Μόνο επιστημονικά κάνουμε ελκτική δύναμη τον κομμουνισμό και αντιπαλεύουμε τον αντικομμουνισμό!

 

Μόνο επιστημονικά κάνουμε ελκτική δύναμη τον κομμουνισμό και αντιπαλεύουμε τον αντικομμουνισμό!

   Του Δημήτρη Πατέλη, αν. καθηγητή Φιλοσοφίας, δρ. Πανεπιστημίου Λομονόσοφ, μέλος Γ.Σ. Συλλόγου «Εμείς που σπουδάσαμε στο σοσιαλισμό». ΚΟΜΕΠ Νο 2, Μάρτιος-Απρίλιος 2021, σ.159-162

  Σε συνθήκες πρωτοφανούς κρίσης, που επιτείνεται από την πανδημία, όλο και πιο έκδηλη γίνεται η αδυναμία διαχείρισης των ανειρήνευτων αντιφάσεων, των αδιεξόδων που εκδηλώνονται τραγικά στην καθημερινή ζωή της εργατικής τάξης, του εργαζόμενου λαού. Το κεφαλαιοκρατικό σύστημα δεν μπορεί να προβάλλει ως ελκτική προοπτική για την κοινωνία.

  Η ανθρωπότητα αντιμετωπίζει τρεις όλο και πιο ορατούς μείζονος κλίμακας κινδύνους αυτοκαταστροφής: 1)γενικευμένο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό πόλεμο με ευρεία χρήση όπλων μαζικής καταστροφής (μόνο στη χρονίζουσα σύρραξη της Συρίας εμπλέκονται πάνω από 90 χώρες)· 2)μεγάλης κλίμακας οικολογική καταστροφή λόγω της ληστρικής σχέσης του κεφαλαίου προς τη φύση (π.χ. πρόκληση πανδημιών ως αποτέλεσμα της καταστροφής ενδιαιτημάτων της άγριας φύσης και της εντατικής βιομηχανίας τροφίμων) και 3)αποδόμηση της ανθρώπινης προσωπικότητας και κάθε συλλογικότητας, της ίδιας της δυνατότητας συγκρότησης υποκειμένου, μέσω έλλειψης όρων αξιοπρεπούς διαβίωσης, τάσεων εκφυλισμού, αποδόμησης και υπονόμευσης ακόμα και του ιδίου του βιολογικού πυρήνα του ατόμου και της οικογένειας (καταναλωτισμός συνοδευόμενος από ιδεολογήματα-δόγματα «κατασκευής πολλαπλών ταυτοτήτων», δικαιωματισμό κ.ο.κ.). Οι κίνδυνοι αυτοί δείχνουν ότι το καπιταλιστικό σύστημα δεν είναι αιώνιο, παντοδύναμο και άτρωτο -όπως το προβάλλουν οι απολογητές του- αλλά έχοντας προ πολλού επιτελέσει τον ιστορικό του ρόλο, είναι πλέον δύναμη σήψης, αντίδρασης, οπισθοδρόμησης και καταστροφής.

  Η νομοτελής αναγκαιότα της επανάστασης, του σοσιαλισμού-κομμουνισμού, προβάλλει και θα προβάλλει όλο και πιο ανάγλυφα ως η μόνη προοπτική διεξόδου για την σωτηρία, για την επιβίωση της ανθρωπότητας. Η αποτροπή της επαναστατικής προοπτικής αποκτά υπαρξιακή στρατηγική σημασία για το καθεστώς, το οποίο στην κρίση, στη σήψη και στον πόλεμο είναι καταδικασμένο  να καταφεύγει σε προληπτικό ταξικό πόλεμο, στον εκφασισμό και στον ακραίο αντικομμουνισμό.

   Η ιδεολογική χειραγώγηση της νεολαίας μέσω συστηματικής προπαγάνδας στα ΜΜΕ, στην εκπαίδευση, στο πανεπιστήμιο, επικεντρώνεται σε αυτή την αποτροπή, ώστε να εδραιωθούν απόψεις «όπως ότι «ο καπιταλισμός είναι ο καλύτερος δυνατός...», «δεν μπορούμε να υπερβούμε την ανισότητα...» κ.ά. ώστε «να τεθούν εμπόδια στη συνάντηση του προβληματισμού και των αδιεξόδων των νέων με την προοπτική της επαναστατικής ανατροπής του καπιταλισμού. Γι’ αυτό ...ο  αντικομμουνισμός ...είναι κεντρική κρατική πολιτική που μεθοδεύεται και χρηματοδοτείται σε ευρωενωσιακό επίπεδο. Αιχμές είναι η διαστρέβλωση και αναθεώρηση της Ιστορίας, ειδικά γύρω από το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και τον ρόλο της ΕΣΣΔ, η εξίσωση του φασισμού με τον κομμουνισμό, η καταδίκη της επαναστατικής βίας και η ταύτισή της με την τρομοκρατία και τον εξτρεμισμό, η θεωρία των δύο άκρων κ.ά.»(θέση 41 ΚΕ ΚΚΕ για το 21ο συνέδριο).

  Ιδιαίτερα στο πανεπιστήμιο, ο αντικομμουνισμός επιβάλλεται ως δήθεν «αντικειμενική» και «ουδέτερη» επιστημονική ιδέα! Επομένως, «βασικό καθήκον του Κόμματος στους χώρους της Εκπαίδευσης είναι η ενίσχυση της ιδεολογικής - μορφωτικής προσπάθειας με επίκεντρο ...την αποκάλυψη του αστικού επιχειρήματος περί της «ουδετερότητας» της επιστήμης, την ανάδειξη των σύγχρονων δυνατοτήτων των παραγωγικών δυνάμεων, πρώτα απ’ όλα του ανθρώπου»(θέση 42).

    Ως κομμουνιστές, οφείλουμε να καταδεικνύουμε ότι το κεφάλαιο δεν μπορεί να προβάλλει ως δύναμη προόδου, δήθεν ταυτόσημη με την ανάπτυξη της επιστήμης και της τεχνολογίας. Η υπαγωγή των τελευταίων στο κεφάλαιο, οδηγεί σε μονομέρειες, στρεβλώσεις και τελικά σε καταστροφή της επιστήμης και της τεχνολογίας. Η επιστήμη ως καθολική δημιουργική δύναμη του πολιτισμού που επαναστατικοποιεί τις παραγωγικές και όλες τις δημιουργικές δυνάμεις του ανθρώπου μπορεί να αναπτύσσεται απρόσκοπτα μόνο στη βάση της κοινωνικοποίησης, της επιστημονικής σχεδιοποίησης της παραγωγής και της κοινωνίας.

  Είναι επιτακτική η ανάγκη για «συνδυασμό της θεωρητικής και πρακτικής δράσης»(θ.27). Η πρωτοπόρος έρευνα είναι αναγκαίος όρος για την επιστημονική περιγραφή και εξήγηση της πραγματικότητας, για την επιστημονική πρόβλεψη/πρόγνωση των προοπτικών της ανθρωπότητας, για την θεμελίωση της πρακτικής μας, της διαλεκτικής επαναστατικής στρατηγικής και τακτικής σε συνθήκες ραγδαίων αλλαγών, αύξουσας απροσδιοριστίας «στις νέες συνεχώς μεταβαλλόμενες συνθήκες στον 21ο αιώνα»(θέση 1). Επιπλέον, η ανώτερη κριτική στον αντίπαλο είναι η διερεύνηση-επίλυση των επίδικων προβλημάτων, που εξοπλίζει θετικά-επιθετικά τον αγώνα. Δεδομένης λοιπόν της «ανάγκης ανάπτυξης των θεωρητικών  ιδεολογικών επεξεργασιών του κόμματος και σύνδεσής τους με την πάλη»(θ.28), απαιτείται «κομματική διαλεκτική-υλιστική έρευνα, ...θεωρητική και επιστημονική δουλειά»(θ.14), που δεν ανάγεται στην προπαγάνδα, στο «τι απαντάμε στον αντίπαλο», αλλά επικεντρώνεται σε στρατηγικής σημασίας αλληλένδετες κατευθύνσεις:

1)Στη δομή-χωροδικτύωμα πλανητικής κλίμακας αντιφατικά ενοποιημένης παραγωγής-εκμετάλλευσης βάσει της ανισομέρειας (ανισομετρίας) ανάπτυξης του παγκόσμιου κεφαλαιοκρατικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος της εποχής, στις περιφερειακές ιμπεριαλιστικές ολοκληρώσεις, στην κλιμακούμενη και τεχνική υπαγωγή της παγκόσμιας εργατικής δύναμης στο πολυεθνικό-πολυκλαδικό μονοπωλιακό κεφάλαιο, στις πολλαπλά διαμεσολαβημένες μορφές και επίπεδα διάρθρωσης των σχέσεων παραγωγής-απόσπασης υπεραξίας σε παγκόσμια και περιφερειακή κλίμακα (μονοπωλιακό υπερκέρδος), στην πόλωση των ανταγωνισμών σε παγκόσμια κλίμακα σε συνάρτηση με τις αλλαγές συσχετισμών που επιφέρουν σοσιαλιστικές επαναστάσεις και  αντιιμπεριαλιστικά κινήματα, στον χαρακτήρα της κρίσης και του πόλεμου απ’ τη σκοπιά της επανάστασης.

2)Στις νομοτέλειες της παγκόσμιας επαναστατικής διαδικασίας, στη διαλεκτική επανάστασης-αντεπανάστασης, στη διακρίβωση των συγκεκριμένων ιστορικών, αναγκαίων και ικανών, αντικειμενικών-υποκειμενικών όρων εκδήλωσης και κλιμάκωσης επαναστάσεων και σοσιαλιστικής οικοδόμησης, στη σχέση μεταξύ πρώιμων και ύστερων σοσιαλιστικών επαναστάσεων, στη διακρίβωση πρωτίστως των αντικειμενικών όρων νίκης των πρώιμων επαναστάσεων και της ήττας  τους  (κυρίως στην Ευρώπη, ήττας που δεν ανάγεται αποκλειστικά σε λάθος γραμμή, στον υποκειμενικό παράγοντα), στη βασική αντίφαση του σοσιαλισμού -μεταξύ τυπικής και ουσιαστικής/πραγματικής κοινωνικοποίησης- (η μη έγκαιρη επίλυση της οποίας οδηγεί σε αντεπανάσταση), στην εκάστοτε βέλτιστη διευθέτηση της συσχέτισης σχεδιοτέλειας και σχεδιοποίησης -βάσει της οποίας και μόνο διευθετείται επιστημονικά και η συσχέτιση εμπορευματικών-χρηματικών σχέσεων (οι οποίες δεν ταυτίζονται με τον καπιταλισμό) και σχεδίου, στη σχέση εκτατικής-εντατικής ανάπτυξης, στη θέση και στο ρόλο της επιστήμης στη σοσιαλιστική οικοδόμηση, στη διακρίβωση του χαρακτήρα εργασίας & υποκειμένου των πρώιμων και των ύστερων επαναστάσεων κ.λπ.

3)Στις δυνατότητες και στην αναγκαιότητα ανώτερου θετικού προσδιορισμού της ενοποιημένης ανθρωπότητας, του σοσιαλισμού-κομμουνισμού, που δεν ανάγεται σε απλή άρνηση του καπιταλισμού, σε αφηρημένο αντικαπιταλισμό, αλλά συνιστά διαλεκτική ανάπτυξη-άρση ιστορίας, προϊστορίας και φυσικών προϋποθέσεων.

4)Στην κριτική μελέτη-αφομοίωση του γίγνεσθαι και του κεκτημένου της επαναστατικής θεωρίας και μεθοδολογίας του μαρξισμού-λενινισμού και στην αναγκαιότητα περαιτέρω δημιουργικής ανάπτυξής του, λαμβάνοντας υπόψιν και τη συμβολή της Λογικής της Ιστορίας του Β. Βαζιούλιν και άλλων σοβιετικών ερευνητών.

   Ο αγώνας οφείλει να διεξάγεται «και προς τις τρεις κατευθύνσεις του –τη θεωρητική, την πολιτική και την πρακτική-οικονομική …ο σοσιαλισμός, από τότε που έγινε επιστήμη, απαιτεί να τον χειρίζονται σαν επιστήμη, δηλαδή να τον μελετούν»(Φ. Ένγκελς: Κ. Μαρξ, Φ. Ένγκελς, Διαλεχτά Έργα, τ.1, σ.786-787).

 

Υποκατάστατα ανθρωπιάς και τοξική εξάρτηση.

του Δημήτρη Πατέλη

«Φωνή της Πάρου» 2021.4.24

Οι συνθήκες εγκλεισμού λόγω πανδημίας, εκδηλώνουν συσσωρευμένα προβλήματα και δημιουργούν νέα, πρωτόγνωρα, ιδιαίτερα στην νεολαία. Τα ευρήματα ψυχοφαρμάκων και ναρκωτικών στα αστικά λύματα παρουσιάζουν εντυπωσιακή αύξηση όσο περιορίζονται οι δραστηριότητες και οι επικοινωνίες των ανθρώπων.

Το πρόβλημα της τοξικοεξάρτησης είναι πολυπαραγοντικό. Συνδέεται κυρίως με το πρόβλημα του βιώματος της αποξένωσης/αλλοτρίωσης. Οι άνθρωποι, στην κοινωνία του κεφαλαίου, όπου κυριαρχεί το εμπόρευμα και το χρήμα, κατά κανόνα, νοιώθουν ξένοι προπαντός στην εργασία τους: αποξενωμένοι από το αντικείμενο της εργασίας τους, από τα μέσα/εργαλεία, από τον σκοπό/νόημα του έργου τους, από την όλη διαδικασία της εργασίας, από το αποτέλεσμα/προϊόν. Αλλά και οι σχέσεις στις οποίες αναγκαστικά εμπλέκονται τους είναι ξένες: από αδιάφορες έως και αναγκαστικές σχέσεις ιδιοτελούς συμφέροντος.

Νοιώθουν σαν να ζουν μια ζωή, το περιεχόμενο, τους όρους και τα όρια της οποίας οι ίδιοι δεν γνωρίζουν και δεν ορίζουν. Πράγματα, διαδικασίες, σχέσεις και καταστάσεις προβάλλουν σαν δυνάμεις άγνωστες, φθοροποιές/βλαπτικές ή και καταστροφικές, σε βαθμό που συχνά η ζωή τους μοιάζει σαν να μην έχει περιεχόμενο, νόημα και προοπτική. Το βίωμα της μοναξιάς, της απουσίας ανθρωπιάς, της ανασφάλειας και του φόβου για το αύριο, οδηγεί συχνά σε απογοήτευση, απελπισία και αδιέξοδο. Ο ίδιος ο βίος των ανθρώπων γίνεται αβίωτος όταν σκοντάφτουν σε κάθε βήμα τους σε αδιαφορία, εκμετάλλευση, καταπίεση, ιδιοτέλεια και απάνθρωπες συνθήκες, όπου ο ένας προβάλλει για τον άλλο ως εργαλείο/μέσο ή ως εμπόδιο.

Η κατάσταση χειροτερεύει με τη βιομηχανία θεάματος/ακροάματος και την διαφήμιση, σε βαθμό που οι άνθρωποι δυσκολεύονται ή αδυνατούν να ξεχωρίσουν τις πραγματικές τους ανάγκες από τις ψεύτικες/τεχνητές. Γίνονται θύματα μιας ζωής υποταγμένης στην αλόγιστη/βουλημική κατανάλωση. Με τον καταναλωτισμό, οι άνθρωποι χάνουν την αίσθηση την γνώση, το μέτρο και την ιεράρχηση των αυθεντικών τους αναγκών/σκοπών και ρίχνονται σε έναν ατέρμονο φαύλο κύκλο αγοραίων υποκαταστάτων ευτυχίας, αυθεντικότητας και ανθρωπιάς, ψάχνουν στα πράγματα και στο χρήμα το νόημα της ζωής…

Καταιγισμός προτύπων και προτροπών: «εσύ να περνάς καλά», «να κοιτάς την πάρτη σου», «να δείχνεις επιτυχημένος με αυτά που κατέχεις και επιδεικνύεις», «το θέμα είναι να τη βρεις εσύ και μη σε νοιάζει για τους άλλους, ποιος ζει και ποιος πεθαίνει» κ.λπ. Σε μια κρίσιμη φάση της ζωής, η ένταση των παραπάνω νοσηρών/τοξικών βιωμάτων, μπορεί να οδηγήσει ένα νέο άνθρωπο στην αναζήτηση εδώ και τώρα της μεγαλύτερης ηδονής/απόλαυσης για την πάρτη του, για τον εαυτό του, όσο αυτοκαταστροφική και αν είναι. Μάλιστα, όσο πιο ασυνείδητος αδιέξοδος και αβίωτος είναι ο βίος του, όσο δεν βλέπει ή/και δεν αντιλαμβάνεται πραγματική διέξοδο, νόημα και προοπτική στο συνειδητό συλλογικό αγώνα για κοινωνικό μετασχηματισμό, για εξανθρωπισμό της κοινωνίας, τόσο πιο εναγώνια είναι η αναζήτηση μιας εύκολης και γρήγορης ψευδαίσθησης «φυγής απ’ την πραγματικότητα» με κάποια εξαρτησιογόνο ψυχότροπη ουσία (αλκοόλ, ναρκωτικά).

Και ο θάνατος παραμονεύει…

Δημήτρης Πατέλης

Αν. καθηγητής Φιλοσοφίας Πολυτεχνείου Κρήτης

 

Οργανική η σχέση κράτους-οργανωμένου εγκλήματος;

του Δημήτρη Πατέλη

«Φωνή της Πάρου» 2021.4.17

Κανονικότητα; Καράβια με τόνους ναρκωτικών, ανεξιχνίαστες υποθέσεις, με νεκρούς βασικούς μάρτυρες, με εισαγγελείς να παραιτούνται, ενώ άλλοι αναζητούν άσυλο στο εξωτερικό και... τον μεγαλόσχημο επιχειρηματία-πλοιοκτήτη, με πολυσχιδή δραστηριότητα, όχι μόνο να «βγαίνει λάδι», αλλά και να εδραιώνει τη θέση του ως βασικό έρεισμα της κυβέρνησης, επεκτείνοντας σφόδρα τη δραστηριότητά του και στον έλεγχο σημαντικότατου μέρους των Μέσων Μαζικής Χειραγώγησης…

Προβεβλημένος καλλιτέχνης σε υψηλό θεσμικό αξίωμα, αποκαλύπτεται ως προ πολλού καθ’ έξιν και κατά συρροήν παιδοβιαστής. 

Γλοιώδες υποκείμενο του υποκόσμου, με θητεία σε κύκλωμα προαγωγής (management) πολυτελείας, με «σταδιοδρομία» σε τηλεοπτικά προγράμματα-σκουπίδια και στον φιλοκυβερνητικό τύπο, ενδεχομένως αχυράνθρωπος σκιώδους «μεγαλοεπενδυτή», καταχράται δημόσιο χρήμα, απολαμβάνει τιμές-φρουρά ανώτατου πολιτικού παράγοντα και φέρεται να «κρατά» και να εκβιάζει ευθαρσώς κυβερνητικά στελέχη και όχι μόνο.

Γνωστός συστημικός δημοσιογράφος του αστυνομικού ρεπορτάζ δολοφονείται εν ψυχρώ από επαγγελματίες εκτελεστές μπροστά στο σπίτι του επειδή «γνώριζε πολλά»… Ο ίδιος έγραφε: «Μέσω δύο ατόμων (σ.σ. από τον ποινικό χώρο) γνώρισα πολύ καλά… πως λειτουργεί το σύστημα. Μεγαλοειχειρηματίες, πολιτικοί, δημοσιογραφικά μεγαλοστελέχη, εκκλησία, αστυνομία, δικαιοσύνη, κακοποιοί. Περιπεπλεγμένοι σ’ ένα κύκλο δυναστείας και καταδυνάστευσης των αφελών… που εν πολλοίς συγκροτούν το μεγάλο κοινωνικό στρώμα. Ένας κύκλος που όλοι γνωρίζουν όλους και το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η κυκλοφορία και το ξέπλυμα του μαύρου χρήματος» Γιώργος Καραϊβάζ (10.12.2020).

Σε άλλο σημείωμα, δεν αφήνει την παραμικρή αμφιβολία για τη σύμφυση του παρακράτους του οργανωμένου εγκλήματος με την στελέχωση των σωμάτων ασφαλείας:

«…μία από τις βασικότερες πηγές ενημέρωσης μας για τις κρίσεις και τις τοποθετήσεις πριν από κάθε ετήσια διαδικασία ήταν κατά κύριο λόγο οι συγκεκριμένοι (σ.σ. δολοφονηθέντες ποινικοί). Πολλές φορές μας εξέπληξαν με την ακρίβεια των … «προβλέψεων» τους και ειδικά για τις θέσεις κρίσιμου και υψηλού ενδιαφέροντος. Προσέξτε. Αυτό που λέμε και κοινοποιούμε ήταν πως γνώριζαν. Αυτό που δεν ξέρουμε κι αλίμονο δεν θα μας έλεγαν ποτέ, ήταν ο βαθμός της επίδρασης τους πάνω στις κρίσεις και στις τοποθετήσεις» (16.12.2020).

Ο Κ. Μαρξ επικαλείται το 1867 στο «Κεφάλαιο» τον T.J. Dunning: «Το κεφάλαιο διακατέχεται από τρόμο μπροστά στην έλλειψη κέρδους ή μπροστά στο ελάχιστο κέρδος, όπως η φύση μπροστά στο κενό. Με το ανάλογο κέρδος το κεφάλαιο γίνεται τολμηρό. Με δέκα τοις εκατό νιώθει ασφαλές και μπορεί κανείς να το χρησιμοποιήσει παντού· με 20 τοις εκατό ζωντανεύει· με 50 τοις εκατό είναι πραγματικά ριψοκίνδυνο· για 100 τοις εκατό τσαλαπατά όλους τους ανθρώπινους νόμους· με 300 τοις εκατό δεν υπάρχει κανένα έγκλημα που να μην το διακινδυνεύει, ακόμη και με την απειλή της αγχόνης».

Υπάρχει έστω και ένας βάσιμος λόγος να πιστεύει κανείς ότι η παραπάνω διαχρονική αρχή λειτουργίας και «συνταγή επιτυχίας» του κεφαλαίου ενδέχεται να μη διέπει (ως τάση) και το πολιτικό προσωπικό του κεφαλαίου, ειδικά σε συνθήκες όπου αυτό βλέπει την κρίση-πανδημία ως «ευκαιρία»;

Δημήτρης Πατέλης

Αν. καθηγητής Φιλοσοφίας Πολυτεχνείου Κρήτης

 

Ληστρική αυθαιρεσία ή επιστημονικά συντεταγμένο σχέδιο;

του Δημήτρη Πατέλη

«Φωνή της Πάρου» 2021.4.11

Σε μια μεγάλη κρίση, όπως η πανδημία του κορωνοϊού, δοκιμάζονται όλες οι σχέσεις, οι θεσμοί, τα μέσα και οι τρόποι της συντεταγμένης κοινωνίας σε εθνικό και διεθνικό, κρατικό και διακρατικό επίπεδο.

Η ίδια η πανδημία προέκυψε ως αποτέλεσμα αλλαγών που επέφερε η δραστηριότητα του ανθρώπου σε πλανητική κλίμακα: ραγδαία αστυφιλία με πλημμελείς έως ανύπαρκτες υποδομές και συνθήκες υγιεινής, ρυπογόνος εκβιομηχάνιση, μαζική εντατική γεωργία στη βάση εκτατικών μονοκαλλιεργειών, μαζικά αγροτοβιομηχανικά συμπλέγματα. Οικοσυστήματα συρρικνώνονται καταστροφικά, με διασπορά π.χ. ιικών φορτίων απομονωμένων κατά το παρελθών ενδιαιτημάτων της άγριας χλωρίδας και πανίδας στην βιομηχανία της τροφικής μας αλυσίδας, μέχρι και στο περιβάλλον των πόλεων, με τις συνακόλουθες μεταβατικές φάσεις, ποικιλία ξενιστών στην πανίδα, μεταλλάξεις κ.ο.κ.

Οι αλλαγές αυτές φέρουν το στίγμα της υπαγωγής στη λογική της μεγιστοποίησης της κερδοφορίας κάθε επιχειρηματικής δραστηριότητας, κάθε κεφαλαίου και της συνακόλουθης ληστρικής σχέσης προς την φύση και τον άνθρωπο. Για το κάθε ιδιοτελές επιχειρηματικό συμφέρον, όλα προβάλλουν μόνον ως αναλώσιμα μέσα και όροι της δικής του κερδοφορίας.

Τι γίνεται φερ’ ειπείν όταν οι άνθρωποι του κάθε σπιτιού και χωραφιού, φροντίζουν αποκλειστικά το δικό τους νοικοκυριό, αρπάζοντας ό,τι ωφέλιμο υπάρχει γύρω τους και πετώντας έξω απ’ την πόρτα τους ή την αυλή τους ότι τους φαίνεται άχρηστο ή δαπανηρό στη διαχείριση για το κοντόφθαλμο συμφέρον τους (απορρίμματα, βοθρολύματα κ.ο.κ.); Τι επιπτώσεις έχει αυτό στον δημόσιο δρόμο/πεζοδρόμιο, στην πλατεία, στα γύρω υποστατικά; Φανταστείτε λοιπόν τι συμβαίνει όταν με τέτοια κοντόφθαλμη και αντικοινωνική λογική ενεργούν τεράστιες επιχειρήσεις, οι Πολυεθνικοί-πολυκλαδικοί Μονοπωλιακοί Όμιλοι, με οικονομικά μεγέθη μεγαλύτερα πολλών κρατών. Οι πλανητικές επιπτώσεις της αλόγιστης-ληστρικής σχέσης προς άνθρωπο-φύση αυτών των γιγάντων είναι ασύλληπτες.

Εάν λάβουμε υπόψιν και την εδώ και δεκαετίες συστηματική υπονόμευση-καταστροφή δομών πρόνοιας, υγείας, κοινωνικού κράτους -ιδιαίτερα μετά την πτώση των συστημάτων του «πρώιμου σοσιαλισμού» στην Ευρώπη- τα κεφαλαιοκρατικά κράτη, ακόμα και ιμπεριαλιστικές υπερδυνάμεις όπως οι ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο, τα κράτη του πυρήνα της ΕΕ, βρέθηκαν εντελώς ανέτοιμα να αντιμετωπίσουν την πρωτόγνωρη πανδημία. Δεν είναι τυχαίο που γελοιοποιήθηκαν με αυτές τις επιδόσεις τους, ιδιαίτερα έναντι των χωρών που έδρασαν επιστρατεύοντας και οργανώνοντας επιτελικά-επιχειρησιακά τις δυνάμεις της κοινωνίας, στη βάση της επιστημονικής σχεδιοποίησης (βλέπε Λ.Δ. Κίνας, Λ.Δ. Βιετνάμ, Λ.Δ. Κορέας, Κούβα). Ωστόσο, το τα μεταλλασσόμενα ιικά φορτία δεν γνωρίζουν εθνικά σύνορα. Μόνο με συντονισμένες προσπάθειες κρατών σε πλανητική κλίμακα αντιμετωπίζονται τέτοιες απειλές.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση έδειξε ανάγλυφα ότι είναι ένα αδίστακτο ολοκληρωτικό ιμπεριαλιστικό σχήμα, μια φυλακή λαών, που θυσιάζει στο βωμό του συμφέροντος των Πολυεθνικών Ομίλων του κεφαλαίου τη ζωή και την υγεία των ανθρώπων. Ας μη συζητήσουμε για τους χειρισμούς χωρών της περιφέρειας της ΕΕ, όπως ή Ελλάδα, η κυβέρνηση της οποίας, σε προϊούσα σήψη, πασχίζει σπασμωδικά να συγκαλύψει το συνεχιζόμενο έγκλημα -που μετρά ήδη πάνω από 8.500 νεκρούς-αυτοϊκανοποιούμενη πίσω από το νέο πυροτέχνημα-προκάλυμμα καπνού των τεστ αυτοεξέτασης (self-tests), πετώντας εκ νέου το μπαλάκι στην «ατομική ευθύνη»...

Δημήτρης Πατέλης

Αν. καθηγητής Φιλοσοφίας Πολυτεχνείου Κρήτης

 

Μας σέρνουν στο άρμα του επιτιθέμενου άξονα...

του Δημήτρη Πατέλη

«Φωνή της Πάρου» 2021.4.3

Η συνάντηση των αντιπροσωπειών ΗΠΑ και Λ.Δ. Κίνας στην Αλάσκα (19.3.21), έκανε ακόμα πιο σαφή την τεκτονική μετατόπιση ισχύος σε πλανητική κλίμακα. Ο Αμερικανός υπουργός εξωτερικών, εξαπέλυσε επίθεση κατά των φιλοξενούμενων με ύφος επικυρίαρχου, για το σύνολο της κινεζικής οικονομικής και πολιτικής παρουσίας, παρεμβαίνοντας θρασύτατα στα εσωτερικά της χώρας.

Ο Κινέζος ομόλογός του αντέκρουσε την απαράδεκτη επίθεση, υπογραμμίζοντας ότι έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί οι καιροί κατά τους οποίους οι ΗΠΑ επέβαλλαν αυταρχικά τα συμφέροντά τους στον πλανήτη, καταπατώντας κάθε εθνική κυριαρχία και αξιοπρέπεια των υπόλοιπων λαών. Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τζ.Μπάιντεν, αποκαλεί τον Ρώσο ομόλογό του «δολοφόνο που δεν έχει ψυχή και θα πληρώσει το τίμημα», ενώ δηλώνει ότι ο Κινέζος πρόεδρος, Σι Τζινπίνγκ «είναι... σαν τον Πούτιν, που πιστεύει ότι η απολυταρχία είναι το κύμα του μέλλοντος», προσθέτοντας πως αυτός «δεν έχει ούτε ένα δημοκρατικό κόκαλο στο σώμα του, μα είναι ένας πολύ έξυπνος τύπος». Όλα αυτά θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν παιδαριώδεις καβγάδες, εάν δεν διαμείβονταν μεταξύ ηγετών χωρών, τα οπλοστάσια των οποίων μπορούν να εξαλείψουν ακαριαία κάθε ίχνος ζωής στον πλανήτη...

Η κλιμάκωση του εν εξελίξει ιμπεριαλιστικού πολέμου εκ μέρους του επιτιθέμενου ΕΥΡΩΑΤΛΑΝΤΙΚΟΥ ΑΞΟΝΑ (με επικεφαλής τις ΗΠΑ) ωθεί τους αμυνόμενους («αδίστακτα κράτη» κατά τις ΗΠΑ) σε σύμπηξη ΑΝΤΙ-ΑΞΟΝΑ διαφόρων μορφών και επιπέδων, με επικεφαλής χώρες, όπου με διάφορους τρόπους υφίσταται πρώιμος σοσιαλισμός ή/και κατάλοιπά του (όπου αυτός έχει ηττηθεί).Στο συνασπισμό συμμετέχουν χώρες-κοινωνίες με έντονο το στίγμα του αντιιμπεριαλιστικού-αντιαποικιακού αγώνα σε Ασία, Αφρική και Λατινική Αμερική. Αυτό υποδηλώνει και η «Ομάδα Φίλων για την Υπεράσπιση του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών», που ιδρύθηκε εφέτος από 17 κράτη μέλη του ΟΗΕ, μεταξύ των οποίων Ιράν, Ρωσία, Κίνα, Συρία και Βενεζουέλα και άλλες χώρες-στόχοι κυρώσεων, πραξικοπημάτων και ωμών στρατιωτικών επεμβάσεων εκ μέρους του Ευρωατλαντικού άξονα.

Ο πόλεμος αυτός, η γενικευμένη κλιμάκωση του οποίου επιταχύνεται, συνιστά τεράστιας κλίμακας καμπή στην ιστορία, έκφανση ανειρήνευτων αντιφάσεων και ανταγωνισμών. Εντός αυτών των ανταγωνισμών, εκτός από τον όλεθρο, περικλείεται και ένα πρωτόγνωρο για την ανθρωπότητα δημιουργικό δυναμικό επικείμενων επαναστατικών απελευθερωτικών αλλαγών, οι οποίες δεν αφορούν ένα απροσδιόριστο μακρινό μέλλον «ωρίμανσης των συνθηκών», αλλά όλο και πιο άμεση προοπτική. Εδώ αποβαίνουν ανεπαρκέστατα τα στατικά ισοπεδωτικά σχήματα «ίσων αποστάσεων» που δεν λαμβάνουν υπόψιν τις ποιοτικές και ουσιώδεις κοινωνικοοικονομικές, πολιτικές, πολιτισμικές κ.λπ. ιδιοτυπίες των εμπλεκομένων, που αγνοούν την κοσμοϊστορική ανατροπή που επέφερε το πρώτο κύμα των πρώιμων σοσιαλιστικών επαναστάσεων, με όλες τις νίκες και τις ήττες του. Τα εν λόγω γεγονότα απαιτούν τοποθέτηση βάσει ενδελεχούς επιστημονικής διερεύνησης, και όχι στερεοτυπικών σχηματοποιήσεων εκ του προχείρου.

Με αυτές τις δραματικές αλλαγές, η κλιμακούμενη πρόσδεση της Ελλάδας στο άρμα των πλέον επιθετικών δυνάμεων που βρίσκονται σε κατάπτωση, γίνεται όλο και πιο αυτοκαταστροφική για το λαό...

Δημήτρης Πατέλης

Αν. καθηγητής Φιλοσοφίας Πολυτεχνείου Κρήτης