Τίποτε δεν τους ξεπλένει! Όταν ο λαός αποφασίζει να πάρει τις τύχες του στα χέρια του τίποτε δεν τον σταματά!

 

Τίποτε δεν τους ξεπλένει! Όταν ο λαός αποφασίζει να πάρει τις τύχες του στα χέρια του τίποτε δεν τον σταματά! 

Του Δημήτρη Πατέλη[1]

ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ 2020.11.18 https://www.imerodromos.gr/tipote-den-toys-xeplenei-otan-o-laos-apofasizei-na-parei-tis-tyches-toy-sta-cheria-toy-tipote-den-ton-stamata/ 

Γιατί το καθεστώς επέβαλλε καθολική απαγόρευση όλων των συναθροίσεων σε όλη την επικράτεια, δηλαδή καθολική αναστολή του άρθρου 11 του Συντάγματος, προς απαγόρευση των εκδηλώσεων προς τιμήν της εξέγερσης της 17ης Νοεμβρίου του 1973; Γιατί προέβη σε κτηνώδη καταστολή;

1. Ως αντιπερισπασμό προς διασκέδαση των εντυπώσεων από την λαϊκή αγανάκτηση λόγω της εγκληματικής πολιτικής αντιμετώπισης της καλπάζουσας πανδημίας. Ως εγχείρημα αποπροσανατολισμού και απόσεισης των φονικών ευθυνών της για τις εκατόμβες νεκρών και διασωληνωμένων από τον κορονοϊό, για τον καθημερινό συνωστισμό στα ΜΜΜ, για την έλλειψη μέτρων σε μαζικούς χώρους εργασίας και για το αθωράκιστο δημόσιο σύστημα Υγείας που είναι πλέον στα όρια κατάρρευσης.

2. Ως μέτρο εκρίζωσης των βαθύτατων προοδευτικών, αντιφασιστικών και αντιιμπεριαλιστικών παραδόσεων του λαού μας. Προς υπονόμευση, κατάργηση και ακύρωση των κινητοποιήσεων κατά της διαχρονικής πρόσδεσης του καθεστώτος στους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ, με τη συμβολική κορύφωση της πορείας στο βασικό επιτελείο των επικυρίαρχων, στην πρεσβεία των ΗΠΑ.

3. Ως διεξαγωγή μείζονος κλίμακας πειράματος ακινητοποίησης και ελέγχου όλου του πληθυσμού, από την έκβαση/επιτυχία του οποίου θα οριοθετηθούν στο εξής οι «κόκκινες γραμμές» ανοχής του καθεστώτος σε λαϊκές κινητοποιήσεις, σε ένα μόνιμο καθεστώς «εκτάκτου ανάγκης» και «υγειονομικής πειθαρχίας».

4. Έτσι, το καθεστώς ευελπιστεί να αναβαθμίσει τον ρόλο της κυριαρχίας της τάξης του κεφαλαίου, η κυνική ιδιοτέλεια της οποίας θέλει να προβάλλει ως  αποκλειστική και απόλυτη «εκπροσώπηση του γενικού εθνικού συμφέροντος», της «κρατικής καθολικότητας», της ψευδοκαθολικότητας, στο εξής και μέσω της επίκλησης της «αυθεντίας της επιστήμης» (των μίσθαρνων υπηρετών του καθεστώτος). Μόνον οι ομιλούσες κεφαλές του καθεστώτος θα μπορούν στο εξής να κάνουν λόγο για το «κοινό καλό» εν ονόματι της κοινωνίας, προβάλλοντας με φασιστικής έμπνευσης αυταρχισμό ως «ανεύθυνη και επικίνδυνη για την υγεία και την κοινωνία» κάθε αντίρρηση, αντίσταση και διεκδίκηση, συγκαταλέγοντάς την στην «ατομική ευθύνη» - ένοχο για την έξαρση της πανδημίας και για κάθε κακό. Εδώ έχουμε μια νεκρανάσταση των προπαγανδιστικών σχημάτων/ιδεολογημάτων του καθεστώτος του «εμφυλίου» ταξικού πολέμου και της χούντας, με την στοχοποίηση του κινήματος ως υποκινούμενου από τον «συμμοριτισμό», από τον κομμουνισμό ως «αντεθνικό», «βδέλυγμα» και «μίασμα»! Αντίστοιχης αναβίωσης και δόξας τυγχάνει και το παπαδοπούλειο σχήμα περί «νοσούσης» χώρας και βίαιης «εξυγείανσης»-καταστολής με τον γύψο-φίμωτρο!

5. Ειδικής μνείας χρήζει και ο βελούδινος χειρισμός-προβολή που επεφύλαξε το καθεστώς για το στιλάτο event των 7 της κατοικίδιας ευρωατλαντικής «αριστεράς» του «ΜέΡΑ25», σε αντίθεση με την άγρια καταστολή της κινητοποίησης των κομμουνιστών, μαχόμενων συνδικαλιστικών φορέων και της αριστεράς… 

Δεν τους πέρασε!

Η μαζική ανταπόκριση στο κείμενο-ψήφισμα κατά της αυταρχικής κι αντισυνταγματικής απόφασης της κυβέρνησης για την απαγόρευση του αγωνιστικού εορτασμού της 17ης Νοεμβρίου (που συντάχθηκε με πρωτοβουλία του ΚΚΕ), με χιλιάδες υπογραφών από φορείς, εκπροσώπους σωματείων, αιρετούς, εργαζομένους, αυτοαπασχολούμενους και ανέργους κατέδειξε τις λαϊκές διαθέσεις.

Ο καθεστωτικός αυταρχισμός και οι απαγορεύσεις ακυρώθηκαν στην πράξη. Πραγματοποιήθηκε η πορεία έξω από την αμερικάνικη πρεσβεία με υποδειγματική τήρηση όλων των μέτρων προστασίας της δημόσιας υγείας, εν αντιθέσει με την βάρβαρη παραβίαση κάθε μέτρου από τα στίφη του κατασταλτικού μηχανισμού.

Οι πάνω από 5.000 πάνοπλοι πραιτοριανοί, με βομβίδες ασφυξιογόνων ουσιών και κρότου λάμψης, με πάσης φύσεως τροχοφόρα και εναέρια μέσα, με αστυνομικά οχήματα φέροντα κανόνια νερού κ.λπ. δεν λύγισαν το λαό, με πρωτοπόρους τους κομμουνιστές. Η πολιτική αυτή είναι εγκληματική! Δεν τους ξεπλένει τίποτε! Θα πληρώσουν όλα τα εγκλήματά τους.

Τα ασύμμετρα και απρόβλεπτα αιφνιδιαστικά –επί του παρόντος συμβολικά- πλήγματα που καταφέρνει στον «παντοδύναμο» κατασταλτικό μηχανισμό τους το λαϊκό κίνημα, με πρωτοπόρο τον ρόλο των κομμουνιστών, με σκοπό, υπευθυνότητα και υποδειγματική τήρηση των μέτρων προστασίας, τους προκαλούν πανικό και λύσσα… Εξ ου η κτηνώδης καταστολή και οι συλλήψεις, από ένα μηχανισμό που σπεύδει να αποδείξει τη συνέχειά του με αυτόν της χούντας και την ύπαρξη στους κόλπους του σημαντικής μερίδας του φασιστικού παρακράτους.

Η εξέγερση του πολυτεχνείου, ως συνέχεια του μεγαλειώδους κινήματος της εθνικής αντίστασης και του ΔΣΕ, ως κορύφωση του αντιδικτατορικού-αντιιμπεριαλιστικού αγώνα δείχνει το δρόμο. Όταν οι διεκδικήσεις για τα ζωτικά προβλήματα της εργατικής τάξης, τα δημοκρατικά και αντιιμπεριαλιστικά αιτήματα, στη βάση της επαναστατικής θεωρίας συνδέονται οργανικά με την επαναστατική προοπτική, με την μετάβαση στον σοσιαλισμό-κομμουνισμό, η δύναμη είναι ακατανίκητη! Όταν οι λαοί συσπειρώνονται και αποφασίζουν να πάρουν τις τύχες τους στα χέρια τους, με γνώση, οργάνωση και σκοπό, τίποτε δεν τους σταματά! 

---

[1] Ο Δημήτρης Πατέλης είναι αν. καθηγητής Φιλοσοφίας Πολυτεχνείου Κρήτης, μέλος του Ομίλου Επαναστατικής Θεωρίας, της Διεθνούς σχολής «Η Λογική της Ιστορίας» και του Γ.Σ. του Συλλόγου «Εμείς που Σπουδάσαμε στο Σοσιαλισμό». 

Τι είναι η προβοκάτσια; 

- του Δημήτρη Πατέλη*

ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ 4 Νοεμβρίου 2020 https://www.imerodromos.gr/ti-einai-h-provokatsia/

Ας ξεκινήσουμε από αρχαιόθεν ισχύουσες στοιχειώδεις αρχές επιστημονικότητας. Ο φιλόσοφος Επίκτητος απέδιδε στον Αντισθένη το «ἀρχὴ παιδεύσεως ἡ τῶν ὀνομάτων ἐπίσκεψις», βάσει του οποίου, προϋπόθεση για κάθε μαθησιακή-γνωστική διαδικασία είναι ο αναστοχασμός, η σκέψη επί της σημασίας των λέξεων, θα λέγαμε, ο αφετηριακός ορισμός των όρων, με τη βοήθεια των οποίων επισημαίνουμε ή/και αποκαλούμε κάτι.

Ο όρος «προβοκάτσια» είναι λατινογενής (από το “provocatio” που σημαίνει πρόκληση). Αφορά δύο βασικά αλληλένδετες έννοιες: 1. Υποκίνηση, παρακίνηση, χειραγώγηση κάποιου (ατόμου, ομάδας, πλήθους, οργάνωσης, θεσμού, κράτους, συμμαχίας κ.λπ.) σε πράξεις οι οποίες επιφέρουν βαρείες έως και καταστροφικές επιπτώσεις, επακόλουθα, συνέπειες. 2. Προδοτικές ενέργειες πρακτόρων (ατόμων ή/και ομάδων), που σκοπίμως υποδύονται άλλα άτομα ή/και ομάδες (με σκόπιμα παραπλανητική αντιποίηση ταυτότητας, ιδεολογίας, συμβόλων, αμφίεσης, διακριτικών, ιδιολέκτων, ρητορικής, φρασεολογίας κ.λπ.) με σκοπό την δυσφήμιση, την έκθεση, την τρώση του κύρους και της αξιοπιστίας και τελικά την συντριβή της αυθεντικής ομάδας αναφοράς τους από αντίπαλη/-ες ομάδα, παράταξη, θεσμό κ.ο.κ.

Στην πολιτική αντιπαράθεση, κατά κανόνα αφορά ειδικές επιχειρήσεις οργάνων του βαθέως κράτους & παρακράτους και της ακροδεξιάς, αλλά και διακρατικών μυστικών δομών/υπηρεσιών, σε συνέργεια ή/και με την ανοχή μη εντεταλμένων, αφελών, αδαών, ανυποψίαστων κ.λπ. εύπιστων φορέων ή φίλα προσκείμενων της ομάδας-στόχου, ώστε να προσδίδεται στο εγχείρημα επίφαση αυθεντικότητας. Στον πόλεμο, που είναι συνέχεια της πολιτικής με μέσα οργανωμένης φθοράς/εξόντωσης του αντιπάλου, η προβοκάτσια λειτουργεί ως αφορμή αποκάλυψης θέσεων, στρατιωτικών μυστικών, έναρξης εχθροπραξιών κ.λπ. με την πρόκληση αντίδρασης του στρατοπέδου-στόχου σε συνθήκες (τόπο, χρόνο, διάταξη) και με όρους δυσμενείς στον συσχετισμό δυνάμεων, ώστε ο αξιοποιών την προβοκάτσια επιτιθέμενος διά του αιφνιδιασμού να αποκτήσει συγκριτικό πλεονέκτημα και στρατηγική πρωτοβουλία κινήσεων. Ως πολυσχιδές, πολύμορφο και πολυεπίπεδο κοινωνικό φαινόμενο, η προβοκάτσια συνιστά αντικείμενο πολλών επιστημονικών προσεγγίσεων (πολιτικής θεωρίας/επιστήμης, πολιτικής φιλοσοφίας, κοινωνιολογίας, ψυχολογίας, κοινωνικής ψυχολογίας, συγκρουσιολογίας [conflictology], ιστορίας, ιστορίας και θεωρίας του πολέμου κ.λπ.) αλλά και διεπιστημονικών ερευνών.  

Τυπικές ιστορικές περιπτώσεις προβοκάτσιας είναι π.χ. 1. ο εμπρησμός του Ράιχσταγκ το βράδυ της 27ης Φεβρουαρίου 1933, ως αφορμή για τη συστηματική ενοχοποίηση-εξόντωση των κομμουνιστών, των Εβραίων κ.λπ. από το ναζιστικό καθεστώς, 2. η σκηνοθεσία από τους ναζί δήθεν εισβολής Πολωνικών στρατευμάτων σε μεθοριακό σταθμό για την εξαπόλυση της επίθεσης στην Πολωνία τον Αύγουστο του 1939 [Τα SS παίρνουν 150 κρατούμενους από το στρατόπεδο συγκεντρώσεως του Μπούνχενβαλντ, τους μεταφέρουν στον συνοριακό σταθμό διαβιβάσεων του Γκλάϊβιτς και τους ντύνουν με πολωνικές στολές. Αμέσως μετά τους υποχρεώνουν να καταπιούν δηλητήριο, πυροβολούν τα πτώματα, προξενούν μικρές καταστροφές στον σταθμό, ώστε να φαίνεται ότι δέχτηκε επίθεση…], 3. η δράση μηχανισμών κράτους/παρακράτους της ακροδεξιάς στην Ελλάδα, με τη διαβόητη «Κόκκινη Προβιά», το παραστρατιωτικό τάγμα των χουντοβασιλικών που χρηματοδοτούσε η CIA και το ΝΑΤΟ για τον «κομμουνιστικό κίνδυνο» κ.ά.

Στις σοβαρές σχετικές επιστημονικές έρευνες του φαινομένου, ουδείς αρκείται στο τι δηλώνουν ή/και υποδύονται οι αυτουργοί και οι εμπλεκόμενοι, ούτε και στο τι καταγγέλλουν/διακηρύσσουν οι αμέσως ή εμμέσως θιγόμενοι ώστε να αποφανθεί περί της ύπαρξης ή ανυπαρξίας προβοκάτσιας.

Τουναντίον, οι έμφαση της έρευνας επικεντρώνεται στην βέλτιστη δυνατή αντικειμενική περιγραφή των γεγονότων, όχι αποσπασματικά, αλλά οργανικά ενταγμένων στο όλο πλαίσιο της εποχής και της συγκυρίας, των κύριων και δευτερευουσών αντιθέσεων, συγκρούσεων και διακυβευμάτων, των βαθύτερων συμφερόντων και κινήτρων των αμέσως ή εμμέσως (διαμεσολαβημένα) εμπλεκόμενων κοινωνικοπολιτικών, ιδεολογικών, θεσμικών και εξωθεσμικών υποκειμένων (πολιτικών φορέων, οργανώσεων κ.λπ.).

Αυτό συμβαίνει διότι στις αντιπαραθέσεις του κοινωνικοπολιτικού βίου, δεδομένων των συγκρούσεων συμφερόντων και σκοποθεσιών, συνιστά καταστροφική αφέλεια να εκλαμβάνεται τοις μετρητοίς ό,τι δηλώνει πως είναι και πρεσβεύει έκαστος των εμπλεκομένων (το «ό,τι δηλώσεις είσαι» δεν ισχύει ούτε και στις καθημερινές αγοραίες συναλλαγές).

Επιπλέον, ουδείς εκ των σοβαρών μελετητών αρκείται σε αυθαίρετους αφορισμούς περί του «τις ήρξατο χειρών αδίκων» (ποιος έδωσε πρώτος αφορμή για μείζονα διένεξη που ακολούθησε). Τουναντίον, σημασία διαγνωστική του χαρακτήρα μιας προβοκάτσιας έχει η διακρίβωση του ποιος έχει την στρατηγική πρωτοβουλία των κινήσεων, πως αυτός ιεραρχεί και κλιμακώνει τις προγραμματικές του κινήσεις, ποιος διαθέτει την μέγιστη δυνατότητα χειραγώγησης της κοινής γνώμης, στην εν λόγω συγκυρία και –κυρίως- ποιος ωφελείται («cui bono» σε τίνος όφελος αποβαίνει πρακτικά) και ποιος βλάπτεται από τα θεσμικά και εξωθεσμικά οργανωμένα βήματα/μέτρα που έπονται και εξαπολύονται αφορμής δοθείσης από την εν λόγω προβοκάτσια.

Τούτων δοθέντων, μόνο κάποιος αφελής ή άσχετος θα πίστευε ότι σε αυτή τη συγκυρία, με τη νυν κατάσταση της αριστεράς και του όλου εργατικού λαϊκού κινήματος, οι φορείς του τελευταίου θα είχαν συμφέρον από τέτοιου τύπου «επιχείρηση». Ως εκ τούτου, τα όσα συνέβησαν στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών εγγράφονται πλήρως σε εναργή τυπική περίπτωση κακόγουστης και βάναυσης προβοκάτσιας. Η ακαριαία ετοιμότητα της κυβέρνησης για τη θέσπιση μέτρων που μετατρέπουν το πανεπιστήμιο σε φυλακή υψίστης ασφαλείας, απλώς επιβεβαιώνει τον χαρακτηρισμό του εν λόγω άθλιου περιστατικού ως προβοκάτσιας.

Άλλωστε, είναι κοινός τόπος για όποιον έχει εμπειρία από συλλογικές κινητοποιήσεις η συστηματική δράση οργανωμένων προβοκατόρων, πρωτοστατούντων εντεταλμένων πρακτόρων σε συνέργεια και πλήρη επιχειρησιακό συντονισμό με τις δυνάμεις καταστολής (αστυνομία, ΜΑΤ κ.λπ. Βλ. και Ποιοι είναι οι μπαχαλάκηδες; ). Τέτοια εμπειρία υπάρχει και στην ιστορία του Πολυτεχνείου Κρήτης, την περίοδο της απόπειρας επιβολής των διαβόητων «Προγραμμάτων Σπουδών Επιλογής» με την πρόσληψη και δράση τραμπούκων ανθρώπων της νύχτας (βλ. και Δ. Πατέλης. Για την κρίση στο Πολυτεχνείο Κρήτης.Ουτοπία, Νο 36, 1999, σελ. 141-146).…

*Ο Δημήτρης Πατέλης είναι αν. καθηγητής Φιλοσοφίας Πολυτεχνείου Κρήτης, μέλος του Ομίλου Επαναστατικής Θεωρίας, της Διεθνούς σχολής «Η Λογική της Ιστορίας» και του Γ.Σ. του Συλλόγου «Εμείς που Σπουδάσαμε στο Σοσιαλισμό». 

Εφημερίδα των συντακτών 03.11.2020 https://www.efsyn.gr/node/267003 

Η κυβέρνηση μεθοδεύει την μετατροπή των ΑΕΙ σε φυλακή ανθρώπων και ιδεών

Δημήτρης Πατέλης

Ευκαιρίας δοθείσης, μετά τον …τυχαίο τραμπουκισμό που διέπραξαν άθλιοι προβοκάτορες, με τον συνακόλουθο βανδαλισμό και την πρωτόγονη διαπόμπευση του πρύτανη του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών, τα ΑΕΙ μετατρέπονται άρδην σε φυλακή ανθρώπων και ιδεών, με την πανεπιστημιακή κοινότητα σε αφασία. Η κυβέρνηση των «αρίστων», σαν έτοιμη από καιρό, άδραξε την αφορμή, ώστε να προβεί σε ακόμα πιο ραγδαία προώθηση του αστυνομοκρατούμενου Πανεπιστημίου-επιχείρησης, σε απροκάλυπτο εκφασισμό του θεσμικού πλαισίου των ΑΕΙ...

Παραμονές της επετείου της Εξέγερσης της 17ης Νοεμβρίου του 1973, με τα πανεπιστήμια κενά φοιτητών και διδακτικού προσωπικού (σε «κατ’ οίκον εγκλεισμό» λόγω πανδημίας) εφαρμόζεται μια μετάλλαξη που δεν μπορούσε να διανοηθεί ούτε η φασιστική χούντα των συνταγματαρχών πρακτόρων της CIA! Μια μετάλλαξη με επιπτώσεις τραγικότερες από την εισβολή χουντικών τεθωρακισμένων.

O κ. Πρωθυπουργός-Μωυσής «σώζει και τα ΑΕΙ», με τα εξής μέτρα:

1. Καθεστώς αστυνομοκρατίας (με ειδικούς ανθρωποφύλακες, «σώμα προστασίας πανεπιστημιακών ιδρυμάτων»),

2. Πανεπιστημιακό τρομονόμο («αυστηροποίηση της ποινικής νομοθεσίας για αδικήματα τα οποία τελούνται σε περιοχές της πανεπιστημιακής κοινότητας») και

3. Πανεπιστήμια τύπου Γκουαντανάμο, με υψίστης ασφαλείας περιφράξεις, φωτισμό, χρήση κλειστών κυκλωμάτων παρακολούθησης, ψηφιακό ολικό έλεγχο/καταγραφή εισόδου, εξόδου, κινήσεων, πρόσβασης στις εγκαταστάσεις, διαλόγων και πανοπτική ψηφιακή παρακολούθηση των πάντων.

Η κυβέρνηση προβαίνει σε αυτόν τον αποτρόπαιο εκφασισμό του πλαισίου λειτουργίας των ΑΕΙ, έχοντας ως «κεκτημένο» τον εθισμό της πανεπιστημιακής κοινότητας στο υποκατάστατο της «εξ αποστάσεως διδασκαλίας», ένα καθεστώς ακύρωσης του χώρου της ζωντανής παιδαγωγίας και έρευνας, ακύρωσης της ίδιας της δυνατότητας άμεσης συνεύρεσης και επικοινωνίας των μελών της πανεπιστημιακής κοινότητας, ακύρωσης δεξιοτήτων συλλογικού προβληματισμού και συγκρότησης του πιο δυναμικού μέρους της νεολαίας.

Αυτή η πρεμούρα επιβολής καθεστώτος στρατώνα δεν θα επιβληθεί δωρεάν. Απαιτεί –εκτός των άλλων– εξαιρετικά δαπανηρό εξοπλισμό και προσωπικό. Ωστόσο, η κυβέρνηση προτάσσει επιτακτικά αυτά τα μέτρα με το υπέρογκο κόστος τους έναντι των σαφώς λιγότερο δαπανηρών, αναγκαίων επιτακτικών μέτρων που αξιώνει η πανεπιστημιακή κοινότητα, που αφορούν: επένδυση σε υποδομές και εξοπλισμό (αίθουσες, αμφιθέατρα, εργαστήρια, φίλτρα εξουδετέρωσης μικροβίων στα συστήματα εξαερισμού-κλιματισμού, μέσα ατομικής προστασίας) και σε μαζικές προσλήψεις διδακτικού-ερευνητικού προσωπικού και προσωπικού καθαριότητας, ώστε να αποκατασταθεί πραγματική και όχι εικονική διδασκαλία και έρευνα, με αυστηρή τήρηση των υγειονομικών κανόνων αποφυγής συνωστισμού και ασφαλείας που επιτάσσει η επιστήμη σε συνθήκες πανδημίας.

Αποδεικνύεται λοιπόν περίτρανα, ότι η κυβέρνηση διαθέτει βούληση και τεράστιους πόρους για εξοπλισμό και προσωπικό που θα μετατρέψει τα πανεπιστήμια σε στρατόπεδα συγκέντρωσης/φυλακές, αλλά δεν διαθέτει αντίστοιχη βούληση και σαφώς λιγότερους πόρους, που απαιτεί η αποκατάσταση της πραγματικής έρευνας/διδασκαλίας με όρους ασφάλειας για τη ζωή και την υγεία της πανεπιστημιακής κοινότητας σε συνθήκες «πολέμου κατά της πανδημίας». Από μόνο του αυτό το γεγονός είναι δηλωτικό των κυνικών προθέσεων της κυβέρνησης, των συμφερόντων που προτάσσει και εξυπηρετεί, αλλά και της περισσής υποκρισίας της, όταν διακηρύσσει ότι δήθεν είναι «πρωταρχικό της μέλημα» η ζωή και η υγεία των ανθρώπων.

Αυτά τα προληπτικά μέτρα ολοκληρωτικού εκφασισμού των ΑΕΙ, λειτουργούν σε συνδυασμό με την πρωτοφανή επίθεση στην υγεία, στην περίθαλψη, στα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, στη λαϊκή στέγαση (πτωχευτικός κώδικας), στο δικαίωμα του συνέρχεσθαι (απαγόρευση διαδηλώσεων) κ.λπ.

Η κυβέρνηση αναπαράγει εμμονικά τα αγοραία χονδροειδή προπαγανδιστικά στερεότυπα, ιδεολογήματα και δόγματα της αγοραίας νεοφιλελεύθερης «δημοσιογραφίας/δημοσιολογίας». Στερεότυπα που αποτρέπουν και ακυρώνουν εκ προοιμίου κάθε ορθολογική πραγμάτευση του θέματος, κάθε επιστημονικά τεκμηριωμένη προσέγγιση. Η κυβέρνηση επιλέγει σκοπίμως αυτή τη λαθροχειρία-απάτη, ώστε να επιβάλλει αυταρχικά και εσπευσμένα (για να αποφύγει θύελλα κινητοποιήσεων με ανοικτά στο μάλλον τα ΑΕΙ) την φασιστικής έμπνευσης/κοπής αντιμεταρρύθμιση, με το φωτοστέφανο του «σωτήρα», που «ξέρει να κυβερνά με πυγμή» και να «αποκαθιστά την τάξη και την ηθική»…

Η επιστημονική έρευνα, συνυφασμένη με την πανεπιστημιακή παιδεία, για να είναι αποτελεσματική, απαιτεί προσήλωση στη λογική του ίδιου του αντικειμένου της, πέρα και έξω από παρελκυστικούς, εξωγενείς, αυθαίρετους παράγοντες και σκοπιμότητες, πέρα από ωμή ολική επιτήρηση και καταστολή.

Το Πανεπιστημιακό Άσυλο καθηγητών και φοιτητών, του συνόλου της πανεπιστημιακής κοινότητας θεσπίστηκε προς αποφυγή/αποτροπή εξωτερικών παρεμβάσεων εκ μέρους των πολιτικών και θρησκευτικών/εκκλησιαστικών αρχών, εκ μέρους οικονομικών ιδιοτελειών και κατασταλτικών οργάνων. Το πανεπιστημιακό άσυλο συνδέεται οργανικά με το αυτοδιοίκητο του πανεπιστημίου, με τη θεσμική οργάνωση και συγκρότηση σε σώμα (σώματα) της πανεπιστημιακής/επιστημονικής κοινότητας.

Εξυπακούεται ότι οι παραπάνω θεσμικές διευθετήσεις από μόνες τους δεν διασφαλίζουν την απρόσκοπτη και αντικειμενική λειτουργία της επιστήμης και του πανεπιστημίου προς όφελος του κοινωνικού δημοσίου συμφέροντος. Ωστόσο, οι ιστορικά κεκτημένες με αγώνες θεσμικές διευθετήσεις, είναι ένα ελάχιστο πλαίσιο διεκδίκησης αυτής της λειτουργίας για το πανεπιστήμιο και για την κοινωνία.

Επιπλέον, το πανεπιστήμιο έχει ως κεκτημένο και μια ευρύτερη και βαθύτερη κοινωνική/πολιτισμική λειτουργία: λειτουργεί ως χώρος/πεδίο όπου η κοινωνία συλλογάται, αναστοχάζεται τα μείζονα προβλήματα και τις προοπτικές της. Μετατρέπεται σε ιδιότυπο «ιερό τόπο» σχετικά ελεύθερων και ακηδεμόνευτων αναζητήσεων (όχι μόνο της πανεπιστημιακής κοινότητας, αλλά και συνολικά της κοινωνίας), προβληματισμού για την επίλυση μείζονος κλίμακας προβλημάτων και εκπόνησης σχεδιασμάτων για τις προοπτικές της κοινωνίας. Συνεπώς, το άσυλο και το αυτοδιοίκητο συνδέονται οργανικά με την ύπαρξη και λειτουργία ενός πανεπιστημίου ανοικτού στην κοινωνία, σε διαρκή ώσμωση με τα προβλήματα και τις ανάγκες της. Έτσι, το πανεπιστήμιο γίνεται και ένα πεδίο διεκδικήσεων αυτού του αναστοχαστικού ρόλου, του δημοσίου κοινωνικού-πολιτισμικού χώρου, σε αντιδιαστολή τόσο με τις επιμέρους ιδιοτέλειες, όσο και με την στενή και ωμή κρατική εξουσιαστική επιβολή. Μετατρέπεται σε προνομιακό χώρο ανάπτυξης και ανταλλαγής ιδεών, καινοτόμων ριζοσπαστικών αντιλήψεων και κοινωνικών κινημάτων στους κύκλους της νεολαίας. Δημιουργείται έτσι και ένα σημαντικό πλαίσιο δημοσίου ελέγχου και λογοδοσίας της επιστήμης, του πανεπιστημίου και της κοινωνίας, με όρους διαφάνειας, ορθολογικότητας και επιστημονικότητας.

Οι λειτουργίες αυτές αντιμετωπίζονται από το καθεστώς ως εμπόδια για την πλήρη μετάβαση στο «επιχειρηματικό πανεπιστήμιο-φυλακή», στρατηγικό όργανο για τη λεηλασία επιστήμης και επιστημόνων από το κεφάλαιο, πλήρως χειραγωγημένο, αποστειρωμένο, αστυνομοκρατούμενο, χωρίς το παραμικρό στοιχείο δημοσίου διαλόγου, κοινωνικού ελέγχου και λογοδοσίας, με απόν από αυτό κάθε κοινωνικό κίνημα και διεκδίκηση. Ένα πανεπιστήμιο που για να λειτουργεί ως επιχείρηση και για να υποτάσσεται απροκάλυπτα στις εκάστοτε συγκυριακές αξιώσεις του κεφαλαίου, πρέπει τώρα να γίνει και «πανεπιστήμιο-φυλακή».

Αλήθεια, υπάρχει εχέφρων σοβαρός άνθρωπος που πιστεύει ότι μπορεί να αναπτυχθεί ελεύθερη, δημιουργική και γόνιμη έρευνα, διδασκαλία και διακίνηση ιδεών σε ένα περιβάλλον με ανεξέλεγκτη παρακολούθηση/καταγραφή, με διαρκή παρουσία και παρέμβαση δυνάμεων καταστολής σε κάθε χώρο, σε κάθε δραστηριότητα;

Οι αντιστάσεις που συναντά αυτή η μετάλλαξη είναι δηλωτικές του εύρους και του βάθους της αντιφατικότητας αυτής της διαδικασίας, η οποία συνδέεται με μια θεμελιώδη αντίφαση: την αντίφαση μεταξύ του καθολικού δημιουργικού χαρακτήρα της επιστήμης, της παιδείας και του πολιτισμού, και της μονομέρειας του ιδιωτικού συμφέροντος του κεφαλαίου και του κράτους του. Όσο οξύνεται αυτή η αντίφαση, τόσο οι δυνάμεις του τελευταίου καταφεύγουν –εκτός απ’ την εξαγορά και την λογοκρισία/αυτολογοκρισία– στην ωμή επιτήρηση & καταστολή.

Η αυθεντική επιστήμη και παιδεία είναι δραστηριότητες και θεσμοί που επαναστατικοποιούν την παραγωγή και το σύνολο των δημιουργικών δυνάμεων της ανθρωπότητας.

Ο αγώνας για την ελεύθερη ανάπτυξη έρευνας, τεχνολογίας και πανεπιστημίου στην υπηρεσία της κοινωνίας είναι συνυφασμένος με τον αγώνα για την ενοποίηση της ανθρωπότητας, ως όρο για την ίδια την επιβίωσή της.

Με την επιβολή αυτού του θεσμικού καθεστώτος, τα ΑΕΙ θα είναι ορθάνοικτα (ολοσχερώς υποταγμένα) στις Εταιρείες και στις δυνάμεις καταστολής του κράτους, αλλά ερμητικά κλειστά στην κοινωνία! Η εφαρμογή αυτής της αθλιότητας θα αποτελέσει αποφασιστικό βήμα στην κατεύθυνση της ταφής ακόμα και της τυπικής ελευθερίας λόγου και ιδεών στα ΑΕΙ. Θα το επιτρέψουμε;

*αναπληρωτής καθηγητής Φιλοσοφίας Πολυτεχνείου Κρήτης, μέλος του Ομίλου Επαναστατικής Θεωρίας, της Διεθνούς σχολής «Η Λογική της Ιστορίας» και του Γ.Σ. του Συλλόγου «Εμείς που Σπουδάσαμε στο Σοσιαλισμό».