Αποδοχή του μοιραίου επικείμενου θανάτου, "διαπραγμάτευση" ή μέτωπο αγώνα;

Αποδοχή του μοιραίου επικείμενου θανάτου, "διαπραγμάτευση" ή μέτωπο αγώνα;

Βάσει κάποιων μοντέλων  (βλ. Elisabeth Kübler-Ross) υπάρχουν πέντε φάσεις, από τις οποίες περνάει ο άνθρωπος για να αποδεχτεί τελικά τον μοιραίο επικείμενο θάνατο (ατομικό ή μαζικό - γενοκτονία).

1.    Άρνηση.

2.    Θυμός.

3.    Διαπραγμάτευση.

4.    Κατάθλιψη.

5.    Αποδοχή.

Στις επικείμενες εκλογές, υπάρχει ένα κυρίαρχο σενάριο απόρριψης της άρνησης και του θυμού. 

Βάσει αυτού του σεναρίου, η γενοκτονία επιχειρείται να εδραιωθεί ως "μοναδική βιώσιμη στρατηγική λύση", ενώ στους ψηφοφόρους - "σώφρονες αυτόχειρες",  ως δήθεν μοναδικές "σοβαρές" εναλλακτικές εκδοχές, παρουσιάζονται μόνον όσες ανάγονται στη μοιρολατρική η ευχέρεια επιλογής μεταξύ εκτελεστών-διαχειριστών της γενοκτονίας δύο αποχρώσεων μοιρολατρίας: των φάσεων 3 και 5. Διαπραγμάτευση ή/και Αποδοχή, με την κατάθλιψη δεδομένη...

Περιθωριακά παίζει και μια καμουφλαρισμένη εκδοχή εθελόδουλης μοιρολατρίας και παραίτησης: είναι και κάποιοι που "κρατούν δυνάμεις" για μετά τη Δευτέρα Παρουσία και την "καθαρή" Ανάσταση νεκρών, ταμπουρωμένοι πίσω από επαναστατική φρασεολογία ... 

Το ζητούμενο του μονόδρομου αυτού του σεναρίου είναι η απόρριψη κάθε -έστω και κατά διάνοια- αναζήτησης και διεκδίκησης εναλλακτικής προοπτικής επιβίωσης του λαού, πέρα από την πρακτικά εθελόδουλη μοιρολατρική αποδοχή της "στρατηγικής του θανάτου". 

Δεν μπορεί να είναι σοβαρή εναλλακτική λύση η "επαναδιαπραγμάτευση" των λεπτομερειών και των δόσεων εκτέλεσης της γενοκτονίας. 

Δεν συνιστά λύση η απελπιστική επένδυση ελπίδων στην εναλλαγή διαχειριστών των ίδιων στρατηγικών επιλογών.

Ε όχι λοιπόν! 

Υπάρχει άλλος δρόμος: Αυτός της απόρριψης των στρατηγικών επιλογών του καθεστώτος, από τον ίδιο το λαό,  οργανωμένο σε κοινωνικό και πολιτικό Μέτωπο ανένδοτου αγώνα, βάσει ενός εναλλακτικού προγράμματος κομβικών στόχων αποτροπής της καταστροφής. 

Η μοναδική βιώσιμη στρατηγική προοπτική, που μπορεί να συσπειρώσει την πλειοψηφία του λαού, είναι αυτή που βάζει στόχο να αποτινάξει το ζυγό του Ευρώ, της φυλακής της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του Δ.Ν.Τ. και όλων των ιμπεριαλιστικών οργάνων, να κατακτήσει τη διαγραφή του χρέους, των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων, τη λαϊκή κυριαρχία, τον εθνικό έλεγχο με σχεδιασμό βάσει των λαϊκών αναγκών στη νομισματική και οικονομική πολιτική, την εθνικοποίηση των τραπεζών και των τομέων στρατηγικής σημασίας, την αναδιανομή του εισοδήματος υπέρ των εργαζόμενων και ριζικό εκδημοκρατισμό όλης της κοινωνίας.

Όσοι εξακολουθούν να υπονομεύουν  την προοπτική του μετωπικού αγώνα (συγκαλυμμένα ή απροκάλυπτα, με ή χωρίς επαναστατική φρασεολογία ή/και ποικίλα προσχήματα), στρώνουν το δρόμο για την επέλαση του απροκάλυπτου φασισμού και του πολέμου.

Η Ουκρανία δεν είναι τόσο μακρυά...

Τα ίδια κέντρα, βάσει των ίδιων στρατηγικών επιλογών του Ευρωατλαντικού άξονα μακελεύουν εκεί και εδώ. Η εναλλαγή των μεθόδων τους στην κρίση και στον πόλεμο, είναι θέμα συσχετισμών και συγκυρίας...  

Δ.Πατέλης