαίτερα για τη νεολαία. Κατά παράβαση των νόμων ακόμα και αυτού του ζωικού βασιλείου, επιβάλλεται συστηματικά, με όρους γενοκτονίας καθεστώς αποικίας χρέους, με την κυνική διαβεβαίωση, ότι η επόμενες γενεές, θα ζήσουν σε εργασιακές, κοινωνικές κ.ο.κ. συνθήκες σαφώς χειρότερες, παρουσιάζοντας τη χρόνια υποδούλωση και τον εξανδραποδισμό ως «μονόδρομο προόδου»! Εκ των πραγμάτων λοιπόν, η αστική ιδεολογία και προπαγάνδα σύρεται στον ετεροπροσδιορισμό από το μέλλον που απεύχεται, από την προοπτική του κομμουνισμού και από την όποια ιστορική εμπειρία του επαναστατικού κινήματος: εφ' όσον αδυνατεί να προτείνει θετικό ιδεώδες, πασχίζει τουλάχιστον να διαμορφώσει αρνητικά αντικομμουνιστικές διαθέσεις στην «κοινή γνώμη», με τα περί «ολοκληρωτισμού» ιδεολογήματα. Τι είναι όμως ο «ολοκληρωτισμός» και από που προέκυψε;

Ο όρος παραπέμπει σ' ένα ειδικού τύπου πολιτικό καθεστώτος. Θετική πολιτική σημασία προσέδωσαν στον όρο οι Ιταλοί και Γερμανοί θεωρητικοί του φασισμού (Ι. Τζεντίλε, Ε. Γιούνκερ, Κ. Σμιντ κ.ά.) με τις ιδέες της «ολοκληρωτικής επιστράτευσης», του «ολοκληρωτικού κράτους» ως ενσάρκωσης του ηθικού πνεύματος του λαού, της «ολοκληρωτικής θέλησης για εξουσία», της διάχυσης της ατομικότητας στις πολιτικές δομές του κράτους της «ολοκληρωτικής δικτατορίας»...

Από τα μέσα της δεκαετίας 1930-40, εκπρόσωποι της Σχολής της Φρανκφούρτης (Τ. Αντόρνο, Ε. Λέντερ, Χ. Μαρκούζε, Ε. Φρομ, κ.ά.) μορφοποιούν μια κριτική αντίληψη περί ολοκληρωτισμού, που αποσκοπεί στην αποκάλυψη βασικών γνωρισμάτων του φασισμού. Ο ολοκληρωτισμός γίνεται κεντρικό θέμα και ενός λογοτεχνικού είδους: της αντιουτοπίας. Ο A.Huxley στό μυθιστόρημά του Brave New World (1932) περιγράφει το ολοκληρωτικό καθεστώς ως μια κλειστή ορθολογική-τεχνοκρατική απάνθρωπη κοινωνία, που μετατρέπει τον άνθρωπο σε βίδα ενός μηχανισμού, βάσει της ψυχοφυσιολογικής μηχανικής και της καταστροφής της ηθικής, της αγάπης, της θρησκείας, της αυθεντικής τέχνης και της επιστήμης.  

Κατά την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου, πληρωμένοι διανοούμενοι, αλλά και πολλοί «εθελοντές» («θεωρητικοί», δημοσιογράφοι, δημοσιολόγοι, καλλιτέχνες, κατά προτίμηση αριστερών διαθέσεων ή καταβολών, αλλά πάντα αντισοβιετικοί και «αντισταλινικοί»: Ι. Μπέρλιν, Χ. Άρεντ, Α. Κέστλερ, Ζ. Μπζεζίνσκι, Ρ. Αρόν, Τζ. Όργουελ, κ.ά.) μεταθέτουν τις εμφάσεις στον κομμουνισμό του «σιδηρού παραπετάσματος». Στο έργο του πατριάρχη του νεοφιλελευθερισμού F. Hayek, κάθε εναντίωση στην αχαλίνωτη ελευθερία των δυνάμεων της αγοράς αναγορεύεται σε «δρόμο προς τον εξανδραποδισμό».

Η μαθήτρια των Γιάσπερς και Χάιντεγκερ Χ.Άρεντ, θεωρεί εκ των ων ουκ άνευ όρο της ελευθερίας του ανθρώπου τον συνυφασμένο με την ιδιωτική ιδιοκτησία «ιδιωτικό χώρο», με την όποια στέρηση του οποίου συνδέει τον ολοκληρωτισμό. Από το 1951 (The Origins of Totalitarianism) ταυτίζει «ναζιστικό και σταλινικό σύστημα», ως δύο εκδοχές «ενός και του αυτού πολιτικού μοντέλου», συστατικά στοιχεία του οποίου είναι η «ιδεολογία», εννοούμενη ως απόλυτο κλειδί για την αντίληψη της ιστορίας (ρατσιστική είτε ταξική), η «τρομοκρατία» (η αληθινή «ουσία της ολοκληρωτικής εξουσίας», που δεν πλήττει μόνο τους αντιφρονούντες, αλλά και «αθώους») και το «μοναδικό κόμμα». Για να το επιτύχει αυτό, δεν διστάζει να βιάσει τα γεγονότα, προσάπτοντας στην ΕΣΣΔ διαθέσεις «παγκόσμιας κυριαρχίας», αγνοώντας την πολυεθνική ιμπεριαλιστική επέμβαση κατά της επανάστασης, τον αποκλεισμό, τη διαρκή απειλή εκ μέρους των συνασπισμών των ισχυρότερων χωρών του κεφαλαίου, τα 27 εκατομμύρια θύματά της κατά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, το κυνήγι των εξοπλισμών, το κατ' αρχάς μονοπώλιο των ΗΠΑ στο ατομικό όπλο, κ.ο.κ. Επιπλέον, για να «τεκμηριώσει» την αυθαιρεσία του σχήματος, επιστρατεύει μια κραυγαλέα για κάθε γνώστη της ιστορίας των ιδεών ανοησία: προβάλλει το μπολσεβικισμό (το συνεπέστερο διεθνιστικό ρεύμα της εποχής του) ως δήθεν «συνέχεια του πανσλαβισμού»!

Προς επίρρωση των εμφάσεων, μετά το θάνατο του Στάλιν (οπότε εξέπεσε και η «τρομοκρατία» ως βασικό συστατικό στοιχείο αυτής της «θεωρίας»), άλλοι «ανεξάρτητοι διανοητές» (Friedrich, & Brzezinski, 1956) σπεύδουν να προσθέσουν στα γνωρίσματα του ολοκληρωτισμού και τη «συγκεντροποιημένη διοίκηση της οικονομίας». Ο K.Popper (The Open Society and Its Enemies) αναδεικνύει ως πηγές του ολοκληρωτισμού (της «κλειστής κοινωνίας») τις φιλοσοφικές ιδέες των Πλάτωνα, Χέγκελ και Μαρξ!... Κοινό δόγμα των περί ολοκληρωτισμού ιδεολογημάτων είναι η παραδοχή της ικανότητας των μηχανισμών της αγοράς για αυτορύθμιση, κάθε παραβίαση των οποίων οδηγεί αναπόφευκτα στην κίνηση της κοινωνίας προς τον ολοκληρωτισμό!...

Τα πονήματα αυτά και οι μεταφράσεις τους σε πολλές γλώσσες, συντονίζονται συστηματικά και αμείβονται αφειδώς από την C.I.A. (βλ. Petras, J.The CIA and the Cultural Cold War Revisited. Monthly Review, November,1999). Η φρίκη του ναζισμού και του πολέμου έπρεπε να εξισωθεί με το «σταλινισμό-κομμουνισμό», ώστε να τρωθεί το κύρος της ΕΣΣΔ, ως της δύναμης με τη μέγιστη συμβολή στην αντιφασιστική νίκη, να χειραγωγηθούν οι αναπτερωμένες από την αντίσταση και τη νίκη φιλοκομμουνιστικές διαθέσεις λαϊκών στρωμάτων και να στηθούν οι ευρωατλαντικές δομές.

Δομική κρίση πόλεμος και προοπτικές ανάπτυξης-διεξόδου απ' τα συστημικά αδιέξοδα για τη χώρα και την ανθρωπότητα

Δ. Πατέλης. Δομική κρίση πόλεμος και προοπτικές ανάπτυξης-διεξόδου απ' τα συστημικά αδιέξοδα για τη χώρα και την ανθρωπότητα.//8ο Διεπιστημονικό Διαπανεπιστημιακό Συνέδριο του Ε.Μ.Π. και του ΜΕ.Κ.Δ.Ε. του Ε.Μ.Π., Μέτσοβο, 22-24 Σεπτεμβρίου 2016.

Η «Σοβιετία» ως εφιάλτης του βαθέως καθεστώτος... Ο αντισοβιετισμός ως εξορκισμός της αναγκαίας εναλλακτικής προοπτικής.

Η «Σοβιετία» ως εφιάλτης του βαθέως καθεστώτος...

Ο αντισοβιετισμός ως εξορκισμός της αναγκαίας εναλλακτικής προοπτικής.

[Συνοπτική εκδοχή δημοσιεύθηκε στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ, 22.8.17 http://www.efsyn.gr/arthro/i-sovietia-os-efialtis-toy-vatheos-kathestotos . Με γαλάζιους χαρακτήρες τα περικεκομμένα (για λόγους οικονομίας) απ' την έντυπη έκδοση χωρία του κειμένου.]

Δ. Πατέλης[1]

Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω απ' την αποικία χρέους: το φάντασμα της «Σοβιετίας»!

Όλες οι δυνάμεις του «ευρωπαϊκού» τόξου και της αποικίας χρέους έχουν συμμαχήσει σε μια ιερή καταδίωξη αυτού του φαντάσματος. Η εκστρατεία εκτυλίσσεται με τις ευλογίες των ευρωατλαντικών θεσμών. Ξεκίνησε με τον αγώνα κατά του «Ολοκληρωτισμού», ταυτίζοντας αρχικά «...τον ναζισμό και τον σταλινισμό -τα φασιστικά και τα κομμουνιστικά καθεστώτα-, ...τα εγκλήματα αυτών των καθεστώτων» (βλ. το ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου «Ευρωπαϊκή Συνείδηση και Ολοκληρωτισμός»). Η πράξη έδειξε ότι η περί «Ολοκληρωτισμού» ρητορική και τα  συνακόλουθα ιδεολογήματα ήταν το προκάλυμμα ενός θεσμικού και ιδεολογικού αντικομμουνισμού-αντισοβιετισμού. Παντίοις τρόποις ενισχύεται η δεξιά και ο φασισμός: τα καθεστώτα των Βαλτικών δημοκρατιών απαρτίζονται από απογόνους ή/και νοσταλγούς των ναζί, προβάλλουν τους τελευταίους ως «απελευθερωτές», ενώ επιβάλλουν καθεστώς απαρτχάιντ για τους “μη καθαρόαιμους” αυτόχθονες. Αναβαθμίζονται αντίστοιχες δυνάμεις στην Ανατολική Ευρώπη, ενώ με απροκάλυπτο πραξικόπημα ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ εγκαθίσταται η φασίζουσα χούντα του Κιέβου (με την πλήρη στήριξη και της ελληνικής κυβέρνησης), που εξαπολύει εμφύλιο κατά των «ανυπάκουων» αντιφασιστών, ενισχύεται το τέρας του ισλαμοφασισμού, κ.ο.κ.

Μετά την αλήστου μνήμης μόνιμη επίκληση του «σοβιετικού κινδύνου» κατά την ψυχροπολεμική περίοδο, περάσαμε στη θριαμβολογία και στη χλεύη για τον «υπαρκτό σοσιαλισμό» και στην έπαρση περί του δήθεν «τέλους της ιστορίας». Στη βάση των κυρίαρχων ιδεολογημάτων, ο «υπαρκτός σοσιαλισμός» (άρα και κάθε σοσιαλισμός) ηττήθηκε, απέτυχε οριστικά, πετάχτηκε στα απόβλητα της ιστορίας, επομένως, κάθε εχέφρων άνθρωπος τον απορρίπτει.

Γεννάται λοιπόν το ερώτημα: εφ' όσον το όλο εγχείρημα της ΕΣΣΔ και του σοσιαλισμού ήταν τόσο αποτυχημένο, φαύλο και η ήττα του αμετάκλητη, προς τι τόσο μένος και μίσος προς τη μνήμη του; Βεβαίως, δεν συνιστούν έκπληξη οι ιαχές και οι άναρθρες κραυγές της γνωστής εγκληματικής ναζιστικής οργάνωσης (τύπου: «η κυβέρνηση έχει μετατρέψει την Ελλάδα σε τελευταίο Σοβιέτ της Ευρώπης», Ν. Μιχαλολιάκος, 3.7.17)...

Το εύρος, τα χαρακτηριστικά, η ένταση και η μεθοδικότητα της νυν αντισοβιετικής προπαγάνδας καταδεικνύουν ότι συνιστά συντονισμένη πολυεπίπεδη εκστρατεία, με πολλούς στόχους. Πρωτοστατούν σε αυτήν προβεβλημένοι πολιτικοί, ενώ την πλαισιώνει πλειάδα πανεπιστημιακών, δημοσιολόγων-δημοσιογράφων-προπαγανδιστών και παρεμβάσεων στα ΜΜΕ και στο διαδίκτυο. Το ποίμνιο πρέπει να πειστεί ότι το κακό έχει παρεισφρήσει βαθέως και στα καθ' ημάς! «Η τελευταία κομμουνιστική χώρα της Ευρώπης είναι η Ελλάδα!» (Α. Χατζής, 6.7.17). «Δεν έχουμε ελεύθερη οικονομία στην Ελλάδα, έχουμε σοβιετική οικονομία στην Ελλάδα...», εξανίσταται ο κ. Α. Γεωργιάδης, (2.10.12), ενώ η κα Α. Διαμαντοπούλου βρίσκει ότι «...σήμερα έχουμε μια μορφή σοβιετικού τύπου παρέμβασης...» (1.6.16). Βάσει αγορεύσεων στη Βουλής εξ' αφορμής των προσφάτων νομοσχεδίων, επιβάλλονται από τους μπολσεβίκους, το Στάλιν και άλλους δαίμονες «σοβιετικού τύπου» εξισωτικοί θεσμοί εναντίον των οποίων, ως «ελεύθερον έθνος», οφείλουμε να εγερθούμε σε πανστρατιάπου!...   Στην πραγματικότητα η κυβέρνηση έφερε π.χ. έναν επιπλέον νόμο, που δεν περιείχε ουσιαστικά τίποτε το αριστερό, αλλά (καθ' ομολογίαν του κου Πρωθυπουργού) επανέφερε επί το μνημονιακότερον θέσεις και καταστάσεις του αλήστου μνήμης Νόμου Γιαννάκου για τα ΑΕΙ... 

Αλγεινή εντύπωση προκάλεσε η Ανακοίνωση της Πρυτανείας του Πανεπιστημίου Μακεδονίας (31.7.17), που κατάφερε να συμπυκνώσει την αγωνία ορισμένου τύπου εργολάβων-εργοδοτών-εμπόρων του «Πανεπιστημίου της Αγοράς» για τυχόν συρρίκνωση των παχυλών εσόδων τους και από δίδακτρα (υψηλής αγοραίας ζήτησης μεταπτυχιακών): «...οι καθηγητές των ελληνικών δημόσιων πανεπιστημίων εξακολουθούν να έχουν ανθρώπινες ανάγκες και ...δεν μπορούν να παραιτηθούν από την ανάγκη της μετριοπαθούς αμοιβής τους, σε μια χώρα η οποία δεν έχει κολεκτίβες και κατασκευασμένα σταχανοφικά ιδεολογήματα-συνθήματα, που να καλούν σε εξοντωτική υπερεργασία τους είλωτες του συστήματος για να καρπώνεται και να απολαμβάνει την υπεραξία η νομενκλατούρα του»! Εδώ, η άγνοια, η στρέβλωση της ιστορίας και ο χονδροειδής αντισοβιετισμός επιστρατεύονται στην υπηρεσία μιας «λεπτής» υψιπετούς αγωνίας...

Μάταια θα αναζητήσει κάποιος σ' όλα αυτά ίχνη ορθολογισμού. Είναι ανάγκη ζωτική του (δια-)κρατικού καθεστώτος αποικίας χρέους να εμπεδωθεί σε επίπεδο εξαρτημένων αντανακλαστικών ένα πρωτόγονο σχήμα.

Στην προπαγάνδα η Ελλάδα παρουσιάζεται ως μια «τριτοκοσμική χώρα», που (άγνωστο πως, γιατί και με τίνος ευθύνες) περιήλθε σε κρίση και χρεοκοπία, δήθεν λόγω του ότι σε αυτήν κυριαρχεί η διαφθορά, η ανομία, η εγκληματικότητα, η «αναξιοκρατία», το «πελατειακό μεγάλο κράτος-τέρας που στηριζόταν στον υπερδανεισμό», ως η «Βενεζουέλα των Βαλκανίων», που άρχεται από μια «διεφθαρμένη ελίτ των μπολσεβίκων»! Στα πλαίσια της μαζικής διάχυσης της ενοχής με το δόλιο σχήμα «μαζί τα φάγαμε», προσάπτονται επιπλέον στο λαό, ο οποίος είναι «εχθρικός προς τις αγορές», φαντασιακές ιδιότητες «σοβιετικού καταναλωτισμού»!

Στον αντίποδα αυτού του σχήματος, είναι η επαγγελία της μετάβασης στην ομάδα των «προοδευμένων χωρών», στην «ανάπτυξη» & την «ανταγωνιστικότητα», μέσω πλήρους και τάχιστης εφαρμογής όλων των ακροδεξιών νεοφιλελεύθερων μέτρων αποικιοποίησης που υπαγορεύει η επιτροπεία της Τρόικα (των «θεσμών»), μέσω περαιτέρω δραστικής συρρίκνωσης μισθών, συντάξεων, εργασιακών-συνδικαλιστικών και πολιτικών δικαιωμάτων και του κράτους (δια της εξάλειψης κάθε ίχνους κρατικού παρεμβατισμού υπέρ μισθωτών και χαμηλών εισοδημάτων, ιδιωτικοποίησης παιδείας, υγείας & πρόνοιας, θέσπισης ξεπουλήματος όλου του δημόσιου πλούτου, που πολύ συχνά περιέρχεται σε φορείς του δημοσίου άλλων κρατών, π.χ. Γερμανίας, Κίνας) και μέσω της διασφάλιση της αχαλίνωτης δράσης του διεθνικού κεφαλαίου, κ.ο.κ. Όλα αυτά συνιστούν «αξιοκρατία», «εξυγίανση», πεδίο για την «ιδιωτική πρωτοβουλία», την «ανταγωνιστικότητα» και την «αριστεία», ενώ θα συνδέονται από κατάλληλη «εθνική ηθική διαπαιδαγώγηση» που θα καταστήσει τον ανυπότακτο λαό «φιλικό προς τις αγορές»!

Οι κοκορομαχίες των πολιτικών του καθεστώτος αποικίας χρέους έχουν στόχο: 1.την εύνοια των φορέων διακρατικής επιβολής-επιτροπείας και 2.το (νεοφιλελεύθερο ή/και αριστεροφανές κ.ο.κ.) δημαγωγικό περιτύλιγμα των προδιαγεγραμμένων μέτρων γενοκτονίας, των «μνημονιακών υποχρεώσεων», που θα εκτελούνται απαρέγκλιτα με κάθε μέσο: απάτη-καταδολίευση, εξαγορά-διαφθορά, «διαίρει και βασίλευε» και ωμή βία-καταστολή. Εδώ αλληλοαναπαράγονται εκατέρωθεν τα προπαγανδιστικά σχήματα των ομάδων του πολιτικού προσωπικού: Οι μεν κυβερνώντες θέλουν να πείσουν ότι ασκούν αυτή τη φονική πολιτική σα να είναι φυσικό φαινόμενο, «με το βέλτιστο τρόπο», με «γνήσιο αριστερό-φιλολαϊκό πρόσημο», οι δε κυβερνήσαντες επί μακρόν και επίδοξοι διεκδικητές της κυβέρνησης αδημονούν να ασκήσουν την ίδια ακριβώς φονική πολιτική, με μεγαλύτερη (προς τους δανειστές) συνέπεια, ταχύτητα και αξιοπιστία, απαλλαγμένοι από τις δήθεν «αριστερές ιδεοληψίες» της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, την οποία επιχειρούν να παρουσιάσουν ως «αυθεντική αριστερά σοβιετικού τύπου»! Για να εξευτελιστεί κάθε έννοια αριστεράς και εναλλακτικής προοπτικής. Οι «αριστερές», «κομμουνιστικές», ακόμα και «σοβιετικές» κορώνες-tweet κυβερνητικών στελεχών σε αυτή την κοκορομαχία, επιτείνουν τη σύγχυση και την αγανάκτηση του λαού, ανοίγοντας δρόμο στο φασισμό.    

Ο χονδροειδής αντικομμουνισμός-αντισοβιετισμός είναι νομοτελής τάση του καθεστώτος σε συνθήκες χρονίζουσας παγκόσμιας δομικής κρίσης και εν εξελίξει Γ' Παγκόσμιου Ιμπεριαλιστικού Πολέμου. Και θα γίνεται πιο λυσσώδης, όσο οι απλοί άνθρωποι θα αμφισβητούν μαζικά τα δεινά της αποικίας χρέους, της κρίσης, του πολέμου και συνολικά της κεφαλαιοκρατίας, όσο θα αγωνίζονται για εναλλακτικού τύπου πορεία της κοινωνίας. 

Σε λίγο θα συμπληρωθούν 100 χρόνια από την Μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση που αποτελεί αδιαμφισβήτητα το σημαντικότερο γεγονός του 20ου αι., ένα ορόσημο στην ιστορία της ανθρωπότητας που προσφέρεται για ανεκτίμητα διδάγματα. Ήταν η πρώτη νικηφόρος «έφοδος στους ουρανούς» των καταπιεσμένων,  η πρώτη πρώιμη νικηφόρος σοσιαλιστική επανάσταση, με την οποία δρομολογείται η ιστορική διαδικασία των εγχειρημάτων πρακτικού μετασχηματισμού της κοινωνίας στην κατεύθυνση της ενοποίησης της ανθρωπότητας (του κομμουνισμού), με θριαμβευτικές κατακτήσεις στην επιστήμη, στην (αεροδιαστημική, ενεργειακή) τεχνολογία, στην παιδεία, στην υγεία, στη διάσωση της ανθρωπότητας απ' το φασισμό κ.ο.κ. αλλά και δραματικές συγκρούσεις και αδιέξοδα, στη βάση νομοτελών αντιφάσεων, η μη επίλυση των οποίων οδήγησε τελικά στην αντεπανάσταση και στην κεφαλαιοκρατική παλινόρθωση. Αυτές οι νομοτελείς αντιφάσεις που οδήγησαν στην ήττα, δεν ξορκίζονται ανορθολογικά με αγιοποιήσεις ή/και δαιμονοποιήσεις θρησκευτικού τύπου.  Εδώ δεν βοηθούν επιφανειακοί πολιτικάντικοι αφορισμοί και αφηρημένες ηθικολογίες, που ανάγουν τελικά το όλο πρόβλημα είτε σε υποκειμενικές βουλησιαρχικές αστοχίες ή/και δολιότητα ηγετικών μορφών, είτε σε μια δήθεν μεταφυσικά ανυπέρβλητη «φύση του ανθρώπου», εγγενές στοιχείο της οποίας είναι δήθεν ο ανταγωνισμός, η εκμετάλλευση και η καταπίεση. Απαιτούν αυστηρή ορθολογική επιστημονική διερεύνηση στη βάση της επαναστατικής θεωρίας και μεθοδολογίας, της μόνης ικανής να διαγνώσει τη Λογική της Ιστορίας. Η επανάσταση αυτή, μαζί με τις άλλες πρώιμες επαναστάσεις του 20ου αι., με το ρήγμα που δημιούργησε στην ιστορία, εγκαινίασε την εποχή της μετάβασης της ανθρωπότητας σε μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση.

Η ήττα των πρώιμων σοσιαλιστικών επαναστάσεων δεν συνιστά απόδειξη περί της δήθεν απουσίας εναλλακτικής προοπτικής. Άλλωστε, όλες οι πρώιμες αστικές επαναστάσεις ηττήθηκαν από φεουδαρχικές αντεπαναστάσεις και παλινορθώσεις, μέχρι να επικρατήσουν τελικά οι ώριμες και ύστερες επαναστάσεις και να εγκαθιδρυθεί η κεφαλαιοκρατία σε διάστημα 5 αιώνων για τις πιο προοδευμένες ευρωπαϊκές χώρες.

Μ' όλη τη σύγχυση, μ' όλο το πνεύμα απατών και αυταπατών που χαρακτηρίζει τα προπαγανδιστικά σχήματα, αυτά μαρτυρούν υποσυνείδητα ότι η «Σοβιετία» στοιχειώνει τον ύπνο των κυρίαρχων τάξεων. Όχι η εικονική, αλλά η αυθεντική, αυτή που δεν έρχεται τόσο από το παρελθόν, αλλά κυρίως από το μέλλον. Ξυπνά τους εφιάλτες τους, μιας και οι επερχόμενες επαναστάσεις δεν θα είναι απλή επανάληψη -ως φάρσα ή ως τραγωδία- των πρώιμων επαναστάσεων του 20ου αι., αλλά νέου τύπου και ιστορικού-πολιτισμικού επιπέδου μορφές μαζικής δημιουργίας και ανάπτυξης, στην αναγκαία για την επιβίωση πορεία για την πανανθρώπινη ενοποίηση.

---

[1]             Αναπληρωτής καθηγητής Φιλοσοφίας Πολυτεχνείου Κρήτης, μέλος της Συλλογικότητας Αγώνα για την ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΕΝΟΠΟΙΗΣΗ της Ανθρωπότητας. dpatelis@science.tuc.gr

Συζήτηση Δημήτρη Πατέλη με Ζηνοβία Σαπουνά (κρίση, “τρομοκρατία” και πόλεμος, θύτες και θύματα, “ρητορική μίσους”, προληπτικά πλήγματα κατά του κινήματος και καταστολή) [Εκπομπή "Εξαιρέσεις" στο ραδιοσταθμό “Παραπολιτικά”, 04-06-2017].

Ανακοίνωση για την απεργία της 17ης Μαΐου 2017

Δημοσιονομικά μέτρα πλήρους εξαθλίωσης

και «αντίμετρα» για αφελείς

(Ανακοίνωση για την απεργία της 17ης Μαΐου 2017)

Στις 18 Μαΐου ψηφίζεται από την Βουλή η νέα, κατάπτυστη συμφωνία που υπέγραψε η κυβέρνηση με τους υπαλλήλους της Ε.Ε. και του Δ.Ν.Τ.

Πρόκειται για το 4ο «συμπληρωματικό» μνημόνιο και η υπογραφή του είναι άλλη μια αντισυνταγματική, πραξικοπηματική και παράνομη πράξη σε βάρος του ελληνικού λαού. Υπογράφηκε χωρίς λαϊκή εξουσιοδότηση και δεν νομιμοποιείται, όπως δεν νομιμοποιούνται τα προηγούμενα μνημόνια.

·         Το προβλεπόμενο πλεόνασμα που θα απαιτήσει σκληρότερα δημοσιονομικά μέτρα,

·         η συνέχιση της ιδιωτικοποίησης της δημόσιας περιουσίας με αιχμές τον ενεργειακό τομέα και την ΔΕΗ, τις μεταφορές, την ΕΛΒΟ και το δημόσιο αγαθό του νερού,

·         η συνέχιση της μείωσης των μισθών, των συντάξεων και του αφορολόγητου ορίου,

·         η κατάργηση της κυριακάτικης αργίας και όσων εργασιακών δικαιωμάτων έχουν απομείνει,

·         η πλήρης παραχώρηση των ιδιωτικών δανείων σε κερδοσκοπικά ιδρύματα,

·         οι ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί και όσα άλλα προβλέπει το 4ο μνημόνιο,

αποτελούν την χαριστική βολή στα λαϊκά στρώματα και την οικονομία.

Τα φαιδρά «αντίμετρα», υπό τις παρούσες συνθήκες, δεν υπάρχει καμιά δυνατότητα να εφαρμοστούν. Είναι άλλη μια προσπάθεια της κουτοπόνηρης εθελόδουλης κυβέρνησης να ξεγελάσει τους αφελείς.

Μόνος τρόπος για να αποτινάξουμε το καθεστώς οικονομικής κατοχής είναι, να βγει όλος ο πληττόμενος λαός από την λαίλαπα του ευρωμονόδρομου και των μνημονίων, στους δρόμους! Οι αγκυλώσεις είναι οι μεγαλύτεροι εχθροί μας.

Στις 17 Μαΐου συμμετέχουμε όλοι στην απεργία και τις απεργιακές συγκεντρώσεις.

Κανένας σκλάβος δεν ελευθερώθηκε επειδή έδειξε «καλή διαγωγή».

Ένωση των Δικαίων

Δρόμος Ανοιχτός

Σπίθα Κουκακίου

Σύλλογος Κορδάτος

Συλλογικότητα αγώνα για την επαναστατική ενοποίηση της ανθρωπότητας

Ανακοίνωση

Οι πρόσφατοι βομβαρδισμοί των ΗΠΑ στη Συρία αποτελούν μια ακόμα δολοφονική πράξη κυνικής παραβίασης της κυριαρχίας της Συρίας, κατά παράβαση των αρχών του ΟΗΕ και με πρόσχημα την αδιευκρίνιστη και προφανώς προβοκατόρικη χρήση χημικών. Ο λαός της Συρίας πληρώνει εδώ και τόσα χρόνια βαρύ τίμημα εξαιτίας των ποικιλόμορφων ιμπεριαλιστικών παρεμβάσεων.

Η διεθνής κατάσταση οξύνεται. Η νέα πρόκληση των ΗΠΑ είναι πιθανό ότι θα φέρει αντίμετρα από την πλευρά της Ρωσίας. Είναι φανερό ότι η παγκόσμια οικονομική κρίση οξύνει παραπέρα τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιπαραθέσεις. Ο κίνδυνος μιας γενικότερης ανάφλεξης για τους λαούς της περιοχής και όλου του κόσμου είναι μεγάλος.

Η χώρα μας, με ευθύνη της κυβέρνησης, εμπλέκεται (μέσω της βάσης της Σούδας και όχι μόνο) στις ποικιλότροπες επιθέσεις του αμερικανικού και ευρωενωσιακού ιμπεριαλισμού σε βάρος του λαού της Συρίας και των κυριαρχικών του δικαιωμάτων. Μέγιστη συμβολή στην ειρήνη και σε ένα καλύτερο μέλλον των λαών της Συρίας, της Ελλάδας και όλων των λαών της περιοχής, θα είναι η απεμπλοκή της χώρας μας.

Καλούμε τον ελληνικό λαό σε επαγρύπνηση και αγώνα. Τα εργατικά συνδικάτα, οι επιστημονικοί φορείς, οι επιτροπές ειρήνης, άλλοι μαζικοί φορείς και οργανώσεις, οι άνθρωποι της επιστήμης, της τέχνης, του πολιτισμού, ανεξάρτητα από τις διαφορετικές πολιτικές αποχρώσεις, πρέπει τώρα να ενωθούν σε ένα ισχυρό αντιπολεμικό κίνημα που θα διεκδικεί:

* Την καταδίκη του επεμβατισμού και των δολοφονικών σχεδίων των ΗΠΑ, EE, NATO.

* Καμιά συμμετοχή, καμιά εμπλοκή της Ελλάδας.

* Να φύγουν οι αμερικανονατοϊκές βάσεις από την πατρίδα μας.

* Κάτω τα χέρια από το βασανισμένο λαό της Συρίας, σεβασμός στην κυριαρχία του.

* ΟΧΙ στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και στις αλλαγές συνόρων, Ειρήνη τώρα για τους λαούς!

Ένωση Δικαίων, Δρόμος Ανοιχτός, Συλλογικότητα αγώνα για την Επαναστατική Ενοποίηση της ανθρωπότητας, Σύλλογος “Γ.ΚΟΡΔΑΤΟΣ”, Σχέδιο Β