Δημόσιο λειτούργημα ή επιχείρηση «παροχής εκπαιδευτικών υπηρεσιών»;

του Δημήτρη Πατέλη

«Φωνή της Πάρου» 2021.7.31

Εδώ και μερικά χρόνια, οι κυβερνώντες, με τους νόμους που ψηφίζουν και με την ασύστολη προπαγάνδα τους, πασχίζουν να μας πείσουν ότι η παιδεία όλων των βαθμίδων δεν είναι κάτι άλλο από «επιχειρηματική δραστηριότητα παροχής υπηρεσιών». Επομένως, θα πρέπει να υπάγεται συνολικά στη λογική και τη σκοπιμότητα της αγοραίας επιχειρηματικότητας, να λειτουργούν τα ιδρύματά της (σχολεία, πανεπιστήμια) σαν μονάδες επιχειρήσεων! Άρα, οι εκπαιδευτικοί πρέπει να λειτουργούν και να αξιολογούνται ως «πάροχοι υπηρεσιών»! 

Οφείλω να επισημάνω ότι εμείς οι εκπαιδευτικοί δεν είμαστε «πάροχοι υπηρεσιών». Όσοι -άσχετοι με την παιδαγωγική επιστήμη και τέχνη (και από κυβερνητικές θέσεις)- αντιλαμβάνονται έτσι το λειτούργημά μας, επιδεικνύουν επικίνδυνη άγνοια ή/και δόλια σκοπιμότητα. Όσοι συνάδελφοι συμμερίζονται παρόμοιες απόψεις και πρακτικές, έχουν επιλέξει λάθος εργασία.

Η παροχή υπηρεσιών είναι ένας οικονομικός όρος που αναφέρεται στον χαρακτήρα του εμπορευματικού αγαθού που παρέχεται από επιχειρήσεις τριτογενούς παραγωγής. Ως τέτοιες ορίζονται οι επιχειρήσεις που δεν προσφέρουν κάποιο υλικό προϊόν, πρωτογενές ή μεταποιημένο (αγροτικό, βιοτεχνικό ή βιομηχανικό προϊόν), αλλά παρέχουν στους πελάτες τους υπηρεσίες. Τέτοιες υπηρεσίες είναι οι κατ' εξοχήν επιχειρησιακά οργανωμένες και παρεχόμενες από ελεύθερους επαγγελματίες (π.χ. τουριστικές υπηρεσίες, διαφημιστικές, τροφοδοσίας και καθαρισμού, κτηματομεσιτικές, μεταφορικές, τραπεζικές υπηρεσίες, φύλαξης, οίκων ανοχής κ.λπ., όπως επίσης και όλο το αγοραίο δίκτυο διανομής αγαθών χονδρικού και λιανικού εμπορίου). Το σύνολο αυτών των ομοειδών επιχειρήσεων αποτελεί τον εμπορικό κλάδο παροχής υπηρεσιών μιας οικονομίας. Ο κλάδος αυτός ενεργοποιείται από εξωτερικά αγοραία κίνητρα, που ανάγονται τελικά στο κέρδος.

Εξ αντικειμένου, η έρευνα και η διδασκαλία δεν είναι και δεν μπορούν να είναι εμπορευματικά εννοούμενες,  επιχειρησιακά οργανωμένες και παρεχόμενες από ελεύθερους επαγγελματίες υπηρεσίες, υπαγόμενες στο πεδίο των εμπορευματικών και χρηματικών σχέσεων, στο πεδίο της αγοράς. Η επιστήμη, η παιδεία και η εκπαίδευση, είναι στρατηγικής σημασίας για την ανθρωπότητα και τον πολιτισμό λειτουργίες, που ενεργοποιούνται από εσωτερικά δημιουργικά κίνητρα. Απαιτούν συνειδητή προσήλωση στον άνθρωπο και την κοινωνία, βάθος, ευαισθησία και ανιδιοτελή αφοσίωση. Αν υποταχθούν στα ιδιοτελή αγοραία συμφέροντα, γίνονται δυνάμεις στρεβλές, μονομερείς, παραμορφωμένες, παραμορφωτικές και τελικά καταστροφικές.

Άλλωστε, βάσει του Συντάγματος (άρθρο 16) οι έννοιες τέχνη, επιστήμη, έρευνα και διδασκαλία ορίζονται ως δημόσια και δωρεάν αγαθά (μη εμπορεύσιμα ως «παροχή υπηρεσιών σε πελάτες») – δικαιώματα, η μη υπαγόμενη στην αγορά ελευθερία τους και τα συνακόλουθα δημόσια λειτουργήματα. Ο πιστός στον όρκο του αξιοπρεπής Δημόσιος Λειτουργός (και ο πανεπιστημιακός δάσκαλος), δεν είναι και δεν πρόκειται να καταντήσει αγοραίος ελεύθερος επαγγελματίας. Το Δημόσιο Σχολείο και Πανεπιστήμιο δεν είναι και δεν θα επιτρέψουμε να καταντήσει επιχειρησιακά οργανωμένος πάροχος «εκπαιδευτικών υπηρεσιών». Τα παιδιά μας, οι μαθητές/-ήτριές μας, οι φοιτητές/-ήτριές μας δεν είναι «πελάτες». Είναι τέκνα αυτού του λαού που φορολογείται εξοντωτικά σε συνθήκες κοινωνικού πολέμου, στη μόρφωση και ολόπλευρη ανάπτυξη της προσωπικότητας των οποίων έχουμε καθήκον να είμαστε αφοσιωμένοι ανιδιοτελώς.

Οφείλουμε όλοι/όλες να αντιληφθούμε την απάτη που επιχειρείται, την κατάφωρη διαστρέβλωση του περιεχομένου και του προσανατολισμού της παιδείας και των θεμελιωδών καθηκόντων του/της εκπαιδευτικού λειτουργού.

Ας αντιληφθούν επιτέλους κάποιοι, ότι υπάρχουν πράγματα για τα οποία αξίζει να ζει, να αγωνίζεται και να πεθαίνει αν χρειαστεί ο άνθρωπος με αξιοπρέπεια. 

Δημήτρης Πατέλης

Αν. καθηγητής Φιλοσοφίας Πολυτεχνείου Κρήτης

 

Ως πότε θα θεωρείται «κανονικότητα» η κτηνωδία κατά της γυναίκας;

του Δημήτρη Πατέλη

«Φωνή της Πάρου» 2021.7.24

Όταν άλλο ένα αρσενικό δίποδο κτήνος αποδίδει τον αποτρόπαιο φόνο της «κοπέλας του» στην «κακιά ώρα», στη «φάση που χάλασε» κλπ, ένα πράγμα δηλώνει με κραυγαλέο τρόπο: θεωρεί την δολοφονία που διέπραξε ως απλή «κλιμάκωση» ή/και «ατυχή» κατάληξη ενός «φυσικού φαινομένου», μιας αυτονόητης «κανονικότητας»! Η «κανονικότητα» αυτή ξεκινά από την άθλια κτητική-πατριαρχική ψευδαίσθηση «ανωτερότητας του αρσενικού». Για τον φορέα αυτής της ψευδαίσθησης, δεν έχει την παραμικρή σημασία το αποδεδειγμένο επιστημονικά ανυπόστατο αυτής της ψευδαίσθησης/προκατάληψης.

Το αρσενικό δίποδο κτήνος που εμφορείται από αυτή την ψευδαίσθηση, θεωρεί αυτονόητα ορισμένα πράγματα: 1. την κτητική - εργαλειακή σχέση προς τη γυναίκα, 2. το ότι έχει κάθε «δικαίωμα», να δηλώνει/ επιβάλλει την κυριαρχία του επί της γυναίκας, να της υψώνει τη φωνή, να την ταπεινώνει, να καταπατά την προσωπικότητα και την αξιοπρέπειά της, 3. να «σηκώνει χέρι», να απειλεί ή/και να ασκεί φυσική/σωματική βία στη γυναίκα. Όταν ισχύουν τα παραπάνω αυτονόητα ως «κανονικότητα» γιατί αυτό το «κανονικό» κτήνος να μη φτάσει στο φόνο, να μη την σπρώξει π.χ. στον γκρεμό;

Όσο υπάρχει μια ανοχή και αναπαραγωγή αυτής της κτηνώδους «κανονικότητας» από την οικογένεια, την «κοινή γνώμη», την «παιδεία», τα όργανα καταστολής του κράτους (ωμή βία των οποίων ειδικά προς τις γυναίκες έχει και συμβολικό «διαπαιδαγωγικό» ρόλο), από θρησκευτικές προκαταλήψεις που θεωρούν την γυναίκα «κατώτερο μιαρό ον», αλλά και από την κοινωνία συνολικά, αρχής γενομένης από τις «ήπιες» εκδοχές της, η εγκληματική κλιμάκωση/κατάληξη επέρχεται ως στατιστικά αναμενόμενη έκβαση αυτής της «κανονικότητας». Η δε «ανεκτική» σε αυτή την διάχυτη κτηνωδία κοινωνία απέχει μακράν του να συνιστά αυθεντικά ανθρώπινη κοινωνία/πολιτισμό…

Μετά από κάθε αποτρόπαιο έγκλημα κατά γυναικών, πλημμυρίζει το διαδίκτυο και από εκείνη την καθεστωτική αθλιότητα -δηθενιά και «ψαγμενιά»- που προβάλλει επίσης ως αυτονόητα κάποια αγοραία ανιστορικά νεοφιλελεύθερα μεταμοντέρνα ιδεολογήματα. Βάσει των τελευταίων, επιχειρείται συλλήβδην ενοχοποίηση του ανδρικού φύλου, προς άγραν γλυκανάλατης συμπάθειας και δημοφιλίας. Έτσι, κάποιοι επιχειρούν να μας πείσουν ότι δήθεν η ίδια η ιδιότητα του άνδρα είναι κάτι το εγκληματικό και μιαρό, σε βαθμό που μόνο ενοχικά οφείλει να προσλαμβάνεται και μόνη «λύτρωση» από αυτό το έγκλημα/μίασμα είναι η άρνηση του ίδιου του φύλου, ως δήθεν «όρος εξανθρωπισμού αυτού του αποστήματος που λέγεται άνδρας»!

Μάλιστα, η εν λόγω «εγγενής» ενοχή -βάσει αυτών των ανορθολογικών παρελκυστικών δογμάτων- «οφείλεται» συλλήβδην στην ίδια τη φύση-βιολογία, ή/και αμιγώς στην σκόπιμη κοινωνική/συμβολική κατασκευή ταυτότητας του άνδρα! Όπως σε κάθε δόγμα, η επιστημονική αλήθεια, η ίδια η λογική/ορθολογική συγκρότηση είναι το τελευταίο πράγμα που ενδιαφέρει τον ιδεοληπτικά δογματικό...

Ενημερωτικά: το φύλο δεν είναι θέμα γούστου, επιλογής, συμβολικής/κοινωνικής κατασκευής κ.ο.κ., ταυτόσημο με εγκληματολογική κατηγορία. Το ίδιο ισχύει και για την πατριαρχία, η οποία είναι ένα φαινόμενο που κλιμακώνεται ιστορικά, ως ιδιότυπη διάθλαση των εκμεταλλευτικών/καταπιεστικών σχέσεων και μέσω των θέσεων και ρόλων των φύλων. Ως εκ τούτου, η πατριαρχία των πρώιμων εκμεταλλευτικών/δουλοκτητικών κοινωνιών διαφέρει από αυτήν της φεουδαρχίας. Ακόμα πιο πολύ διαφέρει η κεφαλαιοκρατική πατριαρχία, που είναι διαποτισμένη από την κυριαρχία των εμπορευματικών και χρηματικών σχέσεων, του καταναλωτισμού, της εργαλειακής σχέσης προς τον άνθρωπο ως «λεία», ως στοιχείο αίγλης και επιδεικτικής κατανάλωσης κ.λπ

Δημήτρης Πατέλης

Αν. καθηγητής Φιλοσοφίας Πολυτεχνείου Κρήτης

 

«Επιχειρηματική δραστηριότητα» ή έγκλημα κατά της ανθρωπότητας;

του Δημήτρη Πατέλη

«Φωνή της Πάρου» 2021.7.16

Βάσει εκθέσεων του ΟΗΕ, οι πλέον επικερδείς «επιχειρηματικές δραστηριότητες» είναι η εμπορία ναρκωτικών, όπλων και ανθρώπων. Αυτό οφείλουν να το λάβουν σοβαρά υπόψιν όσοι/-ες θεωρούν την «ελεύθερη αγορά» «κορωνίδα του πολιτισμού». Η ανεξέλεγκτη λειτουργία της αγοράς, ωθεί στα ως άνω θανατηφόρα πεδία της μέγιστης κερδοφορίας/κερδοσκοπίας: τοξικοεξάρτηση, βιομηχανία συμβατικών ή μη μέσων πολεμικής εξόντωσης και δουλεμπόριο δια πάσαν χρήση (εμπορία οργάνων, εκπόρνευση κ.λπ.).

Είναι άραγε τα μέλη της κοινωνίας αμέτοχα και αθώα σε ό,τι αφορά αυτή την εγκληματική «επιχειρηματική δραστηριότητα»; Ας σταθούμε σε έναν από τους προαναφερθέντες κλάδους που απασχολεί σφόδρα την επικαιρότητα. Πρέπει επιτέλους να καταστεί σαφές ότι: 

1. Η όποια χρήση «σεξουαλικών υπηρεσιών» δε συνιστά «αξιοπρεπή κανονικότητα», «δικαίωμα του ευυπόληπτου πελάτη-καταναλωτή» (ο οποίος κατά τα αγοραία ήθη «έχει πάντα δίκιο»), αλλά ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΟ ΒΙΑΣΜΟ, δηλ. ΑΠΟΤΡΟΠΑΙΟ ΕΓΚΛΗΜΑ, αναβίωση της δουλείας (βίαιη χρήση του σώματος ανθρωπίνου όντος ως σκεύους/εργαλείου στο πλαίσιο επίσημου γάμου ή εκτός αυτού), ΕΙΔΕΧΘΗ ΕΚΔΟΧΗ ΑΠΑΝΘΡΩΠΗΣ ΒΙΑΣ, ΠΡΟΣΒΟΛΗΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ, ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ και ΤΗΣ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ. Δεν έχει την παραμικρή σχέση με τη μισθωτή εργασία (ψυχοσωματική δραστηριότητα ορισμένης χρονικής διάρκειας της εργασιακής δύναμης του μη κατόχου μέσων παραγωγής στην παραγωγή).

2.Εν προκειμένω, συστηματική απειλή ή και χρήση βίας συνιστούν ενέργειες «στρατολόγησης, μεταφοράς, μετακίνησης, εγκατάστασης (στέγασης, μέριμνας για τη συνέχιση της παραμονής) ή παραλαβής προσώπων, μέσω της απειλής ή της χρήσης βίας ή άλλων μορφών εξαναγκασμού, της απαγωγής, του δόλου, της εξαπάτησης, της κατάχρησης της δύναμης, της κατάχρησης μιας ευάλωτης ή τρωτής θέσης, της προσφοράς ή της αποδοχής οικονομικού ή άλλου οφέλους για την επίτευξη της σύμφωνης γνώμης ενός προσώπου, το οποίο ασκεί έλεγχο ή εξουσία επί άλλου προσώπου για το σκοπό της ...σεξουαλικής εκμετάλλευσης, εξαναγκαστική εργασία ή παροχή υπηρεσιών, διαμόρφωση συνθηκών δουλείας (δεσμευτικής παροχής υπηρεσιών) ή λήψη σωματικών οργάνων»(άρ.3 Πρωτοκόλλου για την Παράνομη Διακίνηση Προσώπων).  

3. Η εκάστοτε μορφή διαμεσολάβησης του πειθαναγκασμού/χειραγώγησης για την επιβολή του εξανδραποδισμού στο αντικείμενο της εκμετάλλευσης (χρήση όπλου, ωμής βίας, εγκλεισμού, εκβιασμού, πείνας, χρήματος κ.λπ.) είναι το δευτερεύον και επουσιώδες στοιχείο έναντι του ουσιώδους εγκλήματος κατά της γυναίκας, της μητρότητας, του παιδιού κ.ο.κ., δηλ. κατά της ανθρωπότητας. Η ΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΣΗ ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ ΔΕΝ ΑΘΩΩΝΕΙ ΤΟΝ ΕΜΠΛΕΚΟΜΕΝΟ, ΔΕΝ ΑΝΑΙΡΕΙ ΤΗΝ ΩΜΗ ΠΡΑΞΗ ΒΙΑΣ και ΧΕΙΡΑΓΩΓΗΣΗΣ, δεδομένου ότι (ακόμα και εάν μικρό μέρος του καταλήγει στο θύμα/αντικείμενο εκμετάλλευσης) τροφοδοτεί δια της κερδοφορίας έναν αδυσώπητο φονικό μηχανισμό. 

4. Ο/η «επαγγελματίας» προαγωγός - «προστάτης» κ.λπ., ο κάθε εμπλεκόμενος σε αυτή την «επιχειρηματική δραστηριότητα» ηθικός ή φυσικός αυτουργός (συγγενικό ή «φιλικό» πρόσωπο, ένστολος κρατικός «λειτουργός» κ.ο.κ.) είναι εκ των πραγμάτων κατά συρροήν επικίνδυνος εγκληματίας και οιονεί δολοφόνος. 

5. Οι διακινούμενες στο πλαίσιο του μεταμοντέρνου νεοφιλελεύθερου δικαιωματισμού αθλιότητες περί «κανονικότητας» της «σεξουαλικής εργασίας ή σεξεργασίας» ως δήθεν «ελεύθερης άσκησης του επαγγέλματος του σεξ (“εκδιδόμενα με αμοιβή πρόσωπα”)» εγγράφονται πλήρως στον καθεστωτικό (κρατικό, παρακρατικό και διακρατικό) μηχανισμό ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗΣ ΚΑΙ ΘΕΣΜΙΚΗΣ ΔΙΚΑΙΩΣΗΣ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΜΑΖΙΚΟΥ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ, μαζί με την υπερπροβολή της εκπόρνευσης από τα ΜΜΕ. 

6. Η επιτηδευμένα επιχειρούμενη «διάκριση ανάμεσα στην σεξεργασία (sex wοrking​) και την εμπορία ανθρώπων (trafficking)​, με μοναδική διαφορά την δήθεν «αυτόβουλη και ελεύθερη» ενάσκηση κάποιου «επαγγέλματος  μεταξύ άλλων εργασιακών επιλογών» στο πλαίσιο της «αυτοδιάθεσης του σώματος», της «κατασκευής ταυτοτήτων», ή ακόμα και της άσκησης «λειτουργήματος», στερείται παντελώς ορθολογικής τεκμηρίωσης και συνιστά αφέλεια ή/και δόλια απάτη. 

 

Δημήτρης Πατέλης

Αν. καθηγητής Φιλοσοφίας Πολυτεχνείου Κρήτης

Υπέρ χούντας και γενικευμένου πολέμου;

του Δημήτρη Πατέλη

«Φωνή της Πάρου» 2021.7.10

 

Η κυβέρνηση άλλη μια φορά σπεύδει να εμπλέξει την Ελλάδα σε επικίνδυνους τυχοδιωκτισμούς, σε ρόλο πρωτεργάτη άκρως επικίνδυνων σχεδίων των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στον Εύξεινο Πόντο. Ο υπουργός εξωτερικών Ν. Δέντιας, κατά την επίσκεψή του στο Κίεβο, δήλωσε μεταξύ άλλων: «Εμείς στηρίζουμε την επιλογή της Ουκρανίας για ενίσχυση των δεσμών με το ΝΑΤΟ. Και συμμετέχουμε ενεργά στα μέτρα διασφάλισης για την Ουκρανία μέσω της αεροπορικής βάσης μας στο Άκτιο, της περιοδικής παρουσίας του Πολεμικού μας Ναυτικού στη Μαύρη Θάλασσα και γενικά με τις δυνάμεις με τις οποίες συνεισφέρουμε σαν μόνιμο μέλος του ΝΑΤΟ»!

Κατήγγειλε την «προσάρτηση» της Κριμαίας από τη Ρωσία, αναπαράγοντας επιπλέον και τις τρέχουσες ευρωατλαντικές αιτιάσεις για «ρωσική επιθετικότητα» και σε ό,τι αφορά τον εμφύλιο πόλεμο στην Ανατολική Ουκρανία, στο Ντονμπάς. Υπογράμμισε μάλιστα ότι «αυτό το επαναλαμβάνουμε σταθερά σε όλα τα fora και σε όλους τους Διεθνείς Οργανισμούς στους οποίους συμμετέχουμε (...) και θα συνεχίσουμε να το κάνουμε ανεξαρτήτως κόστους για μας γιατί είναι θέμα αρχής». Παράλληλα έσπευσε να προσφέρει εκ νέου εκδουλεύσεις «ιδανικού συμμάχου και βοηθού της Ουκρανίας» για την πλήρη οικονομική, πολιτική και στρατιωτική πρόσδεσή της στις ευρωατλαντικές δομές. 

Η ελληνική κυβέρνηση, ως εκτελεστικό όργανο του Ευρωατλαντικού άξονα, προβαίνει σε διπλωματικούς και στρατιωτικούς χειρισμούς ακόμα πιο άμεσης εμπλοκής σε εξαιρετικά επικίνδυνες για το λαό και τη χώρα επιθετικές κινήσεις, εκθέτοντας τη χώρα σε αναμενόμενα πλήγματα  του Αντι-Ευρωατλαντικού άξονα.

Για να στηρίξει αυτούς τους χειρισμούς, ο κ. υπουργός, έφτασε στο ανιστόρητο σημείο να συγκρίνει την περίπτωση της Κριμαίας με την Τουρκική εισβολή και κατοχή στην Κύπρο! Λες και ο κυπριακός λαός διεξήγαγε δημοψήφισμα υπέρ της εισβολής και υποδέχτηκε τους Τούρκους-ΝΑΤΟικούς εισβολείς ως απελευθερωτές! 

Επιπλέον, προέβη και στη διατύπωση ενός πρωτοφανούς ψεύδους: δήλωσε ότι η Φιλική Εταιρεία -που διαδραμάτισε καθοριστικό ρόλο στην προετοιμασία της εθνικοαπελευθερωτικής και κοινωνικής επανάστασης του 1821- ιδρύθηκε δήθεν και ανέπτυξε δράση… στην Ουκρανία! Είναι γνωστό σε όποιον στοιχειωδώς γνωρίζει την ιστορία, ότι όταν ιδρύθηκε η Φιλική Εταιρεία, δεν υφίστατο κανένα κρατικό μόρφωμα με την ονομασία “Ουκρανία”. Οι φιλικοί έδρασαν στην Οδησσό και σε άλλες πόλεις της Ρωσίας. Η Ουκρανία ως κρατικό μόρφωμα πρωτοεμφανίστηκε μετά την Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση, ως συνιστώσα της Σοβιετικής Ένωσης.

Επιπλέον, η ελληνική κυβέρνηση, σε ρόλο πρόθυμου κράχτη και αδίστακτου εκτελεστικού οργάνου του Ευρωατλαντικού άξονα, καθαγιάζει και στηρίζει ιδεολογικά, πολιτικά και στρατιωτικά το καθεστώς της χούντας του Κιέβου, που προέκυψε από το ένοπλο πραξικόπημα 21-22 Φεβρουαρίου του 2014. Πραξικόπημα, που διοργανώθηκε με μεθοδικό τρόπο υπό την καθοδήγηση και με την πλήρη πολιτική και στρατιωτική κάλυψη του ευρωατλαντικού άξονα (ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ), και εκτελέστηκε από τα πολιτικά τους ανδρείκελα, με τα ένοπλα φασιστικά τάγματα εφόδου νοσταλγών των ναζί σε ρόλο “πρωτοπορίας” και δύναμης κρούσης. 

Πραξικόπημα, το οποίο συνιστά ταυτοχρόνως επιθετική πράξη, πρωτίστως κατά της Ρωσίας -του ισχυρότερου κατάλοιπου στην επικράτεια της τέως ΕΣΣΔ- και κατά όλων των λαών/χωρών που δεν είναι πλήρως υποταγμένοι στις ΗΠΑ, στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ, αλλά και προληπτικό τρομοκρατικό πλήγμα κατά όσων αμφισβητούν την μονοκρατορία του Ευρωατλαντικού άξονα, κατά των επικείμενων απελευθερωτικών και επαναστατικών κινημάτων. 

Έτσι, με τις ευλογίες ΗΠΑ, ΕΕ και ΝΑΤΟ, και την πλήρη στήριξη της κυβέρνησης της Ελλάδας, ο ναζισμός προβάλλει ως πατριωτισμός και ευρωπαϊσμός, ως η επίσημη ιστορική αφήγηση της «Ευρωπαϊκής επιλογής» και η χώρα εμπλέκεται ακόμα πιο βαθιά σε πράξεις πολέμου! Άραγε διαθέτει αυτή η  κυβέρνηση εντολή από τον λαό για τέτοιες άκρως επικίνδυνες πολεμικές επιχειρήσεις;

Δημήτρης Πατέλης

Αν. καθηγητής Φιλοσοφίας Πολυτεχνείου Κρήτης

 

1821: «Επιθυμία ελευθερίας» ή λάβα της Επανάστασης;

του Δημήτρη Πατέλη

«Φωνή της Πάρου» 2021.7.2

Είχαμε προσφάτως ένα «μείζονος εθνικής, ιστορικής και πολιτισμικής σημασίας» δρώμενο: έκθεση μόδας «αφιερωμένη στην Ελλάδα και την συμπλήρωση 200 χρόνων από την έναρξη της επανάστασης του 1821» στο Καλλιμάρμαρο και φωτογραφήσεις σε διάφορους αρχαιολογικούς χώρους! Ρίγη εθνικής συγκινήσεως…

Ακολούθησε άλλο ένα επίσημο δρώμενο: η «Επιθυμία ελευθερίας»! Πρόγραμμα της Επιτροπής «Ελλάδα 2021» υπό την Γιάννα Αγγελοπούλου, κατά το οποίο προβλήθηκε στην πρόσοψη κτιρίων μια «οπτικοποιημένη αφήγηση του Αγώνα του 1821, μέσα από έργα τέχνης που αναφέρονται σε αυτόν». Επιλέγω να μη σταθώ στη σύνθεση, στον χαρακτήρα και στον προσανατολισμό της εν λόγω επιτροπής, της επικεφαλής της και του εντολέα της Κ. Μητσοτάκη. Δε θα σταθώ στις τεχνολογικές, καλλιτεχνικές-αισθητικές πλευρές του εγχειρήματος, στο δημιουργικό μέρος του οποίου εμπλέκεται και το Εργαστήριο Μεταβαλλόμενων Ευφυών Περιβαλλόντων της Αρχιτεκτονικής Σχολής του Ιδρύματος στο οποίο διδάσκω.

Στέκομαι στην ονομασία: «Επιθυμία ελευθερίας»! Αντιπαρέρχομαι την ίδια την γλωσσική διατύπωση (συντάσσεται άραγε η επιθυμία με γενική πτώση;) και θέτω το εξής διερώτημα: μπορεί άραγε η «επιθυμία» να προβάλλει ως θεμελίωση και κινητήριος δύναμη μιας μαζικής λαϊκής επανάστασης, ενός συλλογικού αγώνα ζωής ή θανάτου;

Μπορεί άραγε να ταιριάζει το κεντρικό επαναστατικό σύνθημα «Ελευθερία ή Θάνατος» με νερόβραστο έως ξενέρωτο «Επιθυμία ελευθερίας»; Δηλαδή, εκεί που καθόταν μερικούς αιώνες σκλαβωμένος από τον κατακτητή και τον κοτζαμπάση δυνάστη ο λαός του ήρθε χαλαρά μια «επιθυμία»!; Όπως επιθυμείς π.χ. παϊδάκια ή μπακλαβά σου έρχεται και να ξεσηκωθείς, να πάρεις τα όπλα και να χυθείς στη μάχη!; Άραγε ποιος, με ποια καρδιά και ποιο καμένο από την ανία της σχόλης και της δηθενιάς «εκλεκτός νους» εμπνεύστηκε και έθεσε δημόσια αυτό το λαπά ως συμβολική αναφορά στην επαναστατική φλόγας τέτοιας κλίμακας και βάθους ιστορικού γεγονότος; Θα μπορούσε άραγε να υπάρξει πιο άνευρη, αφυδατωμένη, αποστασιοποιημένη και αποξενωμένη διατύπωση για το 1821;

Η διορισμένη καθεστωτική Επιτροπή που ενέκρινε αυτή την διατύπωση, δεν μπορεί πλέον να κρύψει την ξινίλα και την απέχθεια/αποστροφή της για κάθε τι το λαϊκό, το ζωντανό και το επαναστατικό. Αναμενόμενο!

Κάθε αναφορά σε μεγάλες επαναστατικές καμπές της ιστορίας τους προκαλεί τρόμο: ωθεί σε αναστοχασμό με βάση τα επίκαιρα προβλήματα της σημερινής κοινωνίας, μας καλεί να τοποθετηθούμε είτε με το στρατόπεδο της επανάστασης, της εργασίας, των καταπιεσμένων, της προόδου, είτε με το στρατόπεδο της αντεπανάστασης, του κεφαλαίου, των σύγχρονων ντόπιων και ξένων καταπιεστών-εκμεταλλευτών, της συντήρησης, της αντίδρασης, της οπισθοδρόμησης. Εξ ου και η άνευρη στιλιστική-φορμαλιστική αναφορά διεκπεραιωτικού χαρακτήρα, η φευγαλέα αναπόληση ενός «πάλαι ποτέ ένδοξου παρελθόντος» αποκαθαρμένου από κάθε επαναστατική ζωντάνια.

Οι επαναστάσεις, δεν είναι «ατυχή περιστατικά», ούτε «βίαιες εξάρσεις καθυστερημένων μαζών», απότοκες μιας ατυχούς «διαχείρισης κρίσεων» εκ μέρους των κρατούντων, που ενδέχεται να διαταράξουν το «κλίμα συναίνεσης» και να οδηγήσουν σε ανεξέλεγκτες και «πολιτικώς εσφαλμένες» συμπεριφορές, η επικαιρότητα των οποίων έχει δήθεν παρέλθει ανεπιστρεπτί στις «σύγχρονες δημοκρατίες» του 21ου αι.

Είναι «τέκνα της ανάγκης και ώριμα τέκνα της οργής», είναι οι τρομερές ρηγματώσεις της συνέχειας του χωροχρόνου, στις οποίες η επίσπευση του ρου της ιστορίας επιτυγχάνεται ως ποιοτικό άλμα, με την ενεργό συστράτευση χιλιάδων, εκατομμυρίων ανθρώπων για την επίλυση ζωτικών προβλημάτων-αναγκών τους, που απορρέουν από ανειρήνευτες αντιφάσεις ενός καθεστώτος, η ριζική ανατροπή του οποίου τίθεται επιτακτικά ως ζήτημα ζωής ή θανάτου της πλειοψηφίας των ανθρώπων.

Ως πότε θα επιτρέπουμε να διασύρεται και να εκφυλίζεται η ιστορία του λαού μας σε «κοσμικά δρώμενα» με σύστημα αναφοράς τον σάπιο χυλό του «λάιφ στάιλ» μιας παρασιτικής ναρκισσιστικής ελίτ και των αυλικών της;

Δημήτρης Πατέλης

Αν. καθηγητής Φιλοσοφίας Πολυτεχνείου Κρήτης