Δημοψήφισμα τώρα: Έξω απ' την Ε.Ε.-φυλακή λαών. Τώρα που άρχισε η διάλυση της Ε.Ε. - αντεπίθεση με Αντιιμπεριαλιστικό Δημοκρατικό Κοινωνικό και Πολιτικό Μέτωπο Αγώνα.

Συλλογικότητα αγώνα για την ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΕΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ.

Δημοψήφισμα τώρα: Έξω απ' την Ε.Ε.-φυλακή λαών. Τώρα που άρχισε η διάλυση της Ε.Ε. - αντεπίθεση με Αντιιμπεριαλιστικό Δημοκρατικό Κοινωνικό και Πολιτικό Μέτωπο Αγώνα.

Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος στο Ηνωμένο Βασίλειο (Η.Β.) σηματοδοτεί μια ριζική αλλαγή στην παγκόσμια και ευρωπαϊκή τάξη πραγμάτων. Η τελευταία είχε κάποιους θεμελιώδεις πυλώνες, οι οποίοι θεωρούνταν αδιασάλευτοι όροι της ύπαρξης των λαών και ιδιαίτερα όσων βρίσκονται κάτω από την κυριαρχία του ευρωατλαντικού άξονα. 

Ο «ευρωπαϊσμός», η πρόσδεση στην ιμπεριαλιστική ολοκλήρωση της Ε.Ε. είναι η τελευταία «Μεγάλη Ιδέα» της χρηματιστικής ολιγαρχίας των ισχυρότερων χωρών της Δυτικής Ευρώπης που υιοθετήθηκε αναφανδόν ως το κεφαλαιώδες στοιχείο της ταυτότητας και της ιδεολογίας της άρχουσας τάξης της Ελλάδας, ως η μετεξέλιξη του δόγματος «ανήκομεν εις την Δύσιν». Το δόγμα αυτό ξεφτίζει και εξευτελίζεται στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων, ιδιαίτερα τα τελευταία 6 χρόνια των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων αποικιοποίησης της χώρας. Η οραματική διάσταση της «Ενωμένης Ευρώπης», συνθλίβεται με τον εφιάλτη της γενικευμένης δομικής κρίσης και των καταστροφικών αντιλαϊκών πολιτικών διαχείρισής της.

Η ιμπεριαλιστική ολοκλήρωση της Ε.Ε. είναι θεμελιώδης πυλώνας της ευρωπαϊκής και παγκόσμιας τάξης πραγμάτων. Η Ε.Ε. αποκαλύπτει στην κρίση και στον εν εξελίξει παγκόσμιο πόλεμο τον ληστρικό χαρακτήρα της, ως μηχανισμός διακρατικομονοπωλιακής επιβολής των συμφερόντων του πλέον επιθετικού διεθνικού μονοπωλιακού κεφαλαίου. Γινόμαστε μάρτυρες ραγδαίας κλιμάκωσης τόσο της ανισομέρειας και των μορφών εκμετάλλευσης με όρους δημογραφικής καταστροφής, όσο και των μορφών επιβολής θεσμικής και εξωθεσμικής δικτατορίας και καταστολής (έξωθεν επιτροπεία, εγκαθίδρυση εκτάκτων καθεστώτων «αποικίας χρέους», δημιουργία ενιαίων ανεξέλεγκτων κατασταλτικών οργάνων, εκφασισμός κ.ο.κ.). Η ανισομέρεια εκδηλώνεται και στις ενδοϊμπεριαλιστικές συγκρούσεις μεταξύ των ισχυρότερων ως προς το πολυεθνικό μονοπωλιακό κεφάλαιο χωρών για το μοίρασμα της λείας και την ηγεμονία (μεταξύ Η.Β., γαλλογερμανικού άξονα κ.ο.κ.). Φαίνεται πλέον ξεκάθαρα ότι ως προς την ουσία της, η Ε.Ε. δεν συνιστά «οικογένεια» ισότιμων και αλληλέγγυων εταίρων, αλλά μια ιμπεριαλιστική ληστρική φυλακή λαών.

Όσοι απαρτίζουν τη χρηματιστική ολιγαρχία της Ε.Ε. και το πολιτικό προσωπικό της (κεντρικό και στις χώρες που την απαρτίζουν) είναι αποκομμένοι απ' τους λαούς και τα προβλήματά τους και χαρακτηρίζονται από γραφειοκρατική αλαζονεία. Έτσι μεθοδεύτηκε και το δημοψήφισμα στο Η.Β., με δεδομένο ότι θα λειτουργούσε σαν μια τελετουργική κίνηση ρουτίνας υπό πλήρη έλεγχο, ως μηχανισμός εκτόνωσης και ενσωμάτωσης ποικίλων τάσεων και διαθέσεων και ως διαπραγματευτικό χαρτί για την ενίσχυση του ούτως ή άλλως ειδικού καθεστώτος του Η.Β. εντός Ε.Ε.

Παρά τη μαζική χειραγώγηση, παρά τη σχεδόν σύσσωμη τοποθέτηση των ηγεσιών των βασικών πολιτικών δυνάμεων υπέρ της παραμονής στην Ε.Ε., παρ' όλη την ιδεολογική (και όχι μόνο) τρομοκρατία-καταστροφολογία στην περίπτωση εξόδου, το 52% των ψηφοφόρων τάχθηκε υπέρ της εξόδου του Η.Β. απ' την Ε.Ε. Η ψήφος αυτή ήταν -όπως δείχνουν τα στοιχεία- κυρίως ταξική. Ωστόσο, σημαντική μερίδα του κεφαλαίου του Η.Β. είχε επενδύσει στην έξοδο από την Ε.Ε. για τα δικά της συμφέροντα, συμβάλλοντας ηγεμονικά στο ιδεολογικό στίγμα της προεκλογικής εκστρατείας. Επιπλέον, υπάρχουν συγκεκριμένοι ιστορικοί και οικονομικοί λόγοι, που οδήγησαν στην προβολή και αναγνώριση κυρίως συντηρητικού και αντιδραστικού περιεχομένου στο λόγο, στην ιδεολογία και στα συνθήματα των αντι-Ε.Ε. διαθέσεων της πλειοψηφίας. Αυτό συνέβη παρά τις προσπάθειες του κινήματος για την έκφραση των συμφερόντων και των διεκδικήσεων των «από κάτω», για μια αριστερή έξοδο από την Ε.Ε. (LEXIT). Δεν υπάρχει συγκροτημένος ενιαίος ιδεολογικοπολιτικός προσανατολισμός που να εκφράζει αυτό το 52%. Οι όποιες ιδεολογικές αναφορές του, συνδέονται στον ένα ή στον άλλο βαθμό με ποικίλα στοιχεία: με τις ιστορικές αυτοκρατορικές-αριστοκρατικές παραδόσεις της χώρας, με την αποστροφή στην «ηπειρωτική» Ε.Ε. υπό γερμανική ηγεσία, με την ειδική γεωστρατηγική σχέση με τις ΗΠΑ, αλλά και τη μερίδα εκείνη της χρηματιστικής ολιγαρχίας του Η.Β. που επιδιώκει αξιοποίηση του City ως κέντρου της παγκόσμιας κεφαλαιαγοράς για διεκδίκηση μιας άλλης θέσης και ρόλου στην Ε.Ε. και παγκόσμια.

Το πληβειακό στοιχείο των χαμένων από τη σχέση με την Ε.Ε. και την νεοφιλελεύθερη «παγκοσμιοποίηση» εξέφρασε με την ψήφο του την αποστροφή του για τις επί δεκαετίες ασκούμενες πολιτικές λιτότητας και αυταρχισμού με τη σφραγίδα της Ε.Ε. Χωρίς να υποτιμούνται και εθνικιστικές τάσεις που εκφράστηκαν, είναι αναγκαίο να επισημανθεί ότι πολλοί ψηφοφόροι κατέληξαν στην αντι-Ε.Ε. ψήφο έχοντας υπ' όψιν τις ανάλγητες πολιτικές καταστροφής και γενοκτονίας που επιβάλλει η Ε.Ε. στην Ελλάδα και στις άλλες χώρες της περιφέρειας της Ευρωζώνης και της Ε.Ε., έχοντας δηλαδή αυθόρμητα διεθνιστικά κίνητρα αλληλεγγύης. Οι διαθέσεις αυτές υπήρχαν σε λανθάνουσα μορφή και εντείνονταν εδώ και χρόνια. Με το δημοψήφισμα τους δόθηκε εκ των πραγμάτων μοναδική ευκαιρία να εκφραστούν δημόσια.

Επί δεκαετίες είχε επιβληθεί ως βασικό στοιχείο της Ε.Ε. η νεοφιλελεύθερη ιδεολογία του μονόδρομου, του θατσερικών καταβολών δόγματος της «απουσίας εναλλακτικής προοπτικής» “There is no alternative” (TINA). Κάθε νέο αντεργατικό-αντιλαϊκό μέτρο σε επίπεδο Ε.Ε. παρουσιαζόταν ως επιβεβλημένο χάριν της «ενιαίας Ευρώπης», σαν να ήταν αναπόδραστο, μη αναστρέψιμο, οριστικό και αμετάκλητο, στο πνεύμα της «μοναδικής επιτρεπτής αλήθειας», όπως αυτή εκφράζεται από τους «προφήτες των αγορών»... Όποιος τολμούσε να δει κριτικά, να αμφισβητήσει αυτά τα μέτρα και τους θεσμούς, αντιμετώπιζε αποκλεισμό, περιθωριοποίηση και τη χλεύη των «ειδικών και ιθυνόντων». Αντιμετωπιζόταν με όρους ιδεολογικής τρομοκρατίας και αδυσώπητης προπαγάνδας από τα μίσθαρνα όργανα του κεφαλαίου και τα ελεγχόμενα ΜΜΕ, ως «μη σοβαρός», «εκτός πραγματικότητας» και εν τέλει «γραφικός». Χαρακτηριστική του ιδεοληπτικού λόγου που αρθρώνουν πολιτικοί και ΜΜΕ είναι και η ταύτιση της Ευρώπης, ως γεωγραφικής, ιστορικής και πολιτισμικής πραγματικότητας με την φυλακή λαών της Ε.Ε. και τις πολιτικές της, ώστε να εμπεδώνεται και υποσυνείδητα η αθλιότητά τους ως «φυσική κατάσταση».

Σε αυτό συνέβαλλαν και συμβάλλουν στρατιές «διανοουμένων» και πολιτικών φορέων της αριστεράς, που ανέλαβαν εργολαβικά την εγχάραξη, επιβολή και υποβολή αυτών των μέτρων, θεσμών και δογμάτων, σαν να ήταν πεπρωμένο ή φυσικό φαινόμενο. Αυτό έγινε με δύο αλληλένδετες μορφές: μια απροκάλυπτη και μια συγκαλυμμένη. Η απροκάλυπτη συμβολή προήλθε από τον εκφυλισμό των σοσιαλδημοκρατικών και πάλαι ποτέ ευρωκομμουνιστικών τάσεων, που κατέληξαν σε πλήρη και απροσχημάτιστη συστράτευση με το νεοφιλελευθερισμό της Ε.Ε., με ιδεολογήματα περί δήθεν δυνατότητας «αλλαγής από τα μέσα της Ε.Ε.», μετατροπής της σε «Ευρώπη των λαών», με υποκατάσταση του διεθνισμού με τον αστικό κοσμοπολιτισμό της ιμπεριαλιστικής ολοκλήρωσης κ.ο.κ. Η συγκαλυμμένη μορφή συνδέεται με εκδοχές πλειοδοσίας σε επαναστατική (αντικαπιταλιστική, κομμουνιστική κ.ο.κ.) ρητορική, όσο αφορά τους απώτερους σκοπούς, οι οποίοι ενδέχεται να τεθούν σε κίνηση «εάν και όταν θα έχουν ωριμάσει οι συνθήκες». Μέχρι τότε, ανεξαρτήτως εποχής και συγκυρίας (δομικής κρίσης, καθεστώτος αποικίας χρέους, παγκοσμίου πολέμου κ.ο.κ.), στο βαθμό που οι όποιοι στρατηγικοί σκοποί δεν συνδέονται οργανικά με τακτικούς-μεταβατικούς, καλλιεργείται παθητικοποίηση, που καταλήγει πρακτικά σε μοιρολατρική αποδοχή του δόγματος του μονόδρομου, της «ανυπαρξίας εναλλακτικής διεξόδου». Πρόκειται για νεκρανάσταση του μηχανιστικού υλισμού και του οικονομισμού της Β' Διεθνούς, που έβλεπε την κοινωνική νομοτέλεια υπό το πρίσμα της «φυσικής εξέλιξης» και του εξελικτισμού. Εδώ η όποια επανάσταση εκλαμβάνεται ως φυσικό εξελικτικό φαινόμενο, ως «διαδικασία χωρίς υποκείμενο». Ωστόσο, όταν ένας απώτερος σκοπός αποκόπτεται από την ζωντανή ιστορική διαδικασία, από τις ζωτικές ανάγκες των δοκιμαζομένων στην κρίση και στον πόλεμο ανθρώπων, από τη διαδικασία προσδιορισμού, διαμόρφωσης και ανάπτυξης του υποκειμένου, των μέσων και των ενδιάμεσων μεταβατικών κρίκων, των δρόμων και των τρόπων επίτευξής του, ο σκοπός αυτός αποκτά ανιστορικά μεταφυσικά χαρακτηριστικά, κινείται στη σφαίρα των «καθαρών ιδεών» και των αφηρημένων «ονειρικών οραμάτων».

Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος στο Η.Β. (ανεξαρτήτως προθέσεων και ιδεολογίας των ψηφοφόρων) εκ των πραγμάτων συντρίβει τον πυρήνα του όλου οικοδομήματος της Ε.Ε. και των συνακόλουθων δογμάτων-ιδεολογημάτων. Συντρίβει τα όρια του επιτρεπτού, του εφικτού και του αδιανόητου που είχαν επιβληθεί επί δεκαετίες, αναστρέφει το «μη αναστρέψιμο», καταδεικνύει ως ιστορικά παροδικό και παρωχημένο, τρωτό και ευάλωτο, αυτό που προβαλλόταν και εκλαμβανόταν ως το «μοναδικό σύγχρονο», ανυπέρβλητο και αιώνιο. Είναι μια καμπή που ανατρέπει όρους και όρια που λειτουργούσαν ως πολιτισμικοί και ψυχολογικοί φραγμοί. Η δεδομένη «αρραγής ενότητα της Ε.Ε.» είναι πλέον παρελθόν. Οι λανθάνοντες τριγμοί, γίνονται πλέον πραγματικές φυγόκεντρες τάσεις και διαδικασίες διάλυσης-αποσύνθεσης. Κλονίζεται η πίστη των ανθρώπων στις κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις, στα ΜΜΕ και στην προβεβλημένη καθεστωτική «διανόηση». Αυτό δεν είναι από μόνο του μια επαναστατική πράξη. Είναι όμως μια ιστορικής σημασίας καμπή, που δρομολογεί απρόβλεπτες διαδικασίες τόσο σε αντιδραστική-αντεπαναστατική όσο και σε προοδευτική-επαναστατική κατεύθυνση. Έτσι συμβαίνει σε όλες τις κρίσιμες καμπές της ιστορίας. Εκ πρώτης όψεως άσχετα με την επανάσταση γεγονότα, δρομολογούν διαδικασίες που συντείνουν και σε επαναστατική προοπτική. Όταν π.χ. διασαλεύτηκε η ευρωπαϊκή και παγκόσμια τάξη πραγμάτων με το ξέσπασμα του Α' ιμπεριαλιστικού Παγκόσμιου Πολέμου και τη διάλυση αυτοκρατοριών, ελάχιστοι ήταν εκείνοι που διέκριναν σε αυτή την αναταραχή το σπέρμα της επανάστασης. 

Το μόνο σίγουρο είναι ότι μετά από αυτό το δημοψήφισμα, δεν θα μπορούν να αγνοούνται και να χλευάζονται πλέον εναλλακτικές προτάσεις, προγράμματα και προοπτικές. Ανοίγουν δρόμοι για ευρεία αναζήτηση και ζύμωση.

Η προσπάθεια των κυρίαρχων πολιτικών και ιδεολογικών μηχανισμών να παρουσιάσουν απαξιωτικά τη πλειοψηφία του δημοψηφίσματος ως «λάθος» κάποιων ψηφοφόρων που λοιδορούνται συλλήβδην ως γηραιοί, αμόρφωτοι, παρωχημένοι, αντιδραστικοί, ακροδεξιοί, ξενοφοβικοί κ.ο.κ., είναι ενδεικτική του πανικού που προκάλεσε το αποτέλεσμα και της ελιτίστικης αλαζονείας των ιθυνόντων. Οι δυνάμεις του ευρωατλαντικού άξονα, που εδώ και δεκαετίες δέχονται τη ρεβανσιστική αποκατάσταση και αναρρίχηση στην εξουσία νοσταλγών των ναζί στις πρώην σοβιετικές χώρες της Βαλτικής, που με τις ευλογίες τους έχει επιβληθεί καθεστώς απαρτχάιντ («μη πολιτών») σε σημαντικό μέρος του εκεί πληθυσμού, που έχουν τα χέρια τους βαμμένα στο αίμα των λαών, που στηρίζουν, ενισχύουν και καθοδηγούν απροκάλυπτα τη χούντα του Κιέβου με τα ναζιστικά τάγματα εφόδου, έχουν το θράσος να αποκαλούν ακροδεξιό το λαό που δεν ψήφισε κατά τις επιταγές τους! Σε αυτό το πνεύμα προετοιμάζουν το έδαφος για υποβάθμιση ή και ακύρωση της λαϊκής ετυμηγορίας και για ποικίλες χειραγωγήσεις. Όλοι θυμούνται το πως διαχειρίστηκαν στην Ελλάδα το 61,3% του ΟΧΙ με το ιουλιανό πραξικόπημα του 2015. Βέβαια, το ερώτημα στο δημοψήφισμα του Η.Β. (σε αντιδιαστολή με τα καθ' ημάς) έχει τεθεί με σαφήνεια.

Ωστόσο, εδώ τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Δεν γίνεται λόγος για μια μικρή χώρα της περιφέρειας της Ευρωζώνης υπό καθεστώς επιτροπείας. Το Η.Β. είναι η 5η οικονομική δύναμη στον κόσμο, παγκόσμιας εμβέλειας βιομηχανικό και χρηματοπιστωτικό κέντρο, ισχυρή στρατιωτική και πυρηνική δύναμη, μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ με παγκόσμια πολιτισμική επιρροή. Το City του Λονδίνου είναι ένα κέντρο κεφαλαιαγορών. Ο βαθμός διεθνοποίησης της βρετανικής οικονομίας είναι εξαιρετικά υψηλός: σχέσεις με Ε.Ε., με την αμερικανική οικονομία και με την Κοινοπολιτεία-κατάλοιπο της βρετανικής αποικιοκρατίας (53 χώρες με περί τα 2 δις. κατοίκους).

Μετά τον πρώτο αιφνιδιασμό, αρχίζουν να διαφαίνονται οι τάσεις και προθέσεις των ιθυνόντων της Ε.Ε. Ψέλλισαν κάποια λόγια περί «ανανέωσης της Ε.Ε.» και του «κοινωνικού κράτους». Ωστόσο, η κρίση και ο πόλεμος επιτάσσουν άλλες μεθόδους κυριαρχίας. Γι' αυτό οι ιθύνοντες έσπευσαν να θέσουν στο τραπέζι σενάρια ακύρωσης των επιπτώσεων του Brexit, μακροχρόνιας διαπραγμάτευσης και διευθέτησης της εξόδου του Η.Β., απειλές διάλυσης του ίδιου του Η.Β. Κίνησαν ήδη εκστρατεία δυσφήμισης έως και απαγόρευσης στο εξής των δημοψηφισμάτων κ.ο.κ. Το κύριο που τους απασχολεί είναι η αποτροπή ενός ντόμινο εξόδου χωρών από την Ε.Ε. Το πιο πιθανό είναι να επιδιώξουν αυταρχική περιφρούρηση-περιχαράκωση της εναπομείνασας Ε.Ε. βάσει σχεδίων αυταρχικής ομοσπονδοποίησης με συγκεντροποίηση των οικονομικών λειτουργιών (των φορολογικών συμπεριλαμβανομένων) σε επίπεδο κεντρικής διοίκησης της Ε.Ε., παρακάμπτοντας και υποσκελίζοντας τις ολοένα συρρικνούμενες λειτουργίες των αστικών «εθνικών» κυβερνήσεων κοινοβουλίων (ιδιαίτερα στην περιφέρεια). Οι τάσεις αυτές απαιτούν και περαιτέρω ενίσχυση συγκεντροποιημένων αστυνομικών, κατασταλτικών και στρατιωτικών μηχανισμών. Η ενίσχυση της ανισομέρειας σε αυτό το πλαίσιο, θα οδηγεί σε σχήματα εντός Ε.Ε. πολλών ταχυτήτων, με έντονο τον κίνδυνο άμεσων κατασταλτικών και στρατιωτικών παρεμβάσεων, σε κλίμα «εμφυλίων» μεταξύ πυρήνα και περιφέρειας εντός Ε.Ε. Σε συνδυασμό με τα παραπάνω, θα αντιμετωπίζεται και η διαδικασία επιβολής της ζοφερής «Διατλαντικής Εμπορικής και Επενδυτικής Εταιρικής Σχέσης» (TTIP), σε συντονισμό με το ρόλο του ΝΑΤΟ στον κλιμακούμενο Γ' Θερμό Ιμπεριαλιστικό Παγκόσμιο Πόλεμο.  

Σημαντικό μέρος των εργαζομένων στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες δεν είδε απλώς ως ευχάριστη έκπληξη το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, αλλά και ως έναυσμα για τη δρομολόγηση αντίστοιχων διαδικασιών και σε άλλες χώρες.

Άσχετα με το πως θα το διαχειριστούν τα θεσμικά και εξωθεσμικά όργανα, το ρεύμα του Brexit ήδη έχει εκ των πραγμάτων δρομολογήσει διαδικασίες κλονισμού της ληστρικής ιμπεριαλιστικής ολοκλήρωσης της Ε.Ε. και της παγκόσμιας τάξης πραγμάτων. Δύο ημέρες μετά το δημοψήφισμα, στην συνάντηση κορυφής του Οργανισμού Συνεργασίας της Σαγκάης στην Τασκένδη, δρομολογήθηκε η ένταξη στον Οργανισμό της Ινδίας και του Πακιστάν, με το Ιράν, την Αίγυπτο, την Συρία κ.ά. χώρες σε αναμονή. Δρομολογείται δηλαδή η συγκρότηση ενός πόλου που θα περιλαμβάνει το 48% του παγκόσμιου πληθυσμού και 4 πυρηνικές δυνάμεις.  

Είναι λοιπόν επιτακτική ανάγκη ακριβώς σε αυτή τη συγκυρία που κλονίζεται το τερατώδες οικοδόμημα της Ε.Ε. να τεθεί το αίτημα για τη διενέργεια άμεσα δημοψηφίσματος στην Ελλάδα και στις χώρες της περιφέρειας της Ευρωζώνης και της Ε.Ε. για την έξοδο από την Ε.Ε. αυτή την Ιμπεριαλιστική-ληστρική φυλακή λαών.

Εάν στις χώρες του πυρήνα της Ε.Ε. το πρόβλημα της ολοκλήρωσης τίθεται υπό την ηγεμονία μερίδων της άρχουσας τάξης (εξ ου και η κατ' εξοχήν συντηρητική έως ακροδεξιά επίσημη ιδεολογική έκφραση των αντι-Ε.Ε. τάσεων), στην περιφέρεια και ιδιαίτερα στη χώρα μας, οι αντι-Ε.Ε. διαθέσεις εκφράζουν εκ των πραγμάτων τους από κάτω, έχουν αντιιμπεριαλιστικό και δημοκρατικό χαρακτήρα, κινούνται κατ' εξοχήν σε αριστερή-προοδευτική κατεύθυνση.

Τώρα φαίνεται πόσο βολική για το καθεστώς είναι η θεωρησιακή ή/και παθητική-ενατενιστική στάση αναμονής για την «ωρίμανση των συνθηκών»... Εν αντιθέσει προς το καθεστώς και τους εκάστοτε «πρόθυμους» πολιτικούς υπαλλήλους του, το 71% των Ελλήνων τάσσεται κατά της ληστρικής ιμπεριαλιστικής ολοκλήρωσης που λέγεται Ε.Ε. Και όμως, δεν υπάρχει πολιτικός φορέας που να θέτει στόχο άμεσα -χωρίς περιστροφές και προαπαιτούμενα- την έξοδο από Ε.Ε., Ευρώ, Δανειακές συμβάσεις κ.ο.κ. Κάποιοι μάλιστα κάνουν τα πάντα ώστε να μη συγκροτηθεί μέτωπο με τέτοιους στόχους... Τυχαίο;

Είναι λοιπόν σήμερα μοναδική ευκαιρία να διεκδικήσουμε δημοψήφισμα με σαφές ερώτημα: «Παραμονή στην Ε.Ε. ή έξοδος από αυτήν;». Μόνο έτσι θα δοθεί συνέχεια με σαφήνεια και αγωνιστική κλιμάκωση στο μεγαλειώδες 62% του ΟΧΙ (5.7.2015) που φαλκιδεύτηκε με το ιουλιανό πραξικόπημα. Το ερώτημα αυτό θέτει στο επίκεντρο της πολιτικής αντιπαράθεσης τον πυρήνα των στρατηγικών επιλογών της άρχουσας τάξης που έχουν οδηγήσει το λαό σε συνθήκες γενοκτονίας. Οι ιδεολογικοπολιτικές ζυμώσεις γύρω από αυτό θα θέσουν επιτακτικά καθήκοντα επιστημονικής επεξεργασίας του μεταβατικού προγράμματος. Θα προσφέρουν τη δυνατότητα για τη συγκρότηση ενός Αντιιμπεριαλιστικού Δημοκρατικού Μετώπου που θα πλαισιώσει αυτό το αίτημα, κατά του Ευρωατλαντικού άξονα, που θα προωθεί τα προτάγματα ενός μεταβατικού εναλλακτικού προγράμματος κομβικών στόχων αποτροπής της καταστροφής, που θα συσπειρώσει την πλειοψηφία του λαού σε ριζοσπαστική-προοδευτική κατεύθυνση με σοσιαλιστική προοπτική. Έτσι, ώστε να αποτινάξει το ζυγό του Ευρώ, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του Δ.Ν.Τ., να κατακτήσει διαγραφή του χρέους, των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων, λαϊκή κυριαρχία, εθνικό έλεγχο με σχεδιασμό βάσει των λαϊκών αναγκών στη νομισματική και οικονομική πολιτική, εθνικοποίηση των τραπεζών και των τομέων στρατηγικής σημασίας, αναδιανομή του εισοδήματος υπέρ των εργαζόμενων και ριζικό εκδημοκρατισμό όλης της κοινωνίας.

Η ανατροπή των στρατηγικών κατευθύνσεων του καθεστώτος, δεν μπορεί να κινείται σε λογικές διαχείρισης εντός του κεφαλαιοκρατικού συστήματος. Τουναντίον, υπονομεύει τα θεμέλιά του, ανατρέπει την κυριαρχία της πλέον ισχυρής και επιθετικής χρηματιστικής ολιγαρχίας. Δρομολογεί επαναστατικές διαδικασίες με προοπτική το σοσιαλισμό. Αυτή η εναλλακτική προοπτική σωτηρίας του λαού δεν συνιστά στροφή σε έναν πρωτόγονο εθνικό απομονωτισμό, αλλά τουναντίον ανάπτυξη διεθνούς συντονισμού του αγώνα και διεθνούς οικονομικής συνεργασίας σε ισότιμη βάση, -ιδιαίτερα με χώρες που βρίσκονται σε αντίστοιχο επίπεδο- και με την αξιοποίηση των παγκόσμιων αντιθέσεων. Η διεκδίκηση τέτοιου τύπου λαϊκής εξουσίας-κυριαρχίας, είναι σήμερα καθήκον φιλολαϊκό, πατριωτικό, επαναστατικό και διεθνιστικό ταυτόχρονα.

Επομένως, η διεκδίκηση έκφρασης λαϊκής ετυμηγορίας πρέπει να γίνει κομβικό αίτημα του κινήματος, συστατικό στοιχείο άμεσης παρέμβασης για τη ριζοσπαστικοποίηση του λαού σε επαναστατική κατεύθυνση, πάγιο αίτημα του πολιτικού υποκειμένου-μετώπου που θα αναλάβει την πραγμάτωση του μεταβατικού προγράμματος. Είναι ζωτικής σημασίας η σύμπηξη Αντιιμπεριαλιστικού Δημοκρατικού Μετώπου Αγώνα τώρα! Χωρίς διχαστικά προαπαιτούμενα, χωρίς (αυτ-)απάτες περί δήθεν αναγκαιότητας αποδέσμευσης από Ε.Ε. μετά την οικοδόμηση του σοσιαλισμού, πέρα από αλλεπάλληλες αναλώσιμες «πρωτοβουλίες» ως άλλοθι για την πρακτικά αντιμετωπική στάση και λοιπά υπονομευτικά προσχήματα...

Μια άλλη Ευρώπη είναι αναγκαία και θα γίνει εφικτή μόνο με τον αγώνα των λαών, σε ριζικά διαφορετική κοινωνική και οικονομική βάση.

Η επαγγελία «μιας άλλης Ε.Ε., της αλληλεγγύης, της δημοκρατίας» είναι μια ανέφικτη οπισθοδρομική απάτη.

Η δικτατορική Ε.Ε. της χρηματιστικής ολιγαρχίας του κεφαλαίου δεν μπορεί να αλλάξει, να μεταρρυθμιστεί. Μόνο να συντριβεί μπορεί από την πάλη των λαών!

Τα καθήκοντα αυτά καθιστούν ακόμα πιο επιτακτική την ανάγκη συντονισμού των κομμουνιστικών δυνάμεων για συνεπή και πρωτοπόρο μετωπική δράση βάσει αρχών, που θα επεξεργάζεται και θα μπολιάζει τα άμεσα τακτικά καθήκοντα με την στρατηγική προοπτική του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού. Για να μη πορεύεται το εργατικό και ευρύτερα λαϊκό κίνημα κάτω από ξένες σημαίες, πρέπει να δημιουργήσει τη δική του, και υποκείμενο ικανό να την υψώσει στις μάχες. Αν δεν κινηθούν άμεσα σε αυτή την κατεύθυνση οι κομμουνιστικές, πραγματικά αριστερές και προοδευτικές δυνάμεις, θα φέρουν την ιστορική ευθύνη για την δρομολόγηση ενός ακροδεξιού αντι-Ε.Ε. ρεύματος που θα καπηλεύεται τα αισθήματα εθνικής ταπείνωσης και για τον επικείμενο γενικευμένο εκφασισμό.